ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 317

บทที่317 ตัดขาดเยื่อใย

“คนกลุ่มนี้……เป็นคนของคุณชายหลง？”

อีกด้านหนึ่งของวิดีโอ เป็นในห้องที่อยู่ในหมู่บ้านหนึ่ง

และในห้องนั่นก็มีคนคนเสื้อดำสี่ถึงห้าคนที่ถูกมัดไว้

ทั้งหมดต่างก็ถูกทุบตีจนหน้าบวมผิวช้ำไปหมด และมีคนของเฉินเกอเฝ้าอยู่

เห็นได้ชัดว่าประธานหลิวรู้จักกับคนพวกนี้ และพวกเขานั้นก็เป็นคนของหลงเช่าหยุน

“ประธานหลิว คนอย่างหลงเช่าหยุนน่ะมันเลวทราม มันกลัวว่าคุณจะตุกติก จึงสั่งให้คนของมันไปจับตัวลูกสาวคุณเมื่อเย็นวันนี้ เหอะๆ แต่โชคดี ที่พวกเราไปถึงซะก่อน！”

หลี่เจิ้นกั๋วกล่าว

ประธานหลิวจึงรู้แจ้งกระจ่างทันที

“ไอ้หลงเช่าหยุนตัวดี ฉันเกือบจะโดนคุณเล่นแล้ว！คุณชายเฉิน ฉันทำผิดต่อคุณฉันขอโทษ！”

ประธานหลิวโค้งคำนับและกล่าวขอโทษ

นั่นสิ ตอนนี้ไม่ว่ายังไง คุณชายเฉินก็ถือว่าได้ช่วยลูกสาวของเขาไว้ และตัวตนของหลงเช่าหยุน ตัวเขาเองก็รู้ดีที่สุด เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมาย เขาสามารถทำได้ทุกวิถีทาง

แล้วถ้าลูกสาวตกไปในกำมือของเขา และตัวเองไม่ทำตามที่เขาบอกล่ะก็ แน่นอนว่าต้องเกิดเรื่องแน่

ดังนั้น ในขณะที่ประธานหลิวเสียใจและกลัวอยู่นั้น เขาก็มีความรู้สึกผิดและขอบคุณต่อคุณชายเฉิน

ยิ่งไปกว่านั้น น้ำเสียงของเขาลดลงทันที และแสร้งทำเป็นลึกลับแล้วพูดว่า：“คุณชายเฉิน ที่ฉันมีคลิปบันทึกเสียงอยู่อันหนึ่ง ฉันเชื่อว่าคุณจะสนใจมาก！”

เฉินเกอและหลี่เจิ้นกั๋วมองหน้าซึ่งกันและกัน และพยักหน้าทันที และให้ประธานหลิวเอาคลิปเสียงที่บันทึกไว้ออกมา……

สำหรับเรื่องที่สร้างกระแสนี้ ถือว่าเฉินเกอไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป

และประทานหลิวท่านนี้ก็เข้าใจแล้วว่าควรจะทำอย่างไร

สำหรับหลงเช่าหยุนนั้น แน่นอนว่าเฉินเกอจะรับมือกับมัน

และในเวลานี้เอง จู่ ๆเฉินเกอก็ได้รับสายโทรศัพท์สายหนึ่ง และเมื่อมองดู เห็นว่าจ้าวถงถงเป็นคนโทรเข้ามา

จ้าวถงถงและฉินหยาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน จะว่าไป เขาและจ้าวถงถงก็ไม่ได้เจอกันมาระยะหนึ่งแล้ว

อาจเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างฉินหยาและเขาในวันนี้

และวันนี้ฉินหยาต้องเข้าใจตัวเองผิดแน่

ทันทีที่รับสาย

ก็มีเสียงที่ไม่พอใจของจ้าวถงถงดังขึ้น：

“เฉินเกอ คุณหมายความว่าอย่างไร？คุณทำอะไรกับเสี่ยวหยา？หลังจากที่เธอกลับมาก็ร้องไห้ไม่หยุด และเดิมทีวันนี้เป็นวันที่มีความสุขวันหนึ่ง เสี่ยวหยาได้ที่หนึ่งในภาคเรียนนี้ และยังได้รับรางวัลโควต้านักเรียนดีเด่น พวกเราจะจัดงานฉลองให้กับเธอ แต่ผลสุดท้ายกลับกลายเป็นแบบนี้！”

“เกิดเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย และฉันก็ไม่ทันได้อธิบายกับเธอ！”

เฉินเกอกล่าวอย่างเบาๆ

เดิมที เฉินเกอยังคงสนใจเกี่ยวกับความคิดเห็นของฉินหยา เพราะว่าฉินหยาเป็นเพื่อนของตนเอง

และเฉินเกอก็อยากอธิบายกับเธอให้ชัดเจน

เพราะพูดตามหลักตอนนี้ มันก็ไม่ยากที่จะอธิบายกับเธอแล้ว

เพียงแต่ว่า ตอนที่เฉินเกอเห็นฉินหยากำลังทานข้าวกับศัตรูของตนเองอยู่

ในใจของเขาก็มีความรู้สึกโกรธที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้

นั่นสิ ตนเองนับฉินหยาเป็นเพื่อนคนหนึ่ง

แต่ต่อจากนี้ฉินหยาจะอยู่กับหลงเช่าหยุน และตอนนี้ ก็เห็นได้ชัดว่าฉินหยาได้เริ่มลองอยู่กับหลงเช่าหยุนแล้ว

พวกเขาสองคนคู่กัน

แล้วตัวเองยังมีอะไรน่าอธิบายอีกล่ะ！

“เข้าใจผิดอะไร？ฉันถามเธอ เธอก็ไม่ตอบ มาถามคุณ คุณก็พูดตะกุกตะกัก มีเรื่องเข้าใจผิดก็มาอธิบายให้ชัดเจนสิ ตอนนี้พวกเราอยู่ที่บ้านของเสี่ยวหยา！”

แม้ว่าจ้าวถงถงรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเกอกับซูมู่หาน และฉินหยา

แต่ว่า ตอนนี้คนที่ทำให้ฉินหยาเศร้าเสียใจ ยังคงเป็นเฉินเกอ

ในฐานะที่เป็นเพื่อนที่ดีของเธอ แน่นอนว่าเธอไม่สามารถทนดูได้

ไม่เช่นนั้นเธอก็คงไม่แอบออกมาแล้วโทรศัพท์หาเฉินเกอ

“ฉันไม่ไปแล้วแหละ！”

เฉินเกอพูดเบาๆ

ยังจะไปพัวพันอะไรต่อไปอีกล่ะ

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะหยางเสว่ ตนเองเลยมีเรื่องกับคนของตระกูลหลง

และตอนนี้ก็เป็นฉินหยา

โดยเฉพาะฉินหยา ที่กั้นอยู่ตรงกลาง ทำให้เฉินเกอรู้สึกอึดอัดใจมาก

“อะไรคือคุณไม่มาแล้ว ฉันรู้ ว่าคุณมีซูมู่หานแล้ว แต่ได้โปรด แม้ว่าคุณจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับเสี่ยวหยาแล้วก็ตาม แต่คุณช่วยอธิบายให้ชัดเจนกับเสี่ยวหยาได้ไหม！จะว่าไป ทั้งหมดก็เพราะเรื่องเข้าใจผิด ถ้าไม่ใช่เพราะคุณส่งกำไลหยกนั้นให้ มันจะทำให้ฉินหยามีความรู้สึกต่อคุณได้อย่างไร จนตกหลุมรักคุณ และฉันเข้าใจ ตอนนี้คุณเป็นคุณชายเฉิน คุณสุดยอดมาก แต่คุณเล่นความรู้สึกของใครบางคนแบบนี้ คุณว่ามันสมควรไหม？”

จ้าวถงถงกล่าวอย่างกังวล

“ฉันไม่ได้เล่น！”

เฉินเกอกล่าว

แต่คำพูดเหล่านี้ ก็พูดเข้าไปในใจของเฉินเกอแล้ว

นั่นน่ะสิ จุดเริ่มต้นกับฉินหยา ก็เป็นเพราะเรื่องเข้าใจผิดบางอย่างไม่ใช่เหรอ

และตอนนั้นตนเองก็ไม่ได้ตั้งใจด้วย

เฮ้ออ！

ตอนนี้ก็แวะไปเถอะ

ไปอธิบายให้ชัดเจน และบอกกับเธอด้วยว่าหลงเช่าหยุนเป็นคนอย่างไร！

“ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้！”

เฉินเกอกล่าว

และตอนนี้ก็หกโมงเย็นแล้ว

ครั้งนี้เฉินเกอไม่ได้ไปด้วยตนเอง

แต่มีบอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูตามไปด้วย

เมื่อมาถึงหน้าประตูบ้านของฉินหยา

บอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูก็คอยอยู่ที่ด้านนอก

และเฉินเกอก็เดินเข้าไป

“เอาเถอะเสี่ยวหยาอย่าเสียใจเลย ถึงแม้ไม่รู้ว่าคุณกับเฉินเกอจะเกิดอะไรขึ้น แต่อย่างไรก็ตามวันนี้ก็เป็นวันที่สำเร็จโควต้าส่งเข้าเรียนวันหนึ่ง ต้องมีความสุขหน่อยสิใช่ไหมล่ะ？”

จ้าวถงถงกล่าว

“อีกอย่างเสี่ยวหยา ไม่แน่วันหนึ่งเฉินเกอก็จะนึกความดีของคุณได้เอง！”

“เหอะๆ ถงถงพวกคุณไม่ต้องปลอบแล้ว ฉันกับเขาไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องอย่างอื่น แต่เป็น……ช่างเถอะ ฉันไม่อยากพูด ตอนนี้ฉันแค่นึกถึงเขา ฉันก็รู้สึกขยะแขยง！”

ฉินหยาหายใจเข้าลึกๆ

ตอนนี้เธอรู้สึกตื่นตระหนกต่อผู้ชายมาก เพราะผู้ชายที่ดูแล้วเหมือนจะดี แต่ในลับหลัง ก็เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้คนหนึ่ง

ยกตัวอย่างเช่นคนที่ตัวเองชอบอยู่คนนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นกับตาตนเอง ตีให้ตายฉินหยาก็ไม่เชื่อ

“เอาน่ะไม่พูดแล้วไม่พูดแล้ว แต่เสี่ยวหยาวันนี้เป็นวันที่คุณมีความสุข เดี๋ยวฉันมีอะไรเซอร์ไพร์สคุณอย่างหนึ่งด้วย！”

ดวงตาของจ้าวถงถงขยับ

หลังจากที่จิบไวน์แดงไปหนึ่งคำ

และเมื่อตอนที่ทุกคนต่างกำลังสงสัยในเรื่องเซอร์ไพร์สที่จ้าวถงถงพูดอยู่

ดิ๊งต่อง！

เสียงกริ่งประตูดังขึ้นมาจากด้านนอก

“มาแล้วมาแล้ว เซอร์ไพร์ของฉันมาแล้ว！”

จ้าวถงถงดีใจ และตรงไปเปิดประตู

ส่วนฉินหยา ก็ไม่ได้ให้อารมณ์ที่เชิงลบกับทุกคนอีกต่อไป และเธอมองไปที่ประตูด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

แต่เมื่อทันทีที่เห็นคนที่มานั้น

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินหยาก็ค่อยๆจางลง

และคนที่มา ก็คือเฉินเกอนั้นเอง

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เสี่ยวหยา เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้ ฉันเรียกเขามาแล้ว มีเรื่องเข้าใจผิดอะไรที่ไม่มีความสุข พวกคุณสองคนก็อธิบายให้ชัดเจนได้แล้ว！”

จ้าวถงถงกล่าว

“คุณมาทำอะไร？”

ใบหน้าของฉินหยาเย็นชา

“ฉันมา เพราะอยากอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นของวันนี้ คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว！”

เฉินเกอกล่าว

“ฉันไม่อยากฟัง และคุณก็ไม่ต้องอธิบาย คุณชายใหญ่เฉิน ถ้าไม่มีเรื่องอย่างอื่น ก็เชิญคุณออกไป！ฉันไม่อยากเห็นคนที่สกปรกอยู่ตรงหน้าฉัน ทำให้ดวงตาของฉันสกปรกไปด้วย！”

ฉินหยากล่าวอย่างเย็นชา

“ฉันก็แค่อยากจะอธิบายเรื่องเข้าใจผิดให้ชัดเจน……”

เฉินเกอหายใจเข้าลึกๆ

“ไม่จำเป็นแล้วคุณชายเฉิน คุณจะอธิบายหรือไม่อธิบายกับฉันจะเป็นอะไรไป และถ้าคุณมีพลังงานเยอะขนาดนี้ ก็ไปอธิบายกับคนอื่นเถอะ！”

“นอกจากนี้ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พวกเราต่างก็เป็นผู้หญิง คุณอยู่ที่นี่ไม่สะดวกมากนัก อีกอย่าง ฉันก็ไม่อยากให้เช่าหยุนรู้ ว่าฉันกับคุณยังมีอะไรเกี่ยวข้องกันอยู่！”

ฉินหยากล่าวอย่างเย็นชา“ดังนั้นนอกจากเรื่องนี้แล้ว ถ้าไม่เรื่องอื่น คุณก็กลับไปได้แล้ว！”

เฉินเกอฟังคำพูดเหล่านี้จบ เขาก็เข้าใจความหมายทั้งหมดแล้ว

คิดๆแล้วก็รู้สึกตัวเองตลกจริง ๆ ยังจะมาอธิบายอะไรอีกล่ะ มันไม่จำเป็นเลยสักนิด

ตอนนี้เธอเรียกหลงเช่าหยุนว่าเช่าหยุนแล้ว

บางทีเธออาจจะหาคนที่เธอรู้สึกรักจริง ๆเจอแล้ว

“ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รบกวนคุณแล้ว！”

พูดจบ เฉินเกอยิ้มอย่างขมขื่น และหันหลังเดินจากไป

“เดี๋ยวก่อน！”

ในเวลานี้เอง ฉินหยาเรียกให้เฉินเกอหยุดอีกครั้ง

“ฉันมีของอย่างหนึ่ง จะคืนให้คุณ……”