ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1011

"น่าจะเป็นแบบนี้" เฉินเกอเลิกคิ้วและเอ่ยขึ้น

"พ่อหนุ่ม นายกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่หรือเปล่า?" เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเฉินเกอ โกวหลินเทียนก็ถามขึ้น

"โกวฝาน ลูกชายบุญธรรมของนายพยายามวางแผนไม่ซื่อกับคุณหนูเหลียงลู่มาก่อน แต่ว่าถูกฉันหยุดเอาไว้" เฉินเกอมองเข้าไปในดวงตาของโกวหลินเทียนและพูดคำเหล่านี้ออกมา

"เจ้าอมนุษย์ตัวนี้!" โกวหลินเทียนไม่ได้สงสัยต่อสิ่งที่เฉินเกอกล่าว

"ลุงโกว คุณไม่สงสัยเลยหรือว่าผมจะตั้งใจกุเรื่องพวกนี้ขึ้นเพื่อใส่ร้ายโกวฝาน?" เฉินเกออดหัวเราะไม่ได้

"บอกนายตามตรง โกวฝานเจ้าเด็กนี่เรื่องไหนก็ล้วนไม่เลว แต่กลับควบคุมร่างกายส่วนล่างไม่ได้ หลายปีมานี้ไม่รู้ว่าทำร้ายหญิงสาวไปตั้งมากมายแค่ไหน ฉันเองก็ได้แต่พยายามชดเชยให้ได้มากที่สุด แต่กลับไม่คาดคิดเลยว่าครั้งนี้จะไปสนใจคุณหนูเหลียงลู่ได้"

"เด็กนี่ช่างไร้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจริง ๆ ถ้าเขาทำสำเร็จขึ้นมา เกรงว่าฉันคงไม่มีหน้าไปพบพี่เหลียงแล้ว" โกวหลินเทียนถอนหายใจอย่างหนักและเอ่ยขึ้น

"ดังนั้น หลังจากได้รับข่าวจากเบื้องบน พวกเราก็กลับมาในทันที และเตรียมลงมือกับลูกน้องของโกวฝานพวกนั้น เพื่อดูว่าใช่พวกเราไหมที่เป็นคนลงมือ"

"แต่ตอนนี้ฉันเองก็มีการตัดสินของตัวเองขึ้นมาแล้ว ว่าเรื่องนี้อาจไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลโกวของคุณ และน่าจะมีเหตุผลอื่นที่ทำให้เหลียงลู่หายตัวไป อีกทั้งเหตุผลก็ไม่ธรรมดาด้วย ไม่งั้นตระกูลเหลียงคงไม่มีทางนิ่งเงียบ"

เฉินเกอบอกโกวหลินเทียนเกี่ยวกับการวิเคราะห์ของเขาทั้งหมด เขารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงจริงๆ และด้วยความช่วยเหลือจากโกวหลินเทียน การตามหาเหลียงลู่ก็จะเป็นไปอย่างสะดวกยิ่งขึ้น

"เหลียงลู่ไม่มีเหตุผลที่จะกลับมาที่ตระกูลโกวของเรา อีกทั้งพี่เหลียงเองก็ควรบอกฉันล่วงหน้าเหมือนครั้งที่แล้ว หรือว่าจะมีเรื่องที่เอ่ยปากไม่ได้จริงๆ?" คำพูดของเฉินเกอก็ทำให้โกวหลินเทียนตกอยู่ในความสับสนเช่นกัน

"ฉันคิดว่าสิ่งที่เราต้องทำตอนนี้ก็คือการแยกตระกูลโกวออกไปก่อน และยืนยันว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับโกวฝาน แบบนี้ถึงค่อยตรวจสอบเรื่องอื่นๆได้" เฉินเกอจุดบุหรี่และพูดช้าๆ

"นี่ไม่ใช่ปัญหา"

"พ่อบ้าน เข้ามาหน่อย!"

โกวหลินเทียนไม่ลังเลใดๆ เขาตอบรับเฉินเกอและกดโทรศัพท์เรียกพ่อบ้านทันที คำพูดเอ่ยขึ้นอย่างเร่งรีบและวางโทรศัพท์ลง สองมือวางอยู่มือบนโต๊ะและเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

ไม่กี่นาทีต่อมา พ่อบ้านก็มาพร้อมร่ม

แม้จะมีร่ม แต่เป็นเพราะฝนตกหนักเกินไป กางเกงของเขาจึงเปียกปอน ขณะที่เขาก้าวเข้ามาข้างใน ก็เห็นสายฝนหยดลงมาเป็นช่วงๆจากกางเกง

"นายท่าน คุณเรียกผมหรือครับ" พ่อบ้านเดินไปหาโกวหลินเทียน หลังจากเขาพยักหน้าให้เฉินเกอเพื่อทักทายจากนั้นก็เอ่ยถาม

"เรื่องของโกวฝาน สืบไปถึงไหนแล้ว?" โกวหลินเทียนสูดลมหายใจเข้าลึก

"ยังไม่มีผลลัพธ์ใด ๆ ฉันใช้เส้นสายที่มีทั้งหมดของตระกูลเราไปหมดแล้ว อย่าว่าแต่การหาตัวคุณชายโกวฝาน แม้กระทั่งเบาะแสสักนิดก็ยังไม่พบ ของตระกูลของเรา นายท่านคุณต้องเตรียมใจไว้"

พ่อบ้านส่ายหัวและพูดอย่างช่วยไม่ได้

"เรื่องนี้พักเอาไว้ชั่วคราว โกวฝานมีโอกาสอย่างยิ่งที่จะพบเจอกับเรื่องเลวร้ายเข้าให้แล้ว" โกวหลินเทียนโบกมือและพูดต่อ "เอาแบบนี้ นายไปเรียกพวกลูกน้องของโกวฝานทั้งหมดในก่อนหน้านี้มา ฉันมีบางอย่างต้องถามพวกเขา"