ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1018

ยิ่งกว่านั้นในห้องและคุกก็ยังมีประตูเหล็กหนาชั้น จนแสงไม่สามารถส่องผ่านมาได้

"นายว่า เพียงเพราะผู้หญิงคนนั้น คนที่ถูกขังที่นี่ทั้งหมดถึงได้ถูกย้ายออกไป คุ้มแล้วหรือ?" เมื่อเขาขึ้นมา ชายในชุดเครื่องแบบของหน่วยรบหนานเยว่ก็ถามขึ้น

ทั้งสองล้วนเป็นทหารของหน่วยรบ พวกเขาได้รับคำสั่งให้ปกป้องเหลียงลู่อยู่ที่นี่ หนึ่งในนั้นเป็นหัวหน้าทีมเล็กๆ ของหน่วยรบ ส่วนอีกคนคือสมาชิกในทีมของเขา

"อย่าถามมั่วซั่ว นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราควรรู้ ในเมื่อเบื้องบนมอบหมายภารกิจนี้ให้เราแล้ว พวกเราก็แค่ทำตามคำสั่งก็พอ ระวังจะเกิดปัญหา!" คนที่เพิ่งขึ้นมาจากคุกเป็นหัวหน้าทีม เมื่อเได้ยินคำพูดของสมาชิกในทีม เขาก็รีบตะโกนใส่เสียงต่ำ

"ที่นี่มีแค่เราสองคน อีกทั้งผมเองก็แค่บ่นกับหัวหน้าเท่านั้นเอง ผมจะไปพูดเรื่องพวกนี้กับคนอื่นได้อย่างไรกัน" หลังจากอยู่ที่นี่มาสองวัน สมาชิกในทีมก็รู้สึกเบื่อหน่ายอย่างมาก

เว้นเสียแต่คนขับรถที่มาส่งอาหารและน้ำดื่มตรงเวลาทุกเช้า เขาก็ไม่เห็นใครเลยตลอดทั้งวัน แม้แต่เสียงอื่นๆก็ไม่ได้ยิน

"ถึงอย่างนั้นก็พูดจาไร้สาระไม่ได้ เท่าที่ฉันรู้ เรื่องนี้สำคัญมาก ภารกิจของเราเป็นภารกิจลับของหน่วยรบ ถ้าหากนายไม่กลัวตาย ก็สามารถพูดถึงเรื่องนี้ต่อไปได้ แต่ถ้าเจอเรื่องยุ่งยากอะไรขึ้นมาอย่าลากฉันไปด้วยก็พอ"

เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าทีมไม่กล้าพูดอะไรอีก เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุดลงกะทันหัน

สมาชิกในทีมเองก็ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรอีกเช่นกัน

แต่ไม่คาดคิดว่า เมื่อพวกเขาเพิ่งจะพูดจบ จู่ๆก็มีรถคันหนึ่งเข้ามาจอดอยู่ด้านนอก

"จำไว้ว่าห้ามพูดจาไร้สาระ นายอยากตาย แต่ฉันไม่อยากตาย!" หลังจากที่หัวหน้าทีมเอ่ยกระซิบเสียงเบา เขาก็วิ่งเหยาะๆ เพื่อเปิดประตู

"รับทราบ" สมาชิกในทีมพยักหน้าและรีบเคลียร์โต๊ะตรงหน้าพวกเขา

ยังไม่ทันที่หัวหน้าทีมจะได้เปิดประตู ประตูก็ถูกผลักเปิดออกก่อน ชายวัยกลางคนสวมปลอกแขนระดับอาวุโสของหน่วยรบหนานเยว่ก็เข้ามา ข้างหลังเขายังมีทหารถือปืนอีกสี่นาย

"มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง?" เมื่อเข้ามา ชายวัยกลางคนก็เอ่ยถาม

"ไม่ ตั้งแต่ที่ถูกจับมาขังอยู่ที่นี่ เธอก็อยู่ในนั้นอย่างว่าง่าย ขณะที่ส่งอาหารผมก็ได้ทำตามที่คุณกำชับเป็นพิเศษ พูดเป็นภาษาหัวเซี่ยกับเธอ ตอนนี้เธอยังคงสงสัยว่าตนเองอยู่ในหนานเยว่หรือหัวเซี่ย" หัวหน้าทีมยืนตรงและเอ่ยขึ้น

"ทำได้ไม่เลว รอให้เรื่องนี้จบแล้ว ฉันจะเลื่อนตำแหน่งให้พวกนาย!" ชายวัยกลางคนตบไหล่เขาด้วยความพอใจ

หากสังเกตดีๆ จะพบว่าชายวัยกลางคนคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นผู้รับผิดชอบพื้นที่ทะเลที่รายงานต่อลู่เฉิงคุนว่าเฉินเกอมาถึงน่านน้ำของหนานเยว่และต้องการส่งกองเรือไปทำลายล้าง

นับตั้งแต่เขารู้สึกว่าลู่เฉิงคุนไม่ได้ทำอะไรเลยหลังจากที่ได้ขึ้นเป็นผู้นำ เขาจึงตัดสินใจที่จะจัดการเอาเองอย่างลับๆ รอให้เขาทำทุกอย่างสำเร็จเมื่อไหร่ เขาก็จะสามารถเข้าแทนที่ลู่เฉิงคุนและกลายเป็นผู้บัญชาการคนใหม่ของหนานเยว่ได้

อีกทั้งเขาก็เชื่อว่า หลังจากที่เขาพูดถึงสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดที่ตนได้ทำไปขึ้นมา ทั้งหน่วยรบก็จะสนับสนุนเขาเช่นกัน

"ขอบคุณครับหัวหน้า!" หัวหน้าทีมและสมาชิกในทีมพูดพร้อมกัน

"วันนี้มาหาพวกนายที่นี่ ไม่ใช่แค่เพื่อดูสถานการณ์เท่านั้น แต่ยังต้องบอกพวกนายสักหน่อยว่า ตั้งแต่วันนี้ไป ไม่ใช่แค่พวกนายสองคนที่จะอยู่ที่นี่ ฉันจะส่งทีมเล็กพร้อมอาวุธปืนจากหน่วยรบมาด้วยในทุกวัน" ชายวัยกลางคนชะงักไปและพูดต่อ

"มีอันตรายอะไรงั้นหรือครับ?" เมื่อได้ยินดังนั้น ทั้งสองคนก็กลัวอยู่บ้างและถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

"ตอนนี้ยังไม่มี" ชายวัยกลางคนปฏิเสธ

อันที่จริง สาเหตุที่เขาทำแบบนี้นั้นง่ายดายมาก เขาลักพาตัวเหลียงลู่มาก็เพราะเมื่อเฉินเกอออกจากหนานเยว่ไปในก่อนหน้านี้ เขาได้ส่งคนในหัวเซี่ยไปจับตาดูตระกูลเหลียงเอาไว้ เมื่อเขาเห็นเหลียงลู่จากไป เขาก็ติดตามไปด้วยและถือโอกาสลักพาตัวเธอขณะมาถึงหนานเยว่

"พาฉันเข้าไปดูหน่อย" ชายวัยกลางคนเดินไปทางประตูเหล็ก

หัวหน้าทีมรีบเดินไปที่ด้านหน้าของชายวัยกลางคนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เปิดประตูเหล็กและเดินไปข้างหน้าพร้อมกับไฟฉาย

ผ่านทางเดินอันยาวไกล พวกเขาก็มาถึงหน้าห้องขังของเหลียงลู่

"เหลียงลู่" เมื่อเห็นหญิงสาวที่ถูกขังอยู่ด้านใน ใบหน้าของชายวัยกลางคนก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น นี่เป็นหมากที่เขาใช้เพื่อข่มขู่เฉินเกอ อีกทั้งเขาก็รู้ว่าตราบใดที่เหลียงลู่อยู่ในมือของเขา เฉินเกอก็จะต้องเหยียบกับดักที่เขาวางไว้ไม่ช้าก็เร็ว

"คุณคือใคร?" เมื่อเห็นแสงไฟฉายส่องเข้ามา เหลียงลู่ก็ยืนขึ้นและถาม

"เธอไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร สิ่งที่เธอต้องรู้ก็คือ ขอแค่เธออยู่ที่นี่อย่างว่าง่าย เธอก็จะสามารถช่วยฉันได้ แต่ว่าหากเธอคิดจะทำอะไรขึ้นมา อย่างนั้นฉันก็ไม่ลังเลที่จะฆ่าเธอทิ้ง"

ชายวัยกลางคนไปที่ด้านหน้าของรั้วเหล็กและมองไปที่เหลียงลู่ผ่านโครงเหล็ก

"พวกนายเป็นหน่วยรบหนานเยว่ใช่ไหม?" เหลียงลู่จ้องไปที่ชายตรงหน้าเธอ เมื่อไฟฉายในมือเคลื่อนไหวไปครู่หนึ่ง เธอก็เห็นปลอกแขนที่แขนของชายวัยกลางคน

"ใช่ ฉันเป็นคนของหน่วยรบหนานเยว่ แต่ถ้าต่อให้เธอรู้แล้ว แล้วยังไงกัน หรือว่าเธอจะออกจากที่นี่ไปบอกใครได้ อย่าลืมล่ะ ตอนนี้สิ่งของทั้งหมดของเธอถูกยึดไปแล้ว เธอคงได้แต่ต้องตะโกนเอา"

ชายวัยกลางคนหัวเราะลั่นขึ้นมา

"ได้ อย่างนั้นฉันก็จะอยู่ที่นี่" เมื่อรู้ถึงตัวตนของอีกฝ่ายแล้ว เหลียงลู่ก็ตระหนักว่าการพูดอะไรออกไปล้วนไม่มีประโยชน์ ดังนั้นเธอจึงหันศีรษะของเธอหนีและเข้าไปนั่งในส่วนลึกสุดของห้อง

"จับตาดูเธอให้ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันจะฆ่าพวกนาย เข้าใจไหม!" หลังจากพูดคุยกับเหลียงลู่ ชายวัยกลางคนก็หันหน้ามาและกระซิบกับหัวหน้าทีม