สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 992

ห้องหนังสือ

หลังจากจุดโคมไฟได้ระยะหนึ่ง ในที่สุดเย่จิ่งอวี้ก็วางพู่กันในมือลง

ครั้นเงยหน้าขึ้น ก็สบตากับดวงตาเล็กตี่เท่าเม็ดถั่วเขียวของหลี่เต๋อฝู

“เจ้ามองข้าแบบนั้นทำไมรึ”

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้ว ดวงตาสีเข้มแสดงความไม่พอใจ

หลี่เต๋อฝูหัวเราะแห้งๆ

“กระหม่อมเคารพฝ่าบาทดุจ...”

ยังพูดไม่จบประโยค หลี่เต๋อฝูก็เปลี่ยนคำพูด

“กระหม่อมเอ่อ...กระหม่อมถูกสะกดด้วยพระสิริโฉมอันงดงามของฝ่าบาท จึงตกตะลึงไปชั่วขณะ”

เย่จิ่งอวี้ตอบอืมเบาๆ แล้วพูดว่า “คงมิใช่ว่าดื่มน้ำผึ้งมาหรอกนะ วันนี้ถึงได้พูดเก่งขนาดนี้”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่จิ่งอวี้ก็อึ้งไปเล็กน้อย

คลับคล้ายคลับว่าจะมีคนพูดกับเขาเช่นนี้ รวมถึงคำพูดที่ว่าเคารพดุจอะไรนั่นของหลี่เต๋อฝู ทำให้เขารู้สึกเหมือนพูดไม่ได้อธิบายไม่ถูกพิกล

เมื่อเห็นเรียวตายาวของฮ่องเต้หรี่ลงเล็กน้อย หลี่เต๋อฝูก็อยากจะตบปากตัวเองสองครั้ง รีบค้อมกายพูดว่า “ฝ่าบาท ได้เวลาเสวยพระกระยาหารแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้า

“ส่งอาหารเย็นไปที่ตำหนักจินหวู”

หลี่เต๋อฝูสะดุ้งทันที แล้วพูดอย่างระมัดระวัง “เหตุใดจู่ๆ ฝ่าบาทถึงคิดที่จะไปที่ตำหนักจินหวูเล่า ที่นั่น...ไม่มีคนอยู่มาหลายปีแล้ว”

เย่จิ่งอวี้อึ้งไปอีกครั้ง

ใช่สิ เสด็จแม่ไม่อยู่นานแล้ว เขาจะไปทำอะไรที่นั่นอีก?

หลี่เต๋อฝูเข้ามาพยุงแขนของเย่จิ่งอวี้ พูดด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาท เรากลับตำหนักเฉิงเทียนเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ตอบอืม แต่กลับรู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจอย่างอธิบายไม่ถูก

รู้สึกเหมือนสูญเสียสิ่งที่สำคัญบางอย่างไป แต่เดี๋ยวนี้ยังจำไม่ได้ ซึ่งความรู้สึกนี้ทำให้เขาค่อนข้างหงุดหงิด หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าวก็สะบัดหลี่เต๋อฝูออก

“ตามหลังข้ามา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองอีกที ฝ่าบาทก็เดินจากไปไกลแล้ว