ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 297

บทที่ 297 เปิดภาคเรียนของนักเรียนใหม่

“ลัมโบร์กินี่ เรเบนตัน! โอ้โห! ต้องมีเงินยี่สิบกว่าล้าน!”

ฝูงชนตกตะลึง

ส่วนลัมโบร์ก็จอดลงอย่างรวดเร็ว บนรถ ลี่เสี้ยวก็พาซูถิงเดินลงมา

แล้วส่งกุญแจรถให้กับเฉินเกอ “ขับรถกลับมาให้นายแล้ว!”

เรื่องๆนี้ เป็นเฉินเกอที่วานลี่เสี้ยวเมื่อสองวันก่อน

ยังไงเสียตอนนี้ตัวเองก็ไม่มีรถ ยังไงก็ต้องมีรถเอาไว้ขับแทนเดิน เลยขอให้ลี่เสี้ยวขับกลับมาให้

จากนั้นก็ยิ้มแล้วตบบ่าของลี่เสี้ยว จากนั้นทั้งสามคนก็เข้าไปพร้อมกัน

“ที่แท้รถคันนี้ก็เป็นของคุณชายเฉิน! นี่ไม่น่าแปลกใจเลย!”

ฝูงชนพูดขึ้นอย่างอิจฉา

หลังจากนั้นก็ถ่ายรูปกัน จากนั้นก็เป็นงานวันเกิด

ตามที่หลี่เจิ้นกั๋วบอก มาตรฐานนี้ เทียบกับปีที่เฉินเสี่ยวพี่สาวของตัวเองมา ถือได้ว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว

เรื่องนี้เฉินเกอเข้าใจได้ดี แต่ว่าตัวเองก็ไม่สามารถทำเหมือนพี่สาวแบบนั้น ต้องไปเหมาเกาะทั้งเกาะจริงๆ!

งานเลี้ยงวันเกิดดำเนินมาจนถึงบ่ายสามโมงกว่า

ระหว่างนี้มีเหตุการณ์เล็กๆเกิดขึ้น

นั่นก็คือตัวเองโทรศัพท์หาฉินหยาอยู่สองสามครั้ง ฉินหยาบอกว่าเธอจะมา แต่เธอกลับไม่มา

โทรไปตั้งหลายครั้งกว่าจะโทรติด

ฉินหยาเองอารมณ์ก็ไม่ค่อยจะดี ก็เลยบอกเฉินเกอมาไม่ได้แล้ว

เฉินเกอลองถามดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?

ฉินหยาไม่ได้พูดอะไร เสร็จแล้วก็วางสายไป

เฉินเกอก็ไม่ได้คิดมาก ไม่มาก็ไม่มา ก็ตรงตามในใจของเฉินเกอพอดี

รอจนเรื่องในวันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว

เพราะว่าเฉินเกอดื่มเหล้าเข้าไปเป็นจำนวนมาก ก็เลยเข้ามาพักในห้องพักของจุดชมวิวสักครู่หนึ่ง

“พวกคุณทำอะไรครับ เข้าไปไม่ได้ครับ!”

“ฉันเป็นผู้อาวุโสของเฉินเกอ แซ่เจียง！”

ชายวัยกลางคนพูดกับบอดี้การ์ด

ไม่ผิด คนๆนี้ก็คือเจียงเว่ยตง

เมื่อกี้เขาขอร้องลูกน้องเก่าของเขาอยู่นาน ถึงจะยอมให้เขาได้เข้ามา

หลังจากที่เข้ามา แน่นอนว่าเจียงเว่ยตงอยากจะมาเจอคุณชายเฉิน

สองเหตุผล

เรื่องแรก เรื่องที่เขาผิดใจกับคุณชายเฉิน เขาเชื่อว่าไม่นานก็อาจจะแพร่สะพัดไปทั่ว ถึงตอนนั้น เกรงว่าแม้แต่หัวหน้าแผนกตัวเองก็ทำได้อย่างไม่มั่นคง ยังไงเสียตัวเองก็ทำเกินไป

ข้อสอง ถ้าเกิดครั้งนี้ยอมขอร้องคนเก่าเพื่อที่จะเข้ามา สามารถที่จะขอให้เฉินเกอให้อภัยได้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีหวังได้กลับไปทำงานเดิม

ครั้งนี้เจียงเว่ยตงเทหมดหน้าตักแล้ว

คิดๆไปแล้วก็ช่างลำบากนัก เฉินเกอรู้จักกับนักธุรกิจใหญ่ๆมากมายขนาดนี้ ถ้าเกิดตัวเองไม่ได้ผิดใจกับเขา ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะมีอนาคตที่สดใสก็ได้

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าบรรพบุรุษครอบครัวของเฉินเกอเริ่มมายังไง

แต่ว่าตอนนี้เจียงเว่ยตงก็คิดอะไรมากขนาดนั้นไม่ออก

“ผมต้องการพบคุณชายเฉิน คุณช่วยบอกให้ผมหน่อยได้ไหม!”

เจียงเว่ยตงพูด

ด้านหลังของเขาก็มีถังหรานเจียงหรานหรานตามมา

บอดี้การ์ดก็ไม่กล้าทำอะไร ถ้าเกิดว่าเป็นผู้อาวุโสของคุณชายเฉินจริงๆก็ลำบากแน่

หลังจากที่เข้าไปก็บอกเรื่องนี้กับเฉินเกอ

จากนั้นบอดี้การ์ดก็ออกมา

“ตอนนี้คุณชายเฉินยังพักอยู่ ถ้าเกิดคุณอยากพบ ก็เชิญรอครับ!”

บอดี้การ์ดจ้องเจียงเว่ยตงด้วยสายตาเย็นชา

“ครับๆๆ!”

เจียงเว่ยตงทำได้แค่พยักหน้า

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป.......

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป.......

เวลาผ่านไปแล้วห้าชั่วโมงเต็ม ใกล้จะสามทุ่มแล้ว

เจียงเว่ยตงก็ยังคงรอ ขายืนจนสั่งหมดแล้ว

“คุณไม่ต้องรอแล้วครับ คุณชายเฉินกำลังกินข้าว บอกว่าให้คุณกลับไปก่อน มีเรื่องอะไรค่อยว่ากันวันหลัง!”

บอดี้การ์ดกลับเข้าไปแล้วก็ออกมาอีกรอบ