สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 919

หลังจากออกจากมิติแล้ว เย่จิ่งหลานและหวังซุ่นก็ออกมาเช่นกัน ขนย้ายของทุกอย่างที่จำเป็นไปที่รถม้า และมุ่งหน้าไปยังชายฝั่ง

อินชิงเสวียนนั่งบนรถม้า เมื่อมาถึงก็พบว่ามีศิษย์จำนวนมากมารวมตัวกันชายฝั่งแล้ว

คนเหล่านี้มาด้วยความสมัครใจทั้งหมด แต่ไม่ใช่ทั้งหมดที่มีจุดประสงค์ในการทำลายล้างตงหลิว ตัวอย่างเช่นเก่อหงยวน ที่มาเพราะรู้สึกว่าในสำนักน่าเบื่อเกินไป การได้ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

ส่วนต่งจื่ออวี๋เป็นศิษย์คนสนิทของเฮ่ออวิ๋นทง เขามีนิสัยซื่อบื้อและซื่อสัตย์ อาจารย์บอกให้ไปไหนเขาก็ไปที่นั่น ไม่เคยปฏิเสธเลย

นอกจากนี้ยังมีบางคนที่ทนความยากลำบากบนภูเขาไม่ได้ การที่ได้มีกินมีใช้อย่างงสบายกับเย่จิ่งหลาน ไม่มีอะไรต้องกังวล ย่อมดีกว่าการฝึกฝนวรยุทธ์อย่างหนักทุกวันอยู่แล้ว

แน่นอนว่ายังมีคนจำนวนหนึ่งที่ต้องการทำลายล้างตงหลิวจริงๆ สรุปก็คือ ไม่ว่าความคิดจะเป็นอย่างไร แต่การที่พวกเขาสามารถอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเย่จิ่งหลานได้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว

ในขณะที่เตรียมส่วนอะไหล่ อินชิงเสวียนก็เตรียมอาหารให้กับทุกคนด้วย แม้ว่าจะเป็นอาหารจานด่วนจากมิติทั้งหมด แต่ศิษย์เหล่านี้ไม่เคยเห็นมาก่อน โดยเฉพาะแผงวางเสียบไม้ย่าง เครื่องปรุงที่โรยในเนื้อย่าง ล้วนมีรสชาติที่ไม่น่าเชื่อ

จากนั้นย่างปลาทะเลและปูเพิ่มไปด้วย แค่นี้ก็เป็นมื้อที่อร่อยเหาะแล้ว

บางคนกระโดดไปรอบกองไฟอย่างมีความสุข เมื่อมองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มภายใต้แสงไฟ อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะอธิษฐาน หวังว่าทุกคนจะกลับมาอย่างปลอดภัย

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนนั่งอยู่ข้างๆ ต่งจื่ออวี๋ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเนื้อเสียบไม้ย่าง

“แม่นางอิน เจ้ากับคุณชายเย่จะไปแล้วหรือ”

อินชิงเสวียนพยักหน้า

“อืม เจ้าก็รู้ว่าเขาคือฮ่องเต้ ย่อมอยู่ข้างนอกนานไม่ได้ พวกเราออกมาข้างนอกหลายเดือนแล้ว ไม่อาจยื้อเวลาให้ล่าช้าได้อีก”

ต่งจื่ออวี๋พูดเบาๆ “การจากลาคราวนี้ ไม่รู้ว่าเราจะได้พบกันอีกเมื่อใด”

อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “เจ้าก็เคยไปเมืองหลวงไม่ใช่หรือ ไม่ไกลขนาดนั้นเสียหน่อย ข้าจะทิ้งหนิงซวงไว้ให้เจ้า ต่อไปถ้าเจ้ามาที่เมืองหลวงอีก จะมาได้เร็วกว่าเดิมมาก”

ต่งจื่ออวี๋พูดทันควัน “ไม่ ไม่ ข้ามอบหนิงซวงให้กับแม่นางอินแล้ว จะเอากลับคืนได้อย่างไร”

เขาหยิบกระพรวนทองที่อยู่ในอกเสื้อออกมา แล้วพูดว่า “นี่คือสิ่งที่ข้าสัญญาว่าจะมอบให้กับแม่นางอิน เป็นคนจะผิดคำพูดไม่ได้”