ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 286

บทที่286 เฉินเกอนายพูดความจริงกับฉันได้ไหม

ที่เฉินเกอยืนขึ้นมาในตอนนี้

ก็เพราะว่าไม่ต้องการให้หยูเฉียงกับหลินเยว่ทำอย่างกับตัวเองเป็นไอ้ซื่อบื้ออีกแล้ว

อีกอย่างเมื่อกี้อยู่ๆเฉินเกอก็นึกออกว่าผู้จัดการหวางที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ก็คือหวังเป่า

ก็วันเกิดวันนั้นของหลินยียี คนที่รับผิดชอบจัดงานเลี้ยงวันเกิดของหลินยียีคือหวังเป่า

วันนี่ตัวเขาเองก็โดนเฉินหลินบังคับไม่จบไม่สิ้น ดังนั้นกับหวังเป่าก็แค่พูดคุยกันไม่กี่ประโยค

พอจะมีความจำหลงเหลือบ้าง แต่ไม่ได้สนิทสนม

ส่วนตอนนี้ เพราะว่าตัวเองสมถะไม่ชอบเป็นจุดสนใจ ทำให้หลินเยว่กับหยูเฉียงทำตัววางอำนาจ

เหอๆ ถ้าเกิดว่าเป็นเพื่อนของตัวเองก็คงแล้วๆกันไป แต่ว่าทั้งสองคนนี้ไม่ใช่นี่

แล้วทำไมตัวเขาจะต้องทำตัวนิ่งๆต่อ แล้วมองทั้งสองคนทำตัววางอำนาจแล้วทำร้ายคนของตัวเองกัน

“เฉิน…. คุณชายเฉิน เป็น…..เป็นคุณ”

ส่วนหวังเป่าที่กำลังเตรียมตัวจะโดนชกแล้ว ในตอนนี้มองเห็นใบหน้าของเฉินเกอชัดเจน ในใจของหวังเป่าก็รู้สึกทราบซึ้งใจ

เมื่อกี้ ตัวเองโกรธที่ลูกสาวโดนตบ ความสนใจทั้งหมดก็เลยรวบรวมอยู่ที่หลินเยว่กับหยูเฉียง ส่วนคนอื่นๆ หวังเป่าไม่ได้มองเลยแม้แต่น้อย

ส่วนตอนนี้นะเหรอ คุณชายเฉินกลับมาอยู่นี่!

เชี้ย ทีนี้ก็ค่อยเข้าท่าหน่อย

หวังเป่ายังสงสัย ทำไมถึงไม่เคยได้ยินชื่อหยูเต๋อไห่มีชื่อเสียง มีอำนาจมากขนาดนั้น

ที่แท้แขกกิตติมศักดิ์ที่บอก ก็คือคุณชายเฉิน

ส่วนประธานหลี่คงไม่อยากจะเปิดเผยสถานะของคุณชายเฉิน ดังนั้นก็เลยไม่ได้แจ้งกับผู้จัดการหวางก็เลยทำให้พนักงานในตอนนี้เข้าใจผิด

“อืมๆ ผมมาเที่ยว!”

เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆแล้วพยักหน้า

ส่วนพวกหวูเชี่ยนก็นิ่งงันกันไปทุกครแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน? เขารู้จักเฉินเกอ?

“หึ พวกแกสองคนพูดจบหรือยัง? ฉันไม่สนว่าเป็นใคร แกตบฉัน ฉันก็จะตบแก!”

หลินเยว่พูดในขณะที่ยังอยู่ในอารมณ์โกรธจัด

เพี๊ยะ!

แค่เดินมาหา ก็โดนหวังเป่าตบเข้าไปจนล้มลงไปกองอยู่บนพื้น

“ตบอีกสิ!”

ตอนนี้มีคุณชายเฉินช่วยหนุนหลัง แน่นอนว่าหวังเป่าไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

แน่นอน ก่อนที่จะลงมือตัวเองก็มองตาของคุณชายเฉิน คุณชายเฉินหลบตาของตัวเอง นั่นก็หมายความว่า คุณชายเฉินสนับสนุน

พนักงานนั้นก็ร้อนรนจนแทบแย่แล้ว

หวังเป่าเดินมาหาเฉินเกอด้วยท่าทางเกรงใจ “คุณชายเฉิน ถ้ารู้ว่าคุณจะมาตั้งแต่แรก แค่บอกผู้ดูแลข้างหน้าก็ได้แล้วครับ ทำให้คุณชายต้องมาเสียแรงลำบากขนาดนี้อีก โทรหาประธานหลี่!”

“ไม่เป็นไรครับ ก็มาแบบกะทันหันเหมือนกัน ผมเห็นว่าพวกเธอเข้าไปไม่ได้ ผมเองก็ไม่อยากจะยืนตากแดด ก็เลยหาคนให้พาพวกเขาเข้ามา” เฉินเกอก็พูดเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

“อะไร? เฉินเกอ คนที่ทำให้พวกเราเข้ามาได้คือนาย?”

หวูเชี่ยนไม่อยากจะเชื่อ

หัวใจของหวางหมินก็เต้นตึกๆตักๆเหมือนกัน

พูดว่าไม่เชื่อ

แต่ว่าในตอนนี้คำพูดที่เฉินเกอกับผู้จัดการหวังเป่าคุยกันก็สามารถเข้าใจได้บ้างแล้ว ดูเหมือนเส้นสายของเฉินเกอเองก็หนาแน่นอยู่เหมือนกัน

อีกอย่างหวังเป่าที่ทำตัวกร่างๆคนนี้เรียกเขาว่าคุณชายเฉิน?

แถมยังทำตัวเกรงใจขนาดนี้?

สายตาของเหล่าหญิงสาวที่มองเฉินเกอเปลี่ยนไป

ตอนแรกเริ่มไม่มีใครสนใจในตัวเขาสักคน สุดท้ายคนที่พาคนเข้ามาจริงๆ คือเขา ?

คิดไปคิดมาก็จริง คนที่หยูเฉียงติดต่อคือรองผู้จัดการหวาง จะเป็นผู้จัดการที่เป็นคนมาจัดการให้ทุกๆคนได้ยังไง?

“คุณชายเฉิน......” หวังเป่าดูท่าทางมีอะไรอยากจะพูดกับเฉินเกอ

“อือๆ คุณไปรอผมที่ห้องทำงานสักครู่อีกเดี๋ยวผมจะตามคุณไป! ผู้จัดการหวาง！” เฉินเกอพูดตัดบท

“ครับ ครับๆ คุณชายเฉิน!”

หวังเป่าพูดจบ ก็เดินนำคนพวกนั้นออกไป

เฉินเกอรู้ว่าหวังเป่าอยากจะพูดอะไร

แล้วก็รู้แล้วว่าทำไมวันนี้สถานที่ท่องเที่ยวน้ำพุร้อนถึงได้อลังการแบบนี้

พรุ่งนี้มีงานใหญ่?

แน่นอนว่าคงจะเป็นหลี่เจิ้นกั๋วที่ส่งตัวหวังเป่าให้มาจัดงานวันเกิดให้ตัวเองนั่นแหละ?

เฉินเกออยากจะขอคำยืนยันกับหวังเป่าก็คือเรื่องนี้

แต่ว่าเรื่องพวกนี้ ชัดเจนว่าไม่ค่อยจะสะดวกที่จะต้องคุยต่อหน้าพวกหวูเชี่ยน

ในตอนนี้เฉินเกอแค่เหลือบมองหลินเยว่กับหยูเฉียงที่ดูสะบักสะบอม แล้วก็เตรียมตัวจะออกไป

“เฉินเกอ! นายอย่าเพิ่งไป นายต้องบอกมาให้ชัดเจน!”

หวูเชี่ยนพูดขึ้นอย่างรีบร้อน

รีบร้อนขนาดที่ว่าหน้าแทบจะไร้สี

จริงๆ ก็ไม่ต่างอะไรจากความคิดในใจของพวกนั้นเท่าไหร่ ก็คือบนโลกใบนี้ใครๆก็สามารถมีเงินได้ ใครๆก็สามารถทำให้คนอื่นประหลาดใจได้

ต่อให้เป็นแค่หมาตัวหนึ่งก็เถอะ!

แต่ว่า ตัวหนึ่งที่ไม่มีทางก็คือเฉินเกอ

ถ้าเกิดเป็นเฉินเกอ ในใจของหวูเชี่ยนก็รู้สึกรับไม่ได้เหมือนกับมีแมวคอยข่วน ทำไมเฉินแกที่ตัวเองดูถูกถึงได้รู้จักกับคนใหญ่คนโต

ทำไมคนที่มีอำนาจใหญ่โตถึงได้เรียกเขาว่าคุณชายเฉิน?

เขาไม่ได้เป็นแค่คนจนขี้แพ้คนหนึ่งหรือไง?

ทำไม? ทำไมกันล่ะ?

หรือว่าเฉินเกอเปลี่ยนไปเป็นเก่จกาจแล้วจริงๆ?

ภายในใจของหวูเชี่ยนรู้สึกไม่ดีมากๆ

“เธออยากให้ฉันพูดอะไร?”

เฉินเกอพูดขึ้นเบาๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเห็นแก่หน้าอากงหวู เธอคิดว่าฉันจะมาเที่ยวเป็นเพื่อนเธออย่างนั้นเหรอ?

“นายพูดให้ชัดเจนนะ ทำไมคนนั้นถึงเรียกนายว่าคุณชายเฉิน แถมยังทำท่าทางกลัวนายมากๆ นายมีความสัมพันธ์แบบไหนกับเขา?”

หวูเชี่ยนถามขึ้น

“อะไรที่ไม่ควรจะถามก็ไม่ควรถาม พวกเธอก็เที่ยวๆที่นี่ให้ครบ วางใจเถอะ ไม่มีใครไล่พวกเธอ!”

เฉินเกอพูด

พูดก็หมุนตัวจะออกไป

แต่ตอนที่เดินผ่านตัวของหวางหมินไป หวางหมินก็มองเฉินเกอด้วยสายตาสับสน

เขามีอำนาจมากขนาดนี้เชียว

มองไม่ออกเลยจริงๆ

ความรู้สึกภายในใจของหวางหมินไม่ต่างไปจากหวูเชี่ยนเท่าไหร่ แถมอาจจะหนักกว่าหวูเชี่ยนด้วยซ้ำ ก็รู้สึกว่าแก้มของตัวเองนั้นร้อนผ่าวๆ

แถมตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ตกลงว่าเฉินเกอมีภูมิหลังแบบไหนกันแน่?

“ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ จะเป็นไอ้ขี้แพ้ที่พาพวกเราเข้ามาได้ยังไง เป็นพี่เฉียง ต้องเป็นพี่เฉียงถึงจะถูก!”

หลินเยว่ตะโกน

หยูเฉียงกัดปาก แล้วรีบโทรศัพท์หาพ่อของตัวเองเพื่อยืนยัน

ผลลัพธ์ของการโ?รไปขอคำยืนยันก็คือ รองผู้จัดการหวางยังไม่ได้บอกรายละเอียดที่ชัดเจนกับพ่อเขาเลย!

“ให้ตายเถอะ ตกลงเฉินเกอเป็นใครกัน?”

ส่วนหวูเชี่ยนก็ไม่มีอารมณ์สนใจจะคุยกับใครทั้งนั้น แล้วยังตามไปทางเดียวกันกับที่เฉินเกอไปอีก

แต่ตอนนี้เฉินเกอได้ไปถึงห้องทำงานของหวังเป่าแล้ว

หวังเป่ารออยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว

“ผู้จัดการหวาง จุดชมวิวกำลังจัดงานอะไรเหรอครับ?”

เฉินเกอเดินไป นั่งลงบนเก้าอี้ของหัวหน้า ท่าทางดูเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด

หวังเป่ารีบส่งแก้วน้ำไปให้ “หา? คุณชายเฉิน นี่คุณไม่รู้เหรอครับ? พรุ่งนี้ก็คือวันเกิดของคุณไงครับ ประธานหลี่สั่งให้ผมจัดขึ้นมา!”

“ถึงอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องทำให้มันเอิกเริกขนาดนี้!”

เฉินเกอหัวเราะแห้งๆ

จัดขึ้นก็เพราะตัวเองจริงๆด้วย

เฉินเกอก็เข้าใจหลี่เจิ้นกั๋วที่คิดว่าวันเกิดของตัวเขาไม่ควรที่จะเงียบเหงาเกินไป

แต่ว่า ในครั้งนี้ตัวเองก็ชวนมาแค่พวกเขายี่สิบกว่าคนเท่านั้น แค่มากินข้าวด้วยกันสักมื้อก็ดีแล้ว มีตรงไหนที่ไม่เหมือนกันบ้าง

แต่ว่าก็ตกแต่งไปแล้ว เฉินเกอก็เลยไม่ได้พูดอะไรอีก

เขามาหาหวังเป่าที่นี่ก็เพราะว่าแค่อยากจะมารับแอร์เท่านั้น อยากจะพักผ่อน

แบกกระเป๋าเป้เยอะขนาดนั้น ยังไงก็ต้องเหนื่อยนี่

ส่วนหวังเป่าก็กำลังรับใช้อยู่ด้านข้าง คุณชายเฉินไม่พูดอะไร เขาเองก็ไม่พูด

ปัง!

อยู่ๆในเวลานี้ ประตูห้องก็โดนผลักให้เปิดออกอย่างแรง

“เฉินเกอ ฉันก็แค่อยากให้นายพูดความจริงกับฉัน นายหลอกฉันไปทำไม? นายรีบบอกมา ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แน่นอนว่าต้องเป็นหวูเชี่ยนที่ตามมา

เมื่อกี้ที่หน้าต่างด้านนอกหวูเชี่ยนเห็นได้อย่างชัดเจน

เฉินเกอนั่งอยู่บนเก้าหี้ของหัวหน้าด้วยท่าทางหยิ่งผยอง ส่วนผู้ใหญ่คนนั้นก็ยืนอยู่ข้างๆ

แม่งเอ้ย หวูเชี่ยนร้อนใจจนแทบกระอักเลือดแล้ว!