สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 956

ณ ริมชายฝั่ง

การก่อสร้างเรือขนาดยักษ์ได้เข้าสู่ตอนท้ายแล้ว

นับตั้งแต่วันนั้นที่เย่จิ่งหลานได้แสดงอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ ทุกคนก็เลื่อมใสศรัทธาเขามากขึ้น

ไม่แปลกใจที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์รับเขาเป็นศิษย์ และยังส่งฮวาเชียนมาเป็นผู้ช่วย อีกทั้งหนังสือล้ำค่ามากมายที่ได้เห็นในมิติวันนั้น ทั้งหมดนี้บ่งชี้ว่าตัวตนของคุณชายน้อยเย่ผู้นี้ไม่ธรรมดาสามัญ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงชีวิตความเป็นอยู่ที่มีในทุกวันนี้ ล้วนเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน อีกทั้งเย่จิ่งหลานยังรักษาอาการป่วยได้ ประชาชนจำนวนมากที่กลับมาเป่ยไห่ก็ได้รับการรักษาจากเขา ชาวบ้านที่ได้รับความเมตตาจากเขาก็มาช่วยเหลือด้วยตัวเองเช่นกัน

เมื่อเห็นว่ากองกำลังแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เย่จิ่งหลานก็พึงพอใจอย่างมาก

ความจริงแล้ว ความตั้งใจเดิมของเขาไม่ได้สูงส่งขนาดนั้น เขารักษาโรคให้ประชาชนก็เพียงเพื่อให้ได้คะแนนมากขึ้น และให้หลักประกันที่มากขึ้นกับตัวเอง แต่เมื่อเขาเห็นชาวบ้านธรรมดาเหล่านี้ช่วยสร้างเรือตลอดวันและคืน ในใจของเขาก็รู้สึกซาบซึ้งมากขึ้น

บางทีอินชิงเสวียนอาจพูดถูก เพราะเขาใช้ชีวิตของตัวเองแบ่งแยกมากเกินไป ขอเพียงยินดีที่จะให้ จะต้องได้รับผลตอบแทนแน่นอน

เพราะอย่างไรก็กลับไปไม่ได้แล้ว เหตุใดต้องสนใจว่าตัวเป็นคนยุคสมัยนี้หรือไม่

เพียงแต่บางครั้งยังคงคิดถึงผู้หญิงหน้าตาสวยงามคนนั้น ยังเอามือเท้าเอวและดึงหูของเขา จึงยังรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อยอยู่ในใจ

พวกเขาคงจะกลับไปถึงเมืองหลวงแล้วสินะ ไม่รู้ว่าการจากลาครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของการพบกันใหม่ครั้งหน้า หรือเป็นการจากลาชั่วนิรันดร์!

“นี่ ท่านกำลังคิดอะไรอยู่?”

เก่อหงยวนวิ่งกระโดดโลดเต้นเข้ามา และตบที่ไหล่ของเย่จิ่งหลานหนึ่งที

หลายวันนี้ทุกคนอยู่ด้วยกันจนสนิทสนมแล้ว เวลาที่เก่อหงยวนไม่มีอะไรทำ มักชอบมาหยอกล้อกับผู้ใหญ่ตัวน้อยคนนี้

เย่จิ่งหลานนั่งหันหน้าไปทางทะเลกว้าง บนใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์และหล่อเหลาของเขา มีร่องรอยของความรู้สึกลึกซึ้งที่ไม่เหมาะกับอายุของเขา