ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 268

บทที่268 ผู้หญิงที่ทำให้โกรธเคืองไม่ได้

“เฉินเกอ แต่เดิมพวกเราจะจัดปาร์ตี้กัน อยากโทรหาคุณ!”

เฉินหลินรีบวิ่งเข้ามาพูดกับเฉินเกอ

ในตอนนี้เฉินเกอกำลังถูกทุกคนจับตามอง

ใครก็ตามที่อยู่ข้างกายเฉินเกอ และสามารถพูดกับเฉินเกอ จะรู้สึกเท่ห์มาก

หลี่ชือหานมองเฉินเกอด้วยความรู้สึกซับซ้อน ไม่รู้จะพูดยังไงดี

“โอเค ถ้าอย่างนั้นวันนี้พวกเธอเล่นให้สนุก ฉันยังมีธุระ ต้องรีบไปก่อน!”

เฉินเกอยิ้มให้เฉินหลินและพวกลี่หมิงเฉว่

จากนั้นก็ไม่อธิบายอะไร แล้วเดินจากไป

หลี่ชือหานโมโหจนกระทืบเท้า ครั้งนี้เฉินเกอไม่มองเธอ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจ……

หลังจากที่เฉินเกอเดินจากไป ก็เดินไปข้างถนนใหญ่ เตรียมตัวจะนั่งรถเมล์

“เฉินเกอ? คุณกำลังรอรถเมล์อยู่เหรอ?”

เวลานี้ มีรถโตโยต้าคัมรี่มาจอดอยู่ข้างหน้า กระจกหลังรถเลื่อนลง คนที่นั่งอยู่คือหยางหมินเฉว่

และคนที่นั่งข้างๆหยางหมินเฉว่ ก็คือหลิวย่าหนาน

สำหรับคนที่ขับรถ ถ้ามองผิวเผินน่าจะอายุไล่เลี่ยเท่าเขาและรูปหล่อเหมือนเขา

เฉินเกอพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ก่อนหน้านี้หยางหมินเฉว่จะเลี้ยงข้าวเขา สุดท้ายหลิวย่าหนานมาเรียกเธอไปกินข้าว โดยที่หลิวย่าหนาน ไม่

ยอมเรียกเขาไปกินด้วยกัน

เฉินเกอก็เลยมาสำนักงานขาย

ดูท่าทาง พวกเธอน่าจะกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ฉันเตรียมตัวจะกลับ!”

เฉินเกอพูด

ยังชำเลืองมองหลิวย่าหนานที่นั่งอยู่ในรถ ปรากฏว่าหลิวย่าหนานเล่นโทรศัพท์ตลอด แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นเขา

โอเค คุณไม่ทักทาย ฉันก็ไม่จำเป็นต้องไปทักทายก่อน

“เอ่อ วันนี้ก็ต้องขอโทษด้วยนะเฉินเกอ รอพรุ่งนี้ พรุ่งนี้หาเวลา ฉันเลี้ยงข้าวคุณ!”

หยางหมินเฉว่พูดขอโทษ

“ได้ ไม่เป็นไร!”

เฉินเกอยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปก่อนนะ!”

นี่เป็นรถของคนอื่น หยางหมินเฉว่ก็ไม่กล้าพูดให้เฉินเกอขึ้นมานั่งด้วยกัน

ก็ได้แต่พูดแค่นี้

แต่คนที่ขับรถ มองดูเฉินเกอแล้วพูดด้วยเสียงดูถูก จากนั้นก็เหยียบคันเร่งจากไป

“หมินเฉว่ คนนั้นเป็นใคร? เพื่อนของเธอเหรอ?”

คนขับรถมีน้ำเสียงเหมือนหึงหวง

ที่จริงแล้ว วันนี้ทำไมหลิวย่าหนานถึงต้องการเลี้ยงข้าวหยางหมินเฉว่ เป็นเพราะรองหัวหน้ากลุ่มของหลิวย่าหนาน พอเห็นหยางหมินเฉว่ก็

ตกหลุมรักทันที

เพราะฉะนั้นเลยนัดออกมาเลี้ยงข้าวเพื่อทำความรู้จัก

แต่ว่า การกินข้าวในวันนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรดีขึ้น ทำให้รองหัวหน้ากลุ่มไม่มีโอกาสแสดงความสามารถพิเศษออกมา

อีกอย่างหยางหมินเฉว่ก็ไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไหร่

ทำให้ส่วนลึกในใจเขาไม่ค่อยพอใจ

แต่ว่า ตอนนี้มองเห็นเด็กหนุ่มคนนั้น ทักทายกันอย่างสนิทสนม รองหัวหน้ากลุ่มหวังคังยิ่งไม่พอใจ

“เขาเป็นเพื่อนใหม่ที่ทำงานด้วยกันชื่อเฉินเกอ รองหัวหน้ากลุ่มหวัง!”

หยางหมินเฉว่พูดเบาๆ

“ฮ่าฮ่า คนนี้เมื่อก่อนฉันก็เคยพูดแล้วนี่ เฉินเกอ คนที่เคยเรียนมัธยมต้นด้วยกัน!”

หลิวย่าหนานพูดด้วยเสียงเย็นชา

“อ่อ ฉันนึกออกแล้ว ถ้าเช่นนั้นย่าหนานเมื่อกี้ทำไมไม่ทักทายกัน?”

พอนึกถึงย่าหนานเคยพูดถึงเรื่องเฉินเกอ หวังคังก็โล่งอกขึ้นมา แล้วถามว่า

“ก็ไม่ใช่ชนชั้นเดียวกัน ไปทักทายเขาทำไม อีกอย่างหมินเฉว่ ต่อไปเธออย่าพูดอีกนะว่าเป็นเพื่อนร่วมงานกัน เขาไม่ใช่

พนักงานฝ่ายการตลาด เป็นพนักงานบริหารโลจิสติกส์ฝ่ายการตลาด”

หลิวย่าหนานตักเตือนหยางหมินเฉว่

“ฮ่า ว้าวจะบ้าตาย ฉันก็นึกว่าอยู่ตำแหน่งไหน ที่แท้ก็ฝ่ายบริหารโลจิสติกส์ ฮ่าฮ่า! หมินเฉว่ต่อไปเธออยู่ห่างจากคนอย่างนี้

หน่อย!

เขาอยู่คนละระดับกับเธอ เธออยู่ในชนชั้นสูงนะรู้ไหม?”

หวังคังพูดเยาะเย้ย

ฝ่ายบริหารการลงทุนทั้งหมด ชื่อเต็มบริษัทบริหารการลงทุนในฝัน เป็นประเภทกลุ่มบริษัทโดยตรง ในจำนวนนี้ บริษัทก็จะแบ่งเป็นแผนกวิจัยตลาด แผนกตรวจสอบและแผนกอื่นๆ

สำหรับหลิวย่าหนาน เป็นหัวหน้ากลุ่มที่4ของแผนการตลาดยังมีอีกหลายกลุ่ม

รับผิดชอบฝ่ายลงทุนและการวิจัยพัฒนาแผนการตลาด

ในสายตาเธอ โลจิสติกส์ก็คือคนที่ทำงานเบ็ดเตล็ดในฝ่ายการตลาด เพราะฉะนั้นไม่มีประโยชน์อะไร

พวกเขาพูดกันเสร็จก็จากไป

พอถึงวันที่สอง เฉินเกอมาทำงานแต่เช้า

ปรากฏว่าพอขึ้นลิฟต์ ข้างในก็มีพนักงานถือกระเป๋าเอกสาร

สองคนจ้องตากัน

ผู้ชายคนนี้ คือคนที่เมื่อวานได้คุยกับหยางหมินเฉว่

ขณะนี้ หวังคังมองไปที่เฉินเกออย่างดูถูก

ในลิฟต์มีกันแค่สองคน หวังคังพูดขึ้นมา

“เฮ้ย ทำงานโลจิสติกส์ นายกับหมินเฉว่พึ่งรู้จักกันเหรอ?”

“อืมอืม ใช่แล้ว พึ่งรู้จักเมื่อวาน!”

เฉินเกอมองคนคนนี้ เมื่อวานอยู่บนรถก็ทำท่าทางดูถูกเขาไม่น้อย เพราะฉะนั้นเวลาพูดก็ไม่ยอมยิ้มให้ แค่ตอบกลับด้วย

ความเย็นชา

“ฮ่าฮ่า ฉันแนะนำให้นายอยู่ห่างเขาหน่อย เขาบอกว่าเลี้ยงข้าวนายแค่พูดไปอย่างนั้นแหละ นายคิดว่าเขาต้องการเลี้ยง

ข้าวจริงหรือ ก็ไม่รู้จักดูว่าตัวเองทำอะไร อยู่ในระดับเดียวกันหรือเปล่า?”

หวังคังยิ้มเยาะ

ตอนนี้แค่จะตักเตือนเฉินเกอ ความหมายก็คือ ส่องกระจกดูเงาตัวเองก่อน หมินเฉว่เขามีฉันแล้ว นายอยู่ห่างๆเธอหน่อย

“ใช่ระดับชั้นกันหรือไม่นายไม่ต้องกังวล นายเป็นใคร? มาวุ่นวายเรื่องคนอื่นทำไม?”

เฉินเกอพูดด้วยความเย็นชา

ขณะนั้นประตูลิฟต์เปิดออก เฉินเกอไม่ยอมมองเขา เดินออกไปทันที

“แม่งเอ้ย เด็กน้อยนายรอดูต่อไป ฉันจะเล่นงานนายจนตาย!”

สีหน้าหวังคังขาวซีด คนในบริษัท ไม่เคยมีใครกล้าพูดอย่างนี้กับเขา

สำหรับเฉินเกอมาทำงานในห้องโถงใหญ่

“อรุณสวัสดิ์เฉินเกอ!”

มีผู้หญิงทักทายเฉินเกอ

“อรุณสวัสดิ์!”

เฉินเกอยิ้ม แล้วเดินเข้าไปที่โต๊ะทำงานเปิดคอมพิวเตอร์

บริหารโลจิสติกส์ฝ่ายการตลาด มีทั้งหมดสามคน

คนหนึ่งคือเจ้าอ้วน

ส่วนอีกคนในทีมโลจิสติกส์ เป็นผู้หญิง

ในชั่วขณะที่เห็นเธอ

เฉินเกอก็ยิ้มหวานให้ “ฟางเฟยเป็นเธอเหรอ?”

ผู้หญิงคนนี้ เมื่อวานที่เฉินเกอมาสัมภาษณ์ครั้งแรก และเจอผู้หญิงคนนี้ครั้งแรกที่หน้าประตูลิฟต์

เพียงแต่ว่าเมื่อวานที่เฉินเกอมา ฟางเฟยออกไปทำธุระข้างนอก

“เฮ้ยเฮ้ย เฉินเกอใช่ไหม ฉันดูรายชื่อพนักงานด้วยกันก็รู้ว่าเป็นนาย เมื่อวานฉันไปส่งเอกสาร พอเลิกงานกลับมา พวกนาย

ก็กลับกันหมดแล้ว ฮ่าฮ่า! นึกไม่ถึงพวกเราจะเป็นเพื่อนร่วมงาน!”

“ใช่แล้ว ผมก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน!”

เฉินเกอรู้สึกบังเอิญและมีความสุขเล็กน้อย

พึ่งคุยได้ไม่กี่คำ

ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา

“มาใหม่เหรอ นายช่วยฉันหน่อย นี่คือแฟลชไดรฟ์ ไปดาวน์โหลดหนังเข้าไปสักยี่สิบเรื่อง! วันนี่ก่อนเที่ยงโหลดให้เสร็จเอา

มาให้ฉัน!”

เฉินเกอมองหน้าผู้หญิงคนนี้

แค่เคยเห็นครั้งเดียว

ก็คือคนที่เมื่อวานขึ้นลิฟต์ด้วยกัน ก็สวยดี แต่หยิ่งไปหน่อย ก็คือผู้หญิงที่พูดว่าเขาไม่มีทางสัมภาษณ์ผ่าน

เมื่อวานเฉินเกอก็รู้จักเธอแล้ว

เธอชื่อหวางเหม่ยน่าเป็นรองหัวหน้ากลุ่มสาม

เป็นคนในพื้นที่อำเภอผิงอัน

วามจริง คนในแผนกการตลาดต้องการให้ตัวเองทำสิ่งใดนั้นต้องเกี่ยวกับงาน

แต่ว่าตอนนี้ การดาวน์โหลดหนัง?

เฉินเกอพูด “หัวหน้ากลุ่มหวัง ช่วงเวลาทำงานดาวน์โหลดหนังคงไม่เหมาะสม? ผมยังต้องทำงาน?”

“นายหมายความว่าไง? งานไร้สาระแบบนั้นของนายยังเรียกว่างานอีกเหรอ? ให้นายทำงานหน่อย ทำไมเรื่องมากอย่างนี้

ฉันบอกนาย ถ้าช่วงบ่ายนี้เสียเวลาในการดูหนังของฉัน นายระวังตัวให้ดี!”

นึกไม่ถึงพอเฉินเกอพูดอย่างนั้น หวางเหม่ยน่าก็กังวลขึ้นมาทันที

วางแฟลชไดรฟ์ลงบนโต๊ะอย่างแรง แล้วหันตัวเดินจากไป

“เฉินเกอเฉินเกอ!”

สำหรับฟางเฟย รีบดึงแขนเสื้อของเฉินเกอ

“เฉินเกอ อยู่บริษัทนี้ มีหลายคนที่เราไม่ควรทำให้เขาโกรธเคือง นายรู้ว่าเธอเป็นใครไหม?”