ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1034

"งั้นก็ดี" เฉินเกอพูด

"นายอยากซื้อของอะไรเหรอ?" เฉินเกอถามแบบนี้ โกวหลินเทียนจึงสงสัยเล็กน้อย

"ไม่อยากซื้ออะไร ไปดูสถานการณ์ก่อนค่อยว่ากัน หากมีของดีอะไร ผมก็จะประมูลลงมา" เฉินเกอส่ายหน้า เดิมทีเขาก็ไม่สนใจงานประมูลนี้อยู่แล้ว แต่คิดได้ว่าห้าปีมีหนึ่งครั้ง รู้ว่าในงานอาจมีของประมูลล้ำค่ามากมาย หากเจอที่เหมาะสม ก็จะเอาทันที

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้สำหรับเฉินเกอเงินเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น

"อย่างงั้นฉันต้องเตือนนาย งานประมูลนี้ไม่เหมือนกับงานประมูลที่นายเข้าร่วมในหัวเซี่ย หยิบจับอะไรขึ้นมาก็หลายล้านถึงสิบล้าน นี่ยังเป็นของแผงลอย ถ้านายต้องการแข่งขันในงาน สามสี่ล้านยังถือว่าถูกที่สุด อยากได้มาอยู่ในมือเกรงว่าต้องหลายสิบล้านขึ้นไป"

โกวหลินเทียนรู้ว่าเฉินเกอมาครั้งแรก จึงอดไม่ได้ที่จะแนะนำ

เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องเตือนเฉินเกอ มิฉะนั้นถึงเวลาเห็นของประมูลที่ถูกใจแต่ไม่มีเงิน ความรู้สึกแบบนั้นไม่ดีเอามากๆ ตอนนี้มีการเตรียมใจล่วงหน้า ถ้าเห็นราคาพวกนั้นสูงเกิน ก็ไม่ต้องพิจารณาแล้ว

"ผมรู้" เฉินเกอพยักหน้านิ่งๆ

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยินโกวหลินเทียนพูดว่านี่เป็นงานประมูลที่ห้าปีมีหนึ่งครั้ง เฉินเกอก็รู้แล้วว่านี่คือเกมของคนรวย

"อืม ดูแล้วน่าจะต้องอยู่บนเรืออีกหลายชั่วโมง หลังจากที่ถึงเกาะจะมีที่พักโดยเฉพาะให้พวกเรา งานประมูลน่าจะเริ่มในเช้าวันมะรืนนี้ แต่ว่าแผงลอยจะมีในวันพรุ่งนี้ ไม่แน่อาจจะได้ดีจากที่นั่น" โกวหลินเทียนพิงขอบเรือ มองเรือหลายสิบรำที่อยู่รอบๆ แล้วพูด

เฉินเกอไม่ตอบ แต่หลับตาลง

แต่เจินชี่ในร่างกายกลับแพร่กระจายออกไป ภายใต้พระพรของเทพจิตเก้าภพ สามารถสัมผัสถึงพื้นผิวทะเลเกือบทั้งหมดในรัศมีสิบกิโลเมตร นั่นเพราะว่ามีผู้ฝึกตนมาเข้าร่วมงานประมูลไม่น้อย เฉินเกอจึงต้องระวัง

ภายใต้การรับรู้ เฉินเกอรู้ดีว่ามีผู้ฝึกตนอยู่บนเรือแทบทุกรำ พลังวิชาของพวกเขามีสูงต่ำ บางคนถึงขั้นมีพลังวิชาสูงกว่าตัวเอง แต่แข็งแกร่งกว่าตัวเองเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ส่วนพวกที่ไม่มีพลังวิชา เฉินเกอก็ไม่ได้คลายความระมัดระวังของเขาเช่นกัน ใครจะรู้ว่าคนพวกนี้ไม่มีพลังวิชาจริง หรือพลังวิชาเก่งถึงจุดที่ตัวเองสัมผัสไม่ได้

หากเป็นเมื่อก่อน เฉินเกอคงไม่มีความคิดแบบนี้แน่ๆ แต่ตอนนี้ได้รู้จักกับท่านโจวและผู้อาวุโสในซากโบราณสถานอย่างต่อเนื่อง เฉินเกอก็เข้าใจว่าบนโลกนี้ยังมีผู้ฝึกตนที่มีความสามารถกว่าตัวเองไม่รู้อีกเท่าไร เพียงแต่ว่าตัวเองยังไม่มีความสามารถที่จะสัมผัสถึงจุดนั้นเท่านั้น

"พี่เฉิน คุณว่าคนหายไปเยอะขนาดนี้ จะไม่ถูกคนธรรมดาสังเกตเห็นเหรอ?" ไป๋เสี่ยวเฟยมองเรือที่อยู่รอบๆ อดไม่ได้ที่จะถาม

"ทุกครั้งที่งานประมูลเริ่ม ก็จะใช้นามต่างๆ มาปกปิด ดังนั้นต่อให้คนธรรมดาสังเกตเห็นก็ไม่สนใจ มากสุดพวกเขาแค่จะมายืนดูที่ริมฝั่ง จากที่นี่ถึงเกาะมีระยะทางอย่างน้อยหลายสิบกิโลเมตร ใช้ตาเปล่ามองไม่เห็น ยิ่งกว่านั้นคือที่นี่ยังมีทะเลหมอก"

โกวหลินเทียนเงยหน้ามองหมอกที่ค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากไม่ไกลนักแล้วพูดอย่างเรียบนิ่ง

--

หลังจากห้าหกชั่วโมงของการล่องลอย โครงร่างของเกาะได้ปรากฏขึ้นในสายตา เฉินเกอบิดขี้เกียจ สายตาลึกขึ้น

แม้นี่จะเป็นงานประมูล แต่กลับมีผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วน เฉินเกอต้องตื่นตัวอยู่เสมอ เพื่อเผชิญกับอันตรายที่อาจเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา