สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 979

งานเลี้ยงกินเวลาจนถึงยามสาม เมื่อขุนนางทั้งหมดลุกขึ้นขอตัวกลับไป

เย่จิ่งอวี้หลุบตาลง แล้วถามด้วยรอยยิ้ม “เหนื่อยแล้วใช่หรือไม่”

อินชิงเสวียนรีบปรับอารมณ์ให้กระฉับกระเฉง แล้วพูดอย่างยิ้มแย้ม “เปล่า ข้านอนเต็มอิ่มแล้ว”

เย่จิ่งอวี้เอื้อมมือไปช่วยพยุงอินชิงเสวียนให้ลุกขึ้น แล้วดีดหน้าผากเกลี้ยงเกลาของนางเบาๆ

“ดึกป่านนี้แล้ว ปกติเจ้านอนไปนานแล้ว ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่ตำหนักจินหวู”

“ไม่เอา”

อินชิงเสวียนตกใจ รีบปฏิเสธ

เรียวตาหงส์ของเย่จิ่งอวี้เลิกขี้น ถามด้วยความประหลาดใจ “มีอะไรรึ”

อินชิงเสวียนกัดริมฝีปากล่าง แล้วพูดเบาๆ “ข้า...วันนี้ข้าอยากอยู่ที่ตำหนักเฉิงเทียนกับอาอวี้ ไม่รู้ว่า...จะได้หรือไม่”

จู่ๆ เย่จิ่งอวี้ก็ยิ้มออกมา

เขารั้งจับเอวคอดของอินชิงเสวียน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงรักใคร่ลุ่มหลง “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตำหนักในวังหลวงทั้งหมดเป็นของเสวียนเอ๋อร์ เจ้าอยากอยู่ที่ไหนก็อยู่ที่นั่นได้”

ขณะมองดูใบหน้าที่หล่อเหลานั้น ขอบตาของอินชิงเสวียนก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ

“ขอบคุณนะ...อาอวี้!”

ภายใต้แสงไฟสลัว เย่จิ่งอวี้ยังคงสังเกตเห็นความผิดปกติของอินชิงเสวียน เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย

“มีอะไรหรือ เสวียนเอ๋อร์?”

อินชิงเสวียนสูดจมูก พูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าแค่รู้สึกมีความสุขมาก รู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริงเลย”

เย่จิ่งอวี้จับมือเล็กที่เริ่มเย็นของอินชิงเสวียน แล้ววางแนบแก้มของตัวเอง

“เป็นเรื่องจริง ทั้งหมดนี้เป็นของเจ้า ข้าควรจะมอบทั้งหมดนี้ให้กับเจ้านานแล้ว”

อินชิงเสวียนออกแรงกระชับปลายนิ้วเล็กน้อย นางสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นบนใบหน้าของเย่จิ่งอวี้อย่างละเอียด ดวงตาเต็มไปด้วยความอาวรณ์และความอาลัยรัก

เย่จิ่งอวี้ช้อนอุ้มร่างของนางขึ้นมา แล้วเดินไปบนเกี้ยวพระที่นั่งมังกร