สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 994

ประตูเมือง

รถม้าคันหนึ่งถูกหยุดโดยทหารรักษาเมือง

“ใคร”

ผู้อาวุโสหันลงจากรถ แล้วพูดด้วยสีหน้าอ่อนโยน “ข้าต้องการพาลูกสาวคนโตไปรักษาที่เมืองหลินเฉิง หวังว่าเจ้าหน้าที่จะช่วยอำนวยความสะดวกด้วย”

เขาหยิบก้อนทองหยวนเป่าออกมาก้อนหนึ่ง แล้วยัดเข้าไปในแขนเสื้อของทหารรักษาเมืองอย่างรวดเร็ว

“นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยจากข้า ให้ทั้งสองคนเป็นค่าน้ำชา”

เมื่อเห็นเจ้าก้อนสีเหลืองอร่ามนี้ ทหารรักษาเมืองทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน

หนึ่งในนั้นถามว่า “คนที่นั่งอยู่ในรถคือใคร”

ผู้อาวุโสหันเอื้อมมือออกไปเปิดม่านรถ

“เป็นลูกสาวสองคนของข้า ครอบครัวของหลานชายกับหลานสะใภ้ คนที่ป่วยคือลูกสาวคนโตของข้า”

เขาชี้ไปยังฉุยอวี้ที่ดวงตาเบิกโพลงทั้งคู่ จากนั้นลดม่านรถลง

ทหารรักษาเมืองคนที่รับเงินเหลือบมองอย่างไม่สบายใจอีกครั้ง เมื่อตรวจดูจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรอีก จึงโบกมือ

“ไปเถอะ”

ผู้อาวุโสหันขอบคุณเขาซ้ำๆ “ขอบคุณทั้งสองคนมาก ขอบคุณทั้งสองคนมากๆ”

“หยุดพูดพล่ามได้แล้ว ใกล้จะปิดประตูเมืองแล้ว”

“ใช่ๆ ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้”

ผู้อาวุโสหันกระโดดขึ้นรถม้า ทันทีที่ฟาดแส้ลงบนหลังม้า รถม้าก็เผ่นโผนโจทะยานออกไปจากเมืองราวกับลูกธนูที่หลุดจากสาย

อินชิงเสวียนเปิดม่านรถ มองดูทิวทัศน์ที่ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว พลันเกิดความรู้สึกขมขื่นในใจ

จากไปแล้วจริงๆ เมืองหลวงที่นางอยู่มานานกว่าครึ่งปี ทุกสิ่งทุกอย่างในพระราชวังเป็นเหมือนฝันร้าย!

เมื่อนึกถึงคนเคียงหมอนที่ตบเบาๆ ให้ตัวเองนอนหลับในทุกๆ ค่ำคืน อินชิงเสวียนก็ยิ้มอย่างขมขื่น

การได้มีความรักอย่างสุดจิตสุดใจอย่างสะเทือนเลือนลั่นขนาดนี้เหมือนกับนาง นับว่าเป็นบุญคุณอันใหญ่หลวงจากสวรรค์แล้ว เป็นมนุษย์ไม่ควรโลภเกินไป บางที นางกับเย่จิ่งอวี้อาจมีวาสนาต่อกันแค่เพียงหนึ่งปีนี้เท่านั้น!

นางถอนหายใจเบาๆ แล้วหันไปหาฉางเฮิ่นเทียนที่กำลังกอดเสี่ยวหนานเฟิงไว้แน่น แล้วพูดเสียงเย็นชา “อย่ากอดแน่นขนาดนั้น เขาจะรู้สึกอึดอัด”

ฉางเฮิ่นเทียนกล่าวอย่างสุภาพ “แม่นางกล่าวถูกแล้ว ข้าจะคลายเดี๋ยวนี้แหละ”