สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 923

หยวนเป่าคิดในใจ คนที่ไม่ใช่ตัวเองเสียหน่อย แต่เป็นคุณชายเองชัดๆ ที่ไม่อยากเข้าประตู

ในขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เฮ่อฉางเฟิงได้เข้าไปในป่าหมอกพิษขาวแล้ว

สองนายบ่าวเดินอย่างเร่งรีบ ไม่กล้าล่าช้า หลังจากผ่านไปสามสิบนาที ในที่สุดพวกเขาก็เดินออกจากป่าม่านพลังที่ซ่อนห้าธาตุแปดทิศอยู่ข้างใน

หากก้าวผิดพลาดเพียงครั้งเดียว กลไกนับไม่ถ้วนจะถูกกระตุ้นให้ทำงาน ไม่ต้องพูดถึงว่ายังมีค่ายกลเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว แม้แต่ยอดฝีมืออย่างเฮ่อฉางเฟิงก็ไม่กล้าประมาท

หลังจากออกจากป่าทึบ อาคารที่มีคานไม้แกะสลักอันวิจิตรงดงามตาก็ดึงดูดสายตาของทั้งคู่ ประหนึ่งเป็นแคว้นเล็กๆ

เพียวเมี่ยวอิ๋นเฉิงค่อนข้างแตกต่างจากสำนักวรยุทธ์ทั่วไป ไม่เหมือนสำนักอื่นๆ ที่ทุกวันต้องบำเพ็ญเพียรอย่างยากลำบาก ในทางกลับกัน ในขณะที่ผู้คนฝึกฝนวรยุทธ์ พวกเขาก็ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาทั่วไป

ในเมืองมีตลาด มีพื้นที่เพาะปลูก ผู้คนอยู่ดีมีสุข ราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์

เฮ่อฉางเฟิงเดินกลับไปที่จวนเจ้าเมืองพร้อมกับหยวนเป่า ทันทีที่เข้าไปในเรือน ก็ได้ยินเสียงทุ้มลึกพูดว่า “ไปไหนกันมา”

สีหน้าท่าทางของเฮ่อฉางเฟิงเปลี่ยนไปทันที ท่านพ่อออกจากการบำเพ็ญเพียรแล้ว?

เขาหันหน้าเป็นมุมเก้าสิบองศาทันที หมุนตัวอย่างสง่างาม และคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเคารพ

“ลูกน้อมคำนับท่านพ่อขอรับ”

เสียงฝีเท้าที่มั่นคงดังมาจากห้องโถง และรองเท้าพื้นสีขาวคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเฮ่อฉางเฟิง

ความรู้สึกกดดันที่มองไม่เห็นได้กดลงมาจากด้านบนของศีรษะ เหงื่อเม็ดหนึ่งตกลงมาจากหน้าผากของเฮ่อฉางเฟิง

“ลูก...ออกไปตรวจสอบตำแหน่งค่ายกล ได้ยินคนสัญจรบอกว่าเป่ยไห่ถูกยึดครองโดยชาวตงหลิว คนจำนวนนับไม่ถ้วนถูกทรมานจนตาย ข้าทนไม่ไหว จึงออกไปดู แต่ไม่คาดคิดว่าจะเจอตู้เยี่ยน ลูกสงสัยว่าเขาใช้วิชาฝังโลหิตที่เป็นวิชาต้องห้าม เพื่อใช้อุบายจักจั่นลอกคราบ”

“เจ้าแน่ใจจริงๆ หรือว่าเป็นตู้เยี่ยน?”

จู่ๆ เสียงเหนือศีรษะก็สงบเล็กน้อย