สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 945

ณ เมืองหลวง

อินชิงเสวียนพาหลี่ชีกับฉินเทียนกลับไปถึงวังหลวงแล้ว

ทันทีที่มาถึงห้องหนังสือ ก็เห็นเย่ไห่ถัง

“เสด็จพี่สะใภ้ ท่านกลับมาแล้วทำไมไม่บอกข้าบ้าง ข้าคิดถึงท่านจะแย่”

เย่ไห่ถังถือกระโปรงวิ่งเข้ามา ขอบตาแดงก่ำ สีหน้าน้อยอกน้อยใจ

เมื่อเห็นท่าทางน่าสงสารของเย่ไห่ถัง อินชิงเสวียนก็รู้สึกผิด

ในช่วงสองวันที่กลับมา นางก็ยุ่งอยู่ตลอด ถึงได้ลืมเรื่องยัยหนูคนนี้ไป

นางตบหลังเย่ไห่ถัง แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ข้ามีธุระต้องทำ ยังไม่มีเวลาว่างเลย เดิมทีคิดว่าพรุ่งนี้จะเอาของที่ซื้อจากชาวบ้านไปฝากเจ้า ไม่คิดว่าเจ้าจะมาก่อน”

เมื่อได้ยินว่าอินชิงเสวียนมีของจะให้ตัวเอง ดวงตาคู่โตที่มีน้ำตาคลอเบ้าของเย่ไห่ถังก็กะพริบปริบๆ ถามว่า “เสด็จพี่สะใภ้นำอะไรมาหรือ มีอะไรน่าสนใจไหม”

“แน่นอน ข้าจะพาเจ้าไปดูเดี๋ยวนี้แหละ”

เมื่ออินชิงเสวียนจับมือของเย่ไห่ถัง สาวน้อยก็ยิ้มออกมา

“ขอบคุณเสด็จพี่สะใภ้”

“เราคนครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจแล้ว”

อินชิงเสวียนน้ำเสียงอ่อนโยน ท่วงท่าสง่างาม ให้ความอารมณ์เหมือนมารดาแห่งแผ่นดินอยู่กลายๆ

เย่ไห่ถังลอบมองนางแวบหนึ่ง ไม่ได้เจอกันหลายเดือน ดูเหมือนเสด็จพี่สะใภ้จะสวยขึ้นอีก ดวงพักตร์ขาวเนียนดั่งหยก ผุดผ่องพร่างพราว โดยเฉพาะความมีเสน่ห์ดึงดูดจากตัว ซึ่งยากจะหาคำมาบรรยายได้จริงๆ

ทั้งมีความสง่าผ่าเผยแห่งสตรี ทั้งยังมีพลังอำนาจที่ไม่ด้อยไปกว่าเสด็จพี่เลย

“เสด็จพี่สะใภ้เดินทางครานี้...ราบรื่นดีหรือไม่”

อินชิงเสวียนยิ้มหวาน

“ทุกอย่างเรียบร้อยดี แล้วเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

เย่ไห่ถังทำหน้าบูดบึ้ง ประท้วงด้วยเสียงแผ่วต่ำ “ช่วงหลายเดือนที่เสด็จพี่สะใภ้ไม่อยู่ เสด็จพี่ยิ่งหมางเมินห่างเหินขึ้นเรื่อยๆ ไม่ยอมให้ข้าเข้าพบด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องออกไปไหนเลย”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางก็หยุดชั่วคราว ถามด้วยแก้มแดงระเรื่อ “ได้ยินมาว่าคุณชายรองอินก็ไปเรียนที่โรงเรียนสอนการต่อสู้ ไม่ทราบว่าเขาปรับตัวได้หรือยัง”