สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 993

เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้ยืนนิ่งไม่ไหวติง หลี่เต๋อฝูก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาอีก

เขาคลานไปข้างหน้า ดึงชายเสื้อของเย่จิ่งอวี้ แล้วพูดด้วยสีหน้าวิงวอน “ฝ่าบาท เราเข้าไปก่อนเถิด ใกล้ถึงฤดูคิมหันต์แล้ว ตกค่ำยังมียุงแมลงอยู่เยอะ”

คำพูดพวกนี้ล้วนเป็นคำที่พระนางฮองเฮาสอนให้เขาพูด หากฝ่าบาทถามขึ้นมาอีก เขาก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร

เย่จิ่งอวี้ยืนอยู่กลางลานสักพัก แล้วจึงเดินเข้าตำหนักไป แต่ไม่ทราบว่าด้วยเหตุผลประการใด สิ่งที่ปรากฏอยู่ในหัวล้วนมีแต่ภาพการตกแต่งในตำหนักจินหวู

หรือว่าวันนี้เหนื่อยมากเกินไป จู่ๆ ถึงได้คิดถึงเสด็จแม่ขึ้นมา?

เขานั่งลงบนเก้าอี้ ยกนิ้วเรียวขึ้นนวดคิ้วที่ปวดตึงเล็กน้อย

เหล่าขันทีน้อยเดินเรียงแถวเข้ามา ยกอาหารซึ่งเป็นธัญพืชหยาบแบบเดียวกับที่เคยกินเมื่อก่อน เย่จิ่งอวี้ไม่แม้แต่จะเหลือบมอง โบกมือแล้วพูดว่า “เอาออกไปเถอะ ข้าไม่อยากกิน”

หลี่เต๋อฝูที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดเกลี้ยกล่อมเสียงนุ่ม “ฝ่าบาทจะไม่เสวยได้อย่างไร ต้องรักษาพระวรกายนะพ่ะย่ะค่ะ!”

“น่ารำคาญ ออกไปซะ!”

น้ำเสียงของเย่จิ่งอวี้ก็ขรึมลง กระแสเสียงอันเย็นชาทำให้หลี่เต๋อฝูตัวสั่น

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”

เขาก้าวไปสองก้าว แล้วพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “ถ้าฝ่าบาททรงหิว ก็เรียกกระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปซะ”

เย่จิ่งอวี้ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น สะบัดแขนเสื้อ หลี่เต๋อฝูก็ถูกผลักออกไปด้วยพลังมหาศาล

เย่จิ่งอวี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขามีกำลังภายในลึกล้ำเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เขามองดูมือตัวเองด้วยความตกใจ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็หยิกขาตัวเองอย่างแรง

เจ็บ

เจ็บมาก!

ไม่ใช่ความฝัน แต่กำลังภายในที่ลึกล้ำเช่นนี้มาจากที่ใด

เหตุใดเขาถึงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย?

“หลี่เต๋อฝู กลับมานี่”

“กระหม่อมอยู่นี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เต๋อฝูวิ่งหัวซุกหัวซุนเข้ามา มีเหงื่อบางๆ ปรากฏขึ้นบนหน้าผากเป็นชั้นบางๆ