ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 296

บทที่296 เชิดหน้าชูตา

“เหอะ เห็นว่าคนอื่นเบียดตัวไปด้านหน้าแกเองก็เบียดตัวไปด้านหน้า ไม่ดูเลยว่าตัวเองเป็นใคร!”

ในตอนนี้สะใภ้รองเห็นเฉินเกอที่โดนผู้หญิงคนหนึ่งผลักกลับมา เลยพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

โว๊ย!

เฉินเกอเองก็หมดความอดทนแล้ว

“เฉินเกอ นายหยุดดูดีๆสักแป๊บหนึ่งเถอะ นักธุรกิจใหญ่โตเยอะแยะขนาดนี้!”

ลี่เสี่ยวหลิงโน้มน้าว

จนถึงตอนนี้ คนก็มีกันพอสมควรแล้ว

แต่ในสถานที่จัดงาน

หลี่เจิ้นกั๋วยืนถือไมค์ เริ่มพูดขอบคุณแล้ว

หลังจากที่เสียงของหลี่เจิ้นกั๋วดังขึ้น คนที่อยู่ด้านนอกก็เงียบขึ้นมา

ทั้งสถานที่จัดงานเปิดโล่ง คนเยอะขนาดนี้ ในตอนนี้เสียงเข็มตกก็สามารถได้เย็นได้

แต่ว่าก็ยังมีคนกระซิบกันอยู่ด้านนอก

“ดูมาตั้งนานแล้ว ตกลงคนไหนคือคุณชายเฉินล่ะ? ทำไมถึงมองไม่เห็นล่ะ?”

“เป็นไปได้ไหมว่าคุณชายเฉินไม่มา? ไม่มีทางหรอก?”

“บางทีคุณชายเฉินอาจจะอยู่ข้างในตั้งนานแล้วก็ได้ ไม่ชอบปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณะ!”

“หา? ถ้าเป็นอบบนั้น อยากเห็นคุณชายเฉินแต่ก็มองไม่เห็นแล้วน่ะสิ?”

หญิงสาวบางคนผิดหวังขึ้นมาในทันที

ใช่สิ ถึงแม่ว่าคุณชายไป๋จะดี คุณชายหวงก็ดี

แต่ว่า สาวๆอยากเห็นว่าคุณชายเฉินที่รวยมากจนเกินจะรวยหน้าตาเป็นยังไง

รออยู่ข้างนอกตั้งนานขนาดนี้ ไม่ใช่ก็เพราะว่ารอวินาทีนี้หรือไง!

“ร้อนใจจะแย่แล้ว คุณชายเฉินคนนั้นทำไมถึงยังไม่โผล่มาอีกนะ?”

ถังหรานพูดขึ้นอย่างร้อนใจ

“เห้อ คุณชายเฉินอาจจะไม่ออกมาให้เห็นก็ได้!”

เจียงเว่ยตงพูด

แถมดูเหมือนว่าคนที่อยู่ด้านในงานก็สงสัยเหมือนกัน

หลี่เจิ้นกั๋วก็สังเกตเห็นแล้ว

ในขณะนั้น ก็สงสัยเหมือนกัน

ตอนนี้ใกล้จะสิบเอ็ดโมงแล้ว ตามที่นัดกันไว้ คุณชายเฉินรับท่านหวูเสร็จก็จะมา

ในตอนนี้ หลี่เจิ้นกั๋วก็หัวเราะขึ้น “ทุกท่านครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ผมจะโทรหาคุณชายเฉิน บางทีเขาอาจจะมีเรื่องอะไรทำให้มาช้าไป!”

จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วก็กดโทรออกเบอร์ของเฉินเกอ

“ว้าว ได้ยินแล้วหรือยัง คุณชายเฉินยังไม่มา ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอแล้ว!”

“ใช่สิ ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่แน่ว่าอีกแป๊บหนึ่งพวกเราอาจจะได้เห็นคุณชายเฉินแล้ว?”

เหล่าหญิงสาวก็ดีใจกันขึ้นมาอีก

ตู๊ดๆๆ…….

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ของเฉินเกอก็ดังขึ้นมา

ในกลุ่มที่มีคนอยู่เงียบๆกัน เลยค่อนข้างจะแสบแก้วหู

ในขณะเดียวกัน พี่น้องตระกูลหวู บ้านตระกูลเจ้าหวังแล้วก็ตระกูลเจียง ทั้งหมดเหลือบมามองที่เฉินเกอ

ที่สำคัญคือพวกเขาตกใจ

ทางฝั่งประธานหลี่เพิ่งจะเริ่มโทรศัพท์ โทรศัพท์ของเฉินเกอก็ดังขึ้น บังเอิญขนาดนี้เลยหรือยังไง?

“ฮ่าๆๆๆ ถ้าไม่รู้ คงนึกว่าเขาคือคุณชายเฉินซะแล้ว!”

มีคนหัวเราะ

“สวัสดีครับประธานหลี่ ผมถึงแล้วครับ โดนเบียดอยู่ในกลุ่มคนนี่แหละ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละครับ!”

เฉินเกอพูดจบอยู่ในฝูงชน

“ฮ่าๆๆ! อินขนาดนี้ นี่คิดจริงจังแล้วเหรอ นี่คือถ่ายหนังอยู่หรือไง?”

“ก็ใช่น่ะสิ คนนี้นี่ช่างตลกเสียจริง!”

ผู้คนหัวเราะเยาะ

ส่วนเฉินเกอก็วางสายไป แล้วเดินไปทางด้านหน้า ครั้งนี้ พวกผู้หญิงไม่มีใครห้ามเอาไว้ กลับมองเฉินเกอด้วยสายตาตกใจ

“เฉินเกอ นายไปทำอะไรเนี่ย? กลับมานะ!”

ลี่เสี่ยวหลิงยังนึกว่าเฉินเกอบ้าไปแล้วเลย

จนเฉินเกอเดินไปถึงตรงกลางของพรมแดง ทุกๆคนถึงได้เงียบเสียงกันหมด แล้วมองเฉินเกออย่างตกตะลึง

ส่วนด้านในงาน ในตอนนี้หลี่เจิ้นกั๋วที่เป็นคนนำ นักธุรกิจที่ร่ำรวยและมีอำนาจทุกคน แล้วก็ไป๋เสี่ยวเฟยและพวกคุณชายหวง ทุกคนก็เดินออกมา

“จบแล้ว จบแล้ว เฉินเกอแย่แล้ว ได้รับความสนใจจากพวกนักธุรกิจพวกนั้นแล้ว!”

ลี่เสี่ยวหลิงพูดขึ้นอย่างกังวล

“คุณชายเฉิน!!!”

ทันใดนั้น หลี่เจิ้นกั๋ว คนกลางของบริษัทของพวกเขา ก็ตะโกนขึ้นมา

เสียงเรียบๆ ราวกับว่าในตอนนี้ได้รู้ซึ้งและเข้าใจอย่างขนาดนั้น

“เฉิน.....คุณชายเฉิน? อะไรนะ!!!”

และเสียงตะโกนในครั้งนี้ ก็ทำให้ใครหลายๆคนตัวสั่นกันขึ้นมา

เจียงเว่ยตงกับถังหรานตกใจจนลูกตาแทบจะถลนออกมา

เขาคือคุณชายเฉิน?

จะเป็นไปได้ยังไง?

เจียงเว่ยตงคิดมาตลอกว่า เฉินเกอก็คือลูกชายไร้อนาคตของเพื่อน โดนลิขิตมาแล้วว่าไม่มีอนาคต

ดังนั้นก็เลยดูถูกเฉินเกออยู่บ่อยครั้ง และก็เพราะกลัวว่าเฉินเกอจะมาหาแล้วขอให้ตัวเองช่วยเหลือ

แต่ว่าตอนนี้ หลี่เจิ้นกั๋วแล้วก็พวกนักธุรกิจพวกนั้น เรียกเฉินเกอว่าคุณชายเฉินพร้อมกัน?

ที่แท้คุณชายเฉินแห่งจินหลิงที่ลึกลับ ก็คือเฉินเกอ!

นี่…..

เจียงเว่ยตงกลืนน้ำลาย รู้สึกเหมือนตัวเองโดนตบหน้าแรงๆครั้งหนึ่ง โดนตบจนสมองเบลอประมาณนั้น ปากของเขาบิดเบี้ยว

เจียงหรานหรานยิ่งไม่อยากจะเชื่อ ขนาดที่จะใช้มือปิดปากตัวเองเอาไว้

ไม่ใช่เพียงเจียงหรานหราน

ยังมีหวูเชี่ยน รวมไปถึงคนของบ้านหวู ทั้งหมดตกตะลึงกันไปหมด

ไม่ต้องพูดถึงลูกสาวทั้งคู่ของบ้านหวังเลย!

ไม่ว่าจะยังไงก็คาดไม่ถึง เฉินเกอก็คือคุณชายเฉิน!

ไม่น่าล่ะ เขาถึงได้มีเงินมากขนาดนี้!

ก็แค่ นี่เกิดอะไรขึ้นกัน?

“คุณชายเฉิน คุณหล่อจังเลยค่ะ!”

ผู้หญิงบางคนก็ตะโกนใส่เฉินเกอเสียงดัง

แต่เฉินเกอไม่ได้สนใจ แต่กลับหันไปมองลี่เสี่ยวหลิงที่ยืนอึ้งอยู่ในฝูงชน แล้วก็อากงหวูอาม่าหวูที่ยังคงตะลึง

หัวเราะแล้วพูดขึ้น “อากงหวูอาม่าหวู เสี่ยวหลิง ไปกันเถอะ ผมจองโต๊ะข้างในเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ไปกินข้าว!”

พูดจบ ก็เดินไปพยุงอากงหวูกับอาม่าหวู แล้วก็ลากเสี่ยวหลิงออกมาจากฝูงชน

ลี่เสี่ยวหลิงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

เธอตกใจมากจริงๆ

ในตอนนี้ ไป๋เสี่ยวเฟยกับคุณชายหวงพร้อมพวกคุณชายก็เดินมาด้วยกัน

มาพยุงพวกอากงหวู

“คุณปู่ ผมพยุงคุณปู่เข้าไปครับ!”

ไป๋เสี่ยวเฟยพูดขึ้นแล้วยิ้ม

ส่วนเฉินเกอก็เดินจากด้านหลังแล้วเข้าไปทางด้านใน

ก็แค่ตอนที่เดินผ่านตัวของหวางหมิน

ในหัวของหวางหมินก็มีภาพของสองสามวันก่อนหน้าลอยขึ้นมา

“น้องสาว พี่ไม่อยากจะไปเจอไอ้คนจนขี้แพ้คนนั้น เธอช่วยไปดูตัวแทนพี่หน่อย จากนั้นก็ค่อยปฏิเสธเขา!”

แม่ของหวางหมินก็คิดถึงวันนั้นเหมือนกัน:

“ก็ใช่น่ะสิ ลูกสาวของฉัน ต่อให้ไม่ได้แต่งงานก็จะไปแต่งกับเขาไม่ได้ เป็นใครกัน คิดว่าลูกสาวของฉันจะขายไม่ออกจริงๆเหรอ กระต่ายหมายจันทร์จริงๆ!”

แต่ว่าตอนนี้ แทบอยากจะหาที่สักที่มุดเข้าไปแล้ว

ส่วนทางด้านครอบครัวของหวูเชี่ยน

หน้าก็คล้ำมากขึ้นไปอีก

“พี่ใหญ่พี่รอง พี่สะใภ้ใหญ่พี่สะใภ้รอง พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของผม ถ้าเกิดว่าไม่มีเรื่องอะไร พวกเราไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ? ผมเองก็ไม่มีอะไรก็คนสนิทกับเพื่อน!”

ราวกับว่าข้างใบหูยังไงได้ยินคำเชิญของเฉินเกอ รวมไปถึงรอยยิ้มจริงใจของเฉินเกอในตอนนั้นด้วย

“ฉันไม่มีเวลา ใครมีเวลาว่างไปร่วมงานวันเกิดแกกัน!”

“นั่นน่ะสิ แกน่ะ เห็นว่าคนอื่นฉลองวันเกิด แกก็เลยฉลองวันเกิดตามคนอื่นบ้าง ไม่ได้ดูเลยว่าตัวเองเป็นใคร!”

“พวกเราไม่มีเวลาว่างมารับใช้คนที่ตัวทำว่างหรอกนะ เสี่ยวเฟิงยังต้องไปทำงานอีก!”

“……”

เฉินเกอชวนพวกเขาสองครั้ง ในตอนนี้กลับรู้สึกไม่สบายใจ

ส่วนหวูเชี่ยน โทรศัพท์ได้ตกลงไปอยู่บนพื้นแล้ว ก็ยังไม่รู้เลย

ตัวเองมักจะกังวลที่เฉินเกอจะไปได้ดี

แต่ตอนนี้ ทุกสิ่งไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว

มิน่าล่ะทำไมเฉินเกอถึงทำให้ผู้จัดการหวังเป่าทำแบบนั้นได้ มิน่าล่ะเฉินเกอถึงทำให้ผู้จัดการของจุดชมวิวทำตัวประจบเหมือนกับหมาปั๊ก มิน่าล่ะทำไมเฉินเกอถึงได้เชิญคุณปู่คุณย่ามาฉลงวันเกิดที่นี่

ที่แท้ เฉินเกอก็คือคุณชายเฉิน!

หลังจากที่เฉินเกอเดินออกมา

เจียงเว่ยตงก็มองเฉินเกอ

อยากให้เฉินเกอหันมามองตัวเองสักแว๊บหนึ่ง จากนั้นตัวเองก็ทำการทักทายอะไรทำนองนั้น

ยังไงตอนนี้คิดๆ กี่ปีมานี้ ใครที่จริงใจซื่อสัตย์กับตัวเอง

ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือพ่อแม่และบ้านของเฉินเกอ

ไม่แปลกใจเลยครั้งก่อนที่งานก่อสร้างเกิดเรื่อง บริษัทดรีมเมอร์ก็ได้ให้เงินสนับสนุนแก้ไขปัญหาให้

ครั้งนั้นตัวเองมีปัญหา เฉินเกอไม่ไปเยี่ยมตัวเอง?

แถมยังเรียกว่าคุณอา เรียกกันสนิทสนม!

แต่ตอนนี้ ตัวเองกลับหยิบแก้วชาแล้วก็ปามันทิ้งไป

ถ้าเกิดว่าบนพื้นมีรู เจียงเว่ยตงก็แทบอยากจะมุดตัวเข้าไป

“ว้าว พวกเธอรีบดูเร็ว นั่นมันรถอะไรกันน่ะ?”

และในเวลานี้ มีกลุ่มหญิงสาวชี้ไปที่ไกลๆแล้วตะโกนขึ้น หวังว่าเสียงของตัวเองสามารถที่จะดึงดูดความสนใจจากคุณชายเฉินได้

ส่วนตัวเฉินเกอ ก็หันไปมองทางนั้นเหมือนกัน

กลุ่มคนเหม่อกันไปหมด

เพราะว่าตอนนี้ ก็มีรถหรูหราที่หาอะไรมาเทียบไม่ได้วิ่งมาทางนี้ด้วยความเร็วพอดี!