สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 930

อินจ้งยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว

“กระหม่อมอินจ้ง ถวายพระพรท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านขุนนางอินตามสบาย”

ขณะที่เย่จั้นพูด ดวงตาก็มองไปยังเย่จิ่งอวี้

จากไปนานหลายเดือน ฮ่องเต้ผ่ายผอมไปบ้าง แต่ภายในมีความแตกต่างอย่างมาก

ในอดีต เย่จิ่งอวี้เป็นเหมือนกระบี่ที่ไร้ฝัก คมกริบเปิดเผย แต่ตอนนี้กลับเป็นเหมือนกระบี่ที่คมในฝัก รู้สึกเหมือนหวนสู่ความเรียบง่ายบริสุทธิ์

เย่จิ่งอวี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เรียวตาหงส์มองขึ้นลงอย่างพิจารณา

“เสด็จอาผ่ายผอมไปมาก ทั้งหมดเป็นเพราะข้าทำให้เดือดร้อน โชคดีที่เสด็จอาเป็นผู้ดูแลเมืองหลวง ข้าจึงสบายใจ”

เย่จั้นจับมือหลานชายไว้แน่น ด้วยสายตาที่มีความสุข

“เจ้ากับข้าอาหลาน ไยต้องพูดจาห่างเหินด้วยเล่า ฝ่าบาทและกุ้ยเฟยสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย นับเป็นวาสนาของต้าโจวแล้ว”

อินจ้งที่ฟังอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกสับสน

ฝ่าบาทอยู่ในวังตลอดเวลาไม่ใช่หรือ เหตุใดท่านอ๋องถึงพูดเช่นนี้

แต่แน่นอนว่าไม่อาจถามคำถามนี้ได้ รีบบอกให้ซูหมิงหลานไปเตรียมอาหาร

“ไม่ต้องแล้ว ข้ายังมีเรื่องต้องหารือกับเสด็จอา จะกลับวังก่อน”

หลังจากที่เย่จิ่งอวี้พูดจบก็หันไปหาอินชิงเสวียน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เสวียนเอ๋อร์จะพักผ่อนอยู่ที่นี่ก่อนสักคืนก็ได้ พรุ่งนี้จะส่งคนมารับเจ้ากลับวัง”

“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ!”

เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น อินชิงเสวียนย่อมไม่สามารถเรียกเขาว่าอาอวี้ได้

นางยังรู้ด้วยว่าเย่จิ่งอวี้มีเรื่องจะพูดกับเย่จั้นมากมาย เพราะมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา

ครั้นแล้วทั้งครอบครัวก็ไปส่งอาหลานตระกูลเย่ที่หน้าประตู รอจนกระทั่งทั้งสองคนจะจากไป จึงพาเสี่ยวหนานเฟิงกลับเข้ามาในจวน