สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 932

เมื่อได้ยินคำชมของเสด็จอา เย่จิ่งอวี้ก็ยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย

“เสวียนเอ๋อร์เคยกล่าวไว้ว่า น้ำสามารถบรรทุกเรือได้แต่ก็สามารถทำให้พลิกคว่ำได้ ถ้าใต้หล้าสงบสุข ราษฎรจะคิดกบฏได้อย่างไร การเดินทางจากเมืองหลวงครั้งนี้ นับว่าข้าได้ออกไปเปิดหูเปิดตาได้เห็นความทุกข์ยากของราษฎรอย่างแท้จริง ต่อจากนี้ไปทุ่มเทแรงกายแรงใจทำงานหนักเพื่อปกครองและสร้างต้าโจวให้เจริญรุ่งเรืองอย่างแท้จริง”

เมื่อมองย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เขาเห็นระหว่างทาง เย่จิ่งอวี้ก็ทอดถอนใจอย่างลึกซึ้ง

เย่จั้นพยักหน้าและกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถ ต้องสามารถเปิดศักราชใหม่ได้อย่างแน่นอน ด้วยความช่วยเหลือจากกุ้ยเฟย วันหน้าเมื่อกระหม่อมเดินทางออกจากเมืองหลวง ก็สามารถวางใจได้แล้ว”

เย่จิ่งอวี้กล่าวอย่างอบอุ่น “สถานการณ์ในเมืองซุ่ยหานสงบมั่นคง เสด็จอาไม่จำเป็นต้องรีบร้อน ข้าอยากจะใช้เวลาอยู่กับเสด็จอาอีกหลายวัน”

ทันใดนั้นเย่จั้นก็ลุกขึ้น ยกเสื้อคลุมและคุกเข่าลงกับพื้น

เย่จิ่งอวี้กล่าวด้วยความตกใจว่า “เสด็จอานี่หมายความว่าอย่างไรหรือ”

เย่จั้นโขกศีรษะลงกับพื้น

“กระหม่อมอยากพักจากราชการทหารชั่วคราว ออกเดินทางท่องเที่ยวพักผ่อน หวังว่าฝ่าบาทจะอนุญาตด้วย กระหม่อมจะติดตามข่าวเมืองซุ่ยหานตลอดเวลา หากมีอะไรเกิดขึ้น จะกลับมาทันที ไม่เกียจคร้านแม้แต่น้อย”

เย่จิ่งอวี้ยื่นมือออกไปช่วยพยุงเย่จั้นขึ้น มองเขาแล้วพูดว่า “เสด็จอาอยากออกไปตามหาอินหลี่งั้นหรือ”

เย่จั้นหลุบตาลงและพูดว่า “กระหม่อมอยากจะแก้ไขปมที่อยู่ในใจมาหลายปี หวังว่าฝ่าบาทจะอนุญาต!”

เย่จิ่งอวี้มองดูเขาอยู่นาน ในที่สุดก็ถอนหายใจ “ข้าได้พบกับสตรีที่ข้ารักแล้ว และเกือบจะสูญเสียคนรักไป ข้าเข้าใจความรู้สึกของเสด็จอาได้ดี”

“เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เสด็จอาอาศัยอยู่ตามลำพังในสถานที่อันหนาวเหน็บเช่นเมืองซุ่ยหาน คอยปกป้องชายแดนของต้าโจว ข้าล้วนเห็นอยู่ในสายตา ยังรู้สึกซาบซึ้งอย่างหาที่สุดมิได้ ความปรารถนาของเสด็จอา ข้าจะไม่เห็นชอบได้อย่างไร”

เย่จั้นรู้สึกอบอุ่นในใจ จับมือของเย่จิ่งอวี้ไว้แน่น

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่กรุณา”