สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 929

มือของเย่จิ่งอวี้รวดเร็วราวกับสายฟ้า นิ้วเรียวยาวของเขาได้จับข้อศอกของอินจ้งแล้ว

“ท่านขุนนางไม่ต้องมากพิธี ราชสำนักช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

อินจ้งรู้สึกถึงพลังเหมือนภูเขาที่มาจากนิ้วทั้งห้า ไม่สามารถขยับได้เลย แล้วจะคุกเข่าลงได้อย่างไร จึงต้องโค้งตัวลงอีกเล็กน้อย

รู้สึกตงิดใจแปลกๆ วรยุทธ์ของฝ่าบาท แข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่กลับพูดว่า “ทูลฝ่าบาท ในราชสำนักเรียบร้อยดีทุกอย่าง ฝ่าบาท กุ้ยเฟย เชิญเสด็จเข้าไปดื่มชาสักถ้วย ให้กระหม่อมได้ทำหน้าที่เจ้าบ้านอย่างดีที่สุด”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้า

“ก็ได้”

เขาถอดหมวกคลุมใบกว้างออก แล้วเดินนำเข้าไปในประตูห้องโถงไปก่อน

อินสิงอวิ๋นส่งเป่าเล่อเอ่อร์กลับไปที่เรือนเล็กหลานซิน จากนั้นก็ควบม้าตรงไปที่พระราชวัง

ณ ห้องหนังสือ

เย่จั้นยืนมองดอกไห่ถังอยู่ข้างหน้าต่าง ในช่วงต้นเดือนห้า อากาศยังไม่ร้อนนัก สายลมเย็นๆ พัดผ่านเป็นครั้งคราว ทำให้รู้สึกสงบและสดชื่น

กลีบดอกสีขาวนวลร่วงหล่นตามสายลม ท่วงท่าสง่างามที่ค่อยๆ ตกลงสู่พื้น ทำให้เย่จั้นรู้สึกปลงอนิจจัง อดไม่ได้ที่จะกระซิบ “บุปผาบานหรือร่วงโรยไม่นึกเสียใจ โชคชะตาผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนดั่งกระแสธารา!”

เขากับอินหลี่พบกันครั้งแรกก็ถูกชะตา คุยกันอย่างมีความสุข ไม่อยากกลับเมืองหลวงอีก แต่ก็ไม่มีเบาะแสของคนผู้นั้นเลย

บางทีเขาอาจจะเป็นบุปผานั้น และอินหลีคือกระแสธาราที่ไหลผ่านไป

อินชิงเสวียนพูดในใจ ว่านางได้ถามสำนักทั้งหมดแล้ว แต่ไม่มีข่าวเกี่ยวกับอินหลี บางที...นางอาจไม่อยู่บนโลกนี้แล้วจริงๆ

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เย่จั้นก็ถอนหายใจอย่างหนัก

หลี่เต๋อฟู่รีบถาม “ฝ่าบาททรงเหนื่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ ต้องการให้กระหม่อมนวดผ่อนคลายกล้ามเนื้อหรือไม่”

นับตั้งแต่กุ้ยเฟยจากไป ฮ่องเต้ก็เศร้าโศกมากขึ้นเรื่อยๆ

นอกจากการอ่านฎีกาแล้ว เขาใช้เวลาที่เหลือยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ไม่คอ่ยได้กลับไปที่ตำหนักเฉิงเทียนด้วยซ้ำ วันทั้งวันแทบจะอยู่แต่ในห้องหนังสือ หลี่เต๋อฝูกลัวว่าเขาจะเบื่อแย่

จากนั้นจึงบังอาจพูดว่า “หากฝ่าบาทไม่เชื่อกระหม่อม กระหม่อมจะพาฝ่าบาทไปที่ตำหนักฉงหวู่ ฎีกาน่ะมีมาทุกวัน ไม่สามารถอ่านให้หมดได้ภายในหนึ่งหรือสองวัน”

เย่จั้นพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ไม่ต้องหรอก เจ้าเองไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่กับข้า ออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่เงียบๆ สักพัก”