สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 970

“หา!”

อินชิงเสวียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“ทำไม... ทำไมถึงไปไวขนาดนี้?”

นางคิดว่าตอนที่ไปส่งเย่จั้น จะมอบน้ำพุวิญญาณให้เขา เพื่อใช้ในเวลาที่ต้องการ

วันที่ตัวเองและเย่จิ่งอวี้ไม่ได้อยู่ในวัง เย่จั้นก็ทุ่มเทแรงกายแรงใจไม่น้อย เมื่อได้ยินข่าวว่าเขาไปจากเมืองหลวงกะทันหันเช่นนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกหว้าเหว่ในหัวใจ

เย่จิ่งอวี้ถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า “เสด็จอาคิดจะไปตามหาอินหลี เรงว่าคิดเอาไว้นานแล้ว แต่เพราะต้องแบกรับภาระหนักในราชวงศ์ ตอนนี้เจียงวูพ่ายแพ้ ภัยแล้งถูกแก้ไข เจ้าและข้ามีการพํฒนาอย่างมากก็เพราะน้ำพุวิญญาณ นี่คงเป็นเหตุผลที่เสด็จอาจากไปอย่างไว้วางใจแล้ว”

เมื่อดมเส้นผมที่มีกลิ่นหอมของนาง อารมณ์ที่วุ่นวายของเย่จิ่งอวี้ก็สงบลง

อินชิงเสวียนตบเบาๆ ที่นิ้วอันเรียวยาวของเขา

“ในเมื่อเสด็จอาตัดสินใจแล้ว อาอวี้ก็อย่าคิดมากเลย หวังว่าเสด็จอาจะสมความปรารถนา ตามหาอินหลีได้โดยเร็ว”

“เสวียนเอ๋อร์พูดถูกต้อง เมื่อมีความเชื่อมั่นก็ต้องได้รับผลตามมา ข้าก็เชื่อว่าเสด็จอาจะต้องสมหวังดังใจปรารถนา”

เย่จิ่งอวี้สะบัดชุดคลุมและลุกขึ้นยืน

“ข้าล่าช้ามาครู่หนึ่งแล้ว ควรไปพบเหล่าขุนนางแล้วล่ะ เสวียนเอ๋อร์พักผ่อนต่ออีกสักหน่อย เมื่อติดตะเกียงแล้ว ข้าค่อยให้หลี่เต๋อฝูมาเรียก”

“หลี่กงกงก็อายุขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องรบกวนหรอกเพคะ ถึงเวลาข้าจะไปด้วยตัวเอง”

หลี่เต๋อฝูยืนรออยู่หน้าประตู เมื่อได้ยินอินชิงเสวียนพูดเช่นนี้ก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจในทันที

สมแล้วที่เป็นผู้สูงศักดิ์มารดาตัวอย่างแห่งแผ่นดิน จิตใจดีเช่นนี้นี่เอง เสี่ยวอานจื่อได้ติดตามฮองเฮาก็นับว่ามีวาสนามาก!

“เช่นนั้น… ก็ได้ เดี๋ยวเจอกันนะ”

เย่จิ่งอวี้เหยียดนิ้วออกมา และเกาที่สันจมูกของอินชิงเสวียนเบาๆ ด้วยความเคยชิน

“เพคะ”

อินชิงเสวียนมายังหน้าประตู และส่งเย่จิ่งอวี้ออกไป โดยที่ไม่มีความง่วงอีกแล้ว