สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 980

เย่จิ่งอวี้นั่งอยู่บนเตียง เรือนผมดำยาวตกลู่ลงบนไหล่ ใบหน้าหล่อเหลานั้นแดงระเรื่อ

เขามองไปที่อินชิงเสวียนด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“ทำไมวันนี้เจ้าถึงนึกอยากเล่นดนตรีให้ข้าฟังล่ะ เสวียนเอ๋อร์ไม่เหนื่อยหรือ”

อินชิงเสวียนโบกมือหยิบขวดน้ำพุวิญญาณออกมา แล้วดื่มด้วยอากัปกิริยาสง่างาม

“แบบนี้ก็ไม่เหนื่อยแล้ว”

นางวางขวดน้ำลงด้วยรอยยิ้ม ยกมือขึ้นลูบเรือนผมของเย่จิ่งอวี้ที่คลอเคลียอยู่บนไหล่

“อาอวี้เหนื่อยแล้วหรือ”

“ไม่เหนื่อย เสวียนเอ๋อร์อุตส่าห์อารมณ์ดีทั้งที ข้าย่อมอยากฟังอยู่แล้ว”

เขายกมือขึ้นปลดเสื้อคลุมที่แขวนอยู่ข้างม่านออก แล้วสวมคลุมตัวอย่างง่ายๆ แล้วเดินเท้าเปล่าไปนั่งบนเก้าอี้นุ่มข้างๆ

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางตั้งใจอยากฟังของเย่จิ่งอวี้ อินชิงเสวียนก็ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือกลุ้มใจดี ทั้งยังไม่แน่ใจด้วย เพลงลืมกลุ้มที่นางเคยบรรเลงเพียงครั้งเดียวนั้น จะได้ผลจริงหรือไม่

ตอนนี้ยังไม่รู้อะไรสักอย่าง ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรนั้น ต้องยกให้เป็นเรื่องของสวรรค์แล้ว

นางรีบสวมชุดกระโปรง แล้วเอื้อมมือเรียกพิณการเวกออกมา

เย่จิ่งอวี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ทำไมเสวียนเอ๋อร์ถึงใช้พิณตัวนี้”

อินชิงเสวียนอุ้มพิณเดินไปที่ขาตั้งพิณ แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “พิณการเวกไม่ใช่ใช่เป็นเพียงอาวุธเท่านั้น ตอนที่ข้ารู้จักมันครั้งแรก มันเป็นเพียงพิณโบราณธรรมดาเท่านั้น ของสิ่งนี้มีเสียงที่ไพเราะมาก มีแต่ต้องใช้มัน ถึงจะคู่ควรกับเพลงนี้”

เย่จิ่งอวี้รู้สึกสนใจอยู่มิวาย

“โอ้ ข้าชักอยากฟังแล้วสิ เป็นเพลงแบบไหนกัน ถึงทำให้เสวียนเอ๋อร์ให้ความสำคัญขนาดนี้”

อินชิงเสวียนไม่ได้พูด แต่นิ้วเรียวทั้งสิบค่อยๆ กรีดกรายไปยังสายพิณ