ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 257

บทที่257 เอาตัวไปให้หมด

เมื่อเฉินเกอมาถึง เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ไม่ผิด มีรถหลายคันจอดอยู่ที่นอกร้านขายรถมือสองของลี่เสี้ยว และมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเบียดล้อมหาเรื่องพวกเขาอยู่

ส่วนเรื่องพังร้านนั้น ประตูกระจกของร้านลี่เสี้ยวโดนทุบจนเละตุ้มเป๊ะไปหมด

มองจากระยะไกล เฉินเกอมองเห็นร่างที่คุ้นเคยสองร่าง

ซึ่งก็คือคู่แม่ลูกที่มานัดดูตัวกับเขานั้นเอง

เมื่อมองดูถึงตรงนี้ เฉินเกอก็รู้ทันทีแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น！

ไม่แปลกใจเลยทำไมในสายที่คุยกันอยู่ตลอดซูถิงถึงไม่ให้ตัวเองมา

รู้สึกว่าไอ้พวกนี้มันหาคนกลับมาแก้แค้นนิ

“แม่งเอ๊ย เขาคนนี้แหละ ไอ้สารเลวคนนี้แหละที่ตีคนแล้วยังอยากจะวิ่งหนีอีก！”

ในแวบแรกที่หญิงปากร้ายคนนั้นเห็นเฉินเกอ ก็รีบหันกลับไปพูดกับคนที่อยู่ด้านหลังของเธอทันที

มองคนพวกนี้แล้ว รู้สึกเหมือนกับว่าจะเป็นนักเลงกันทั้งหมดเลย

มีรอยสักมังกรและหงส์เต็มแขนไปหมด แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นพวกที่ไม่น่าไปยุยั่วสักเท่าไหร่

เป็นพวกวัยรุ่นที่มีอายุราว ๆประมาณยี่สิบหกถึงยี่สิบเจ็ดปี

และในมือของพวกเขาต่างก็ถือไม้หน้าสามอยู่

ส่วนลี่เสี้ยวนั้น ในมือของเขาถือมีดอีโต้อยู่สองเล่ม แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีคนเยอะกว่า แต่ลี่เสี้ยวไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยสักนิด

และพวกฝ่ายนั้น เห็นว่าลี่เสี้ยวเป็นคนที่เล่นเอาถึงชีวิต ต่างก็ไม่กล้าที่จะลงมือก่อน

อย่างไรก็ตามทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน ใครก็ไม่กล้าที่จะเป็นคนแรกที่เริ่มลงมือก่อน

“ไอ้สารเลวคนนี้แหละที่ตีพวกเราสองคน！ไปทุบตีมันให้ตาย ！”

หญิงปากร้ายตะโกนด่า

“ฉันแม่งจะดูสิว่าใครหน้าไหนมันกล้าแตะต้องน้องชายของฉัน！”

ลี่เสี้ยวเขย่ามีดอีโต้ในมือแล้วตะโกนพูดขึ้น และคนฝ่ายนั้นก็ไม่มีใครกล้าที่จะขยับจริง ๆ

หนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้น ที่เป็นหัวหน้า มีรูปร่างที่กำยำล่ำสัน สวมใส่แว่นกันแดด และในมือก็ถือกระเป๋าสีดำใบเล็กหนึ่งใบ และเขาก็ยกกระเป๋าที่ถืออยู่ในมือของเขาไปมาสองถึงสามที จากนั้นพี่น้องที่อยู่ด้านหลังของเขาทั้งหมดก็ถอยหลัง

“ฉันว่าลี่เสี้ยว พวกเรารู้จักกันก็ไม่ใช่แค่ปีสองปีแล้วมั้ง แล้วก็ทำธุรกิจรถมือสองเหมือนกัน และฉันก็รู้นิสัยของคุณอย่างชัดเจน เหอะๆ ถ้าเป็นคนอื่น เรื่องนี้ฉันก็ช่างมันแล้ว แต่ว่าครั้งนี้คนที่โดนตีเป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้อง และน้าของฉัน มันคงไม่สามารถที่จะปล่อยผ่านไปได้！ดังนั้นฉันต้องการคำอธิบาย！”

ชายคนนั้นพูดขึ้นด้วยท่าทีที่เอียงคอเอียงตาและยกคิ้ว

“หยางกั๋วเฉวียน หญิงโสเภณีคนนี้เธอเป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องห่าอะไรของคุณ ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าคุณมีน้า！”

ลี่เสี้ยวหัวเราะอย่างเย็นชา

เฉินเกอที่อยู่ด้านข้างก็มองออก ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงประเภทที่มั่วไปหมด ไม่รู้ว่าเคยมีผู้ชายมาเยอะเท่าไหร่แล้ว！

“เหอะๆ เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล เอาเถอะลี่เสี้ยว ถึงแม้ว่าเมื่อก่อน คุณและฉันจะเคยมีเรื่องกันในด้านธุรกิจ แต่มีพี่ใหญ่หลายคนช่วยคุณเจรจา ฉันก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ แต่วันนี้ เรื่องนี้ คุณและฉันหยางกั๋วเฉวียนถือว่าได้สร้างความบาดหมางกันไว้แล้ว พวกเราคอยดูกันต่อไปละกัน！พี่น้อง กลับ！”

หยางกั๋วเฉวียนโบกมือ และจากไปพร้อมกับพากลุ่มคนของเขากลับไปด้วย

“พี่กั๋วเฉวียน ปล่อยพวกเขาไปแบบนี้เลยหรอ！？”

หญิงสาวพูดด้วยความไม่พอใจ

“ไปเถอะ ฉันมีวิธีของฉันเอง！”

หยางกั๋วเฉวียนหัวเราะอย่างเย็นชา

คนกลุ่มนี้ก็แยกย้ายกันไป

เฉินเกอมองไปที่ประตูกระจกของลี่เสี้ยวที่โดนทุบจนแตกหมด ในใจของเขาก็รู้สึกผิดและโทษตัวเอง

ว่าไปแล้ว เรื่องนี้ตัวเองเป็นคนก่อแท้ๆ

แต่ผลสุดท้ายกลับต้องให้พี่ชายตัวเองเป็นคนจ่ายบิล

“ลี่เสี้ยว ซูถิง ขอโทษนะ！”

เฉินเกอกล่าว

“คุณพูดคำนี้กับฉันทำไม ไม่โทษคุณ！ฉันกับหยางกั๋วเฉวียนคนนี้ ต่อสู้กันมาไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว ถึงวันนี้จะไม่หาข้ออ้างเรื่องนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หาข้ออ้างอย่างอื่น！”

ลี่เสี้ยวโยนมีดอีโต้ทิ้ง

แล้วหยิบบุหรี่ที่อยู่ด้านข้างมาพร้อมกับจุดไฟ

ส่วนซูถิง ก็ไปเก็บกวาดทำความสะอาดเศษกระจกพวกนั้น

เมื่อฟังคำพูดของลี่เสี้ยว เฉินเกอก็เข้าใจสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด

เดิมที ลี่เสี้ยวไปเดินซูเปอร์มาร์เก็ตกับซูถิงกลับมา ได้ซื้อเนื้อกับผักกลับมาหนึ่งถุงเพื่อทำอาหารตอนกลางคืน

แต่ทันทีที่พวกเขากลับมาถึง ก็เห็นพวกของหยางกั๋วเฉวียนและคู่แม่ลูกคู่นั้นอยู่ที่ประตู

เห็นได้ชัดว่าแม่ลูกคู่นั้นหาคนมาแก้แค้นเฉินเกอ แต่ว่าไม่พบเฉินเกอ