สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 924

ครั้นได้ยินดังนี้ เจ้าเมืองเฮ่อก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ทุกคนในอิ๋นเฉิงล้วนเคยไปสู่วิถีแห่งสวรรค์ แต่ท้ายที่สุดก็ยังคงไม่สามารถเข้าใจความลับนี้ได้ บางทีอิ๋นเฉิงอาจไม่มีวาสนาต่อวิถีแห่งสวรรค์นี้ก็ได้”

ผู้อาวุโสฉางที่อยู่ข้างๆ เขาก็ถอนหายใจเช่นกัน

วิถีแห่งสวรรค์ไม่ใช่มีแค่คนระดับสูงของอิ๋นเฉิงเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ แต่คนในอิ๋นเฉิงทุกคนสามารถเข้าไปได้ และสามารถบรรลุได้ แต่ไม่มีใครสามารถเปิดประตูสวรรค์ทั้งสองบานได้

เมื่อเวลาผ่านไป คนในอิ๋นเฉิงก็ไม่สนใจวิถีแห่งสวรรค์อีกต่อไป ต่างก็ใช้ชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น

ถ้าไม่ใช่เพราะความคับข้องใจเก่าๆ กับตำหนักเทพ เฮ่อยวนก็ยินดีที่จะบรรลุร่วมกับพวกเขา

“นั่นอาจไม่เป็นเช่นนั้น ข้าดูดาวในตอนกลางคืน คำนวณได้ว่าจะมีการพลิกกลับครั้งใหญ่ในครั้งนี้ หากอิ๋นเฉิงสามารถไปถึงวิถีแห่งสวรรค์ได้ บางทีเราอาจจะเปิดประตูทั้งสองบานนั้นได้จริงๆ”

“จะเปิดได้หรือไม่นั้นสำคัญมากเพียงนั้นเชียวหรือ ตราบใดที่อิ๋นเฉิงของเรามีความสามัคคีและสวยงาม อยู่ดีมีสุข เป็นเรื่องที่ดีกว่าอะไรทั้งหมดไม่ใช่หรือ”

เสียงของสตรีคนหนึ่งดังมาจากห้องข้างๆ ทั้งสองหันกลับมาพร้อมกัน ก็เห็นสตรีลักษณะองอาจห้าวหาญในชุดสีเขียวทันที

สตรีผู้นี้ได้รับการดูแลอย่างดี ดูเหมือนมีอายุราวๆ สามสิบปี นางแต่งกายเรียบง่าย ไม่มีการแต่งหน้า ไม่มีปิ่นปักผม แต่ยังคงสง่างามและมีเสน่ห์โดยมีความเรียบง่ายในตัวเอง สีหน้าแววตาบริสุทธิ์และง่ายๆ

นางก็คือกงซวินอวิ๋นเฟิ่งมารดาผู้ให้กำเนิดเฮ่อฉางเฟิง ทางบ้านของนางดูแลสวนยาในอิ๋นเฉิง มีตำแหน่งที่สำคัญมาก

เจ้าของสวนกงซวินยังเป็นหนึ่งในสี่ผู้อาวุโสอวิ๋นเฉิงที่เป็นผู้อาวุโสด้านการแพทย์ ซึ่งชายชราเคราขาวที่อยู่ตรงหน้าคือผู้ถือศีลอาวุโสฉางชิวเฟิง

ฉางชิวเฟิงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ที่ฮูหยินพูดก็มีเหตุผล เพียงแต่อิ๋นเฉิงเราก็ไม่สามารถมอบวิถีแห่งสวรรค์ให้กับตำหนักเทพได้ง่ายๆ ไม่เช่นนั้นจะคิดได้ว่าเรากลัวพวกเขา”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเท้าสะเอวแล้วพูดว่า “อิ๋นเฉิงข้าจะกลัวพวกตัวไร้มนุษยธรรมเหล่านั้นได้อย่างไร คร่ำครึนัก ถ้าไม่เพราะขัดขวางนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้องเหมยคงเข้าเรือนมานานแล้ว”

เฮ่อยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฉางเฟิงกลับมาแล้ว ข้าให้เขาไปห้องสงบใจ ฮูหยินไม่ไปดูหน่อยหรือ เขาออกนอกเมืองคราวนี้ คิดว่าฮูหยินต้องรู้เรื่องนี้กระมัง!”