ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 298

บทที่298 น้องสาวของหยางเสว่

“นี่เป็นรถของคุณชายสักคน?”

มีคนจำนวนมากมาล้อมดู

เฉินเกอเหรอ ถึงตอนนี้สถานะของคุณชายเฉินจะไม่ใช่ความลับอะไรแล้ว แต่ว่าให้เขาลงจากรถท่ามกลางผู้คนมากมายแบบนี้ เขาเองก็เขินเหมือนกัน

คิดไปคิดมาก็ช่างมันดีกว่า ไม่ขับรถเข้าในมหาวิทยาลัยแล้ว

เขากลับรถ แล้วเอารถไปจอดเอาไว้ที่ป่าเล็กที่เคยจอด

จากนั้นถึงได้เดินเข้าไป

“เฉินเกอ?”

และในตอนนี้เอง เฉินเกอก็มองเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดทหาร

ในตอนนี้รู้สึกตกใจเล็กน้อย

ส่วนผู้หญิงคนนี้ พอเห็นเฉินเกอก็ดูตกใจเหมือนกัน

แต่วินาทีถัดมา อยู่ๆใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มดูถูกเย้ยหยัน

“เหอะๆ บังเอิญจริงๆ มาเจอนายเสียได้!”

“เธอสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยจรินหลิง?” เฉินเกอเองก็คาดไม่ถึงว่าจะเจอเธอ ก็เลยถามขึ้น

“ใช่น่ะสิคะ รุ่นพี่เฉินเกอ คิดไม่ถึงล่ะสิว่าคะแนนแบบนี้ก็สามารถเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยจินหลิงของพวกนายได้? ฮ่าๆ!”

เด็กสาวมองเฉินเกอแล้วหัวเราะ

เด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้าชื่อหยางลู่ ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นน้องสาวแท้ๆของหยาเสว่

ในฐานะที่เป็นแฟนของหยาวเสว่ ก่อนหน้านี้ก็ติ้งเคยเจอหยางลู่มาแล้ว

ให้ความประทับใจสำหรับเฉินเกอก็คือเป็นเด็กสาวที่บ้าบิ่นคนหนึ่ง มัธยมปลายชอบโดนเรียน ตอนนี้ก็รู้จักไปเที่ยวผับแล้ว แถมบนแขนก็ยังมีรอยสักอีก แถมยังสูบบุหรี่ด้วย

เป็นสาวสังคมตามมาตรฐาน

เรื่องเรียนนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ย่ำแย่มาก

จำได้ว่าตอนที่เธอมาหาหยางเสว่ที่จินหลิงครั้งแรก หยางเสว่กับเฉินเกอไม่ได้มีเงินมากนัก เพื่อให้น้องสาวเที่ยวอย่างสนุก เฉินเกอกับหยางเสว่ก็ไปทำงานพาร์ทไทม์กันทั้งคู่

แถมหยางเสว่ยังคอยเตือนเฉินเกอให้ติวหนังสือให้หยางลู่

ส่วนหยางลู่ ประโยคที่เห็นเฉินเกอก็คือ พี่ ทำไมพี่ถึงได้หาพี่เขยที่จนขนาดนี้เนี่ย อยากได้เงินไม่มีเงิน อยากได้ภูมิหลังก็ไม่มีภูมิหลัง แย่มาก!

แน่นอนแหละว่า ในตอนนั้นเฉินเกอก็ไม่มีทางจู้จี้กับเธอ

สรุปแล้วก็คือ ตั้งแต่ตอนนี้หยางลู่ก็ค่อนข้างที่จะดูถูกเฉินเกอ

หลังจากนั้นก็ได้เจอกันอยู่อีกสองสามครั้ง ทุกปีก่อนวันหยุดเธอจะมาหาหยางเสว่

ก็สนิทกันพอสมควร

เฉินเกอคิดไม่ถึง ครั้งนี้ที่มหาวิทยาลัยเปิดเทอมรับนักเรียนใหม่ จะมีเธออยู่ด้วย!

“คิดไม่ถึง!” เฉินเกอหัวเราะขึ้นมาเฝื่อนๆ

“พี่ลู่ลู่ คนนี้ใครเหรอ?”

ข้างๆหยางลู่ยังมีสาวอีกสองสามคน ในตอนนี้ก็ถามขึ้น

“เหอะๆ แฟนเก่าของพี่สาวน่ะ ก็แค่ไอ้ขี้แพ้คนหนึ่ง!”

หยางลู่บอก

เห็นได้ชัดว่าหยางเสว่ไม่ได้บอกอะไรหยางลู่มากนัก

ส่วนเฉินเกอได้คุยไม่กี่คำ ก็ไม่อยากจะคุยต่อแล้ว อยากจะไปแล้ว

แต่ว่าสุดท้ายก็ต้องหยุดเดินขึ้นมา

เงยหน้าขึ้นไปถามคำหนึ่ง “พี่สาวของเธอ.... หยางเสว่สบายดีไหม?”

ในตอนนั้นเรื่องๆนั้น เพราะว่าหยางเสว่รับคำดูถูกไม่ไหว เลยออกจากการเรียนกลางคัน

ที่จริงบอกตามตรง เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่เธอหาเรื่องมาเองทั้งนั้น ยังไงเสียก็มีบางเรื่องที่หยางเสว่ทำเกินไป แต่ว่าคิดๆไปก็เป็นเพราะแบบนี้ ทำลายอนาคตของคนอื่น การโดนลงโทษแบบนี้ก็เกินไปจริงๆ

ยังไงคนเราก็มีทางเลือก ทำไมจะต้องเลือกว่าตัวเองถึงจะถูกต้องเท่านั้นด้วยนะ?

ดังนั้นเฉินเกอเองก็รู้สึกผิดต่อหยางเสว่ไม่น้อย

“เหอะ ไอ้สารเลว ฉันจะบอกแกให้นะ พี่สาวของฉันยังสบายดี รอดูเถอะ แกทิ้งพี่สาวของฉัน นายจะต้องเสียใจ!”

หยางลู่ยกกำปั้นขึ้น ท่าทางดูเอาแต่ใจกว่าแต่ก่อน

“โอเค อย่างนั้นก็ดีแล้ว!”

เฉินเกอยิ้มบางๆ จากนั้นก็จากไป

มองด้านหลังจากเฉินเกอ

รอยยิ้มเย้ยหยันบนริมฝีปากของหยางลู่ก็ดูจะชัดเจนขึ้น

“พี่ลู่ลู่ เขาก็คือเฉินเกอที่พี่พูดว่าจะตามหาคนนั้นเหรอ?”

พวกสาวๆถามขึ้นเสียงเบา

“ไม่ใช่ฉันที่ตามหาเขา เป็นพี่สาวฉันต่างหากที่ตามหาเขา ส่วนรายละเอียดว่าคนๆนี้ทำร้ายพี่สาวฉันยังไง ฉันเองก็ไม่แน่ใจ สรุปก็คือครั้งนี้เธอจบแล้วนั่นคือเรื่องจริง!”

ยิ้มอย่างเย็นชา