สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 995

เฟิงเอ้อร์เหนียงตื่นตระหนก มองไปที่อินชิงเสวียน

อินชิงเสวียนเริ่มกระวนกระวายใจ

คนแซ่หันยังจับตามองอยู่ตรงนั้น ตอนนี้นางทำได้เพียงหาโอกาสถามไถ่เรื่องคร่าวๆ ไม่มีเวลามาอืดอาดยืดยาดอยู่นี่

“เจ้าบอกมาเร็ว เราไม่มีเวลามากขนาดนั้น”

อินชิงเสวียนพิมพ์อีกครั้ง

ผู้อาวุโสหันมีทักษะวรยุทธ์ยอดเยี่ยม ประสาทการฟังเหนือกว่าคนธรรมดา บางทีทุกอากัปกิริยาการเคลื่อนไหวของคนสองคนอาจจะดังเข้าหูเขาแล้วก็ได้

ตอนนี้เสี่ยวหนานเฟิงยังอยู่ในมือของเขา อินชิงเสวียนย่อมไม่กล้าประมาทอยู่แล้ว

เฟิงเอ้อร์เหนียงเห็นตัวอักษรในโทรศัพท์อย่างชัดเจน ริมฝีปากแห้งผากเม้มแน่นอยู่นาน เป็นน็นเวลาห้าอึดใจเต็มๆ ในที่สุดก็พยักหน้า

อินชิงเสวียนใจชื้นขึ้นมาทันที แล้วพิมพ์ถามอีกครั้งว่า “เรื่องแม่ของข้า ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงหรือไม่”

เฟิงเอ้อร์เหนียงพยักหน้า จากนั้นส่ายหัว

อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว ถามว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

เฟิงเอ้อร์เหนียงอ้าปาก จากนั้นก็ได้ยินผู้อาวุโสหันตะโกนมาแต่ไกล “ฟ้ามืดแล้ว ตามพื้นหญ้ามีงู แมลง หนู และมดมากมาย พวกเจ้าสองคนอย่าชักช้าอยู่นาน”

อินชิงเสวียนกัดริมฝีปากล่าง แล้วพิมพ์อีก

วันนี้พอแค่นี้ก่อน ไว้เราค่อยหาโอกาสคุยกันใหม่

เฟิงเอ้อร์เหนียงพยักหน้า แสงริบหรี่ปรากฏขึ้นในดวงตาสีเข้ม ความหวังบางอย่างได้ผุดขึ้นในใจ

อินชิงเสวียนไม่มองนางอีก แสร้งทำเป็นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วเดินออกจากพงป่า

ผู้อาวุโสหันยืนอยู่ข้างรถม้า เมื่อเห็นคนสองคนเดินมา ก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ที่นี่เทียบไม่ได้กับเมืองหลวง มีสัตว์ป่ามากมาย ข้าเป็นห่วงพวกเจ้าจริงๆ”

“ขอบคุณที่เป็นห่วง”

อินชิงเสวียนพูดเบาๆ แล้วขึ้นไปบนรถม้า