ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 318

บทที่318 วิกฤตกลางดึก

สิ่งของที่ฉินหยาบอกนั้น แน่นอนว่าเป็นกำไลหยกที่เฉินเกอส่งให้เธอก่อนหน้านี้

“ต่อจากนี้ เราสองคนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว เหอะๆ หยกนี้ฉันยังคงเก็บมันไว้ตลอด เดิมทียังคิดว่า เราสองคนไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันแล้ว และฉันเก็บมันไว้ เป็นความทรงจำ แต่ตอนนี้ดูแล้ว ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว เอาคืนคุณไป！”

ฉินหยาส่งกำไลหยกให้เฉินเกอ ด้วยสีหน้าที่เย็นชา

“แบบนี้ก็ดี！”

“นอกจากนี้เฉินเกอ ฉันหวังว่าคุณจะลบข้อมูลการติดต่อของเราออกด้วย ตอนนี้คุณมีซูมู่หาน และฉันก็มีเช่าหยุนแล้ว หลังจากที่ลบข้อมูลการติดต่อออก แบบนี้เราสองคนก็ถือว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องและเยื่อใยต่อกันอีก！”

“ได้！”

เฉินเกอไม่ได้พูดอะไรเยอะ แล้วรับกำไลหยกมา จากนั้นพยักหน้าทักทายกับพวกจ้าวถงถง แล้วเดินออกจากตระกูลฉิน

“เพราะอะไรฉินหยา？คุณให้เฉินเกอไปแบบนี้เลยเหรอ？ระหว่างพวกคุณเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”

จ้าวถงถงกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร พวกคุณไม่ต้องถามแล้ว ใช่แล้ว เมื่อบ่ายวันนี้เช่าหยุนเพิ่งส่งของขวัญที่มีราคาแพงมากให้ฉัน ฉันเอาออกมาให้พวกคุณดู！”

ขณะที่พูดอยู่ ฉินหยาก็เอามือไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของเธอ และพยายามบีบรอยยิ้มที่ร่าเริงออกมา“พวกคุณรอก่อนนะ ฉันไปเอาออกมา！”

เมื่อเห็นท่าทีที่ฉินหยาพยายามยิ้มออกมา

จ้าวถงถงพวกเธอก็ยิ่งกินและดื่มกันไม่ลง

“เสี่ยวหยา คุณอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม ในเมื่อคุณไม่อยากพูด พวกเราก็จะไม่ถามคุณว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คุณอย่าทรมานตัวเองแบบนี้ พวกเรารู้ ว่าคุณไม่ได้รักหลงเช่าหยุน แต่คุณรักเฉินเกอ คุณจะหลอกตัวเองแบบนี้ไปเพื่ออะไร？”

จ้าวถงถงกล่าว

“เหอะ！เปล่านิ พวกคุณคิดมากเกินไปแล้ว ฉันก็เพิ่งรู้ตอนนี้เหมือนกัน ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเฉินเกอ มันไม่ใช่รักแบบนั้น อาจเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนรู้สึกว่าเขาจน น่าสงสาร ดังนั้นเลยมีความเห็นอกเห็นใจต่อเขา เลยมีความรู้สึกแบบนั้น แต่ตอนนี้น่ะ ฉันเพิ่งรู้ว่าคนที่ฉันรักไม่ใช่เขาเลย！”

“อีกอย่าง ตอนนี้ฉันมีความสุขมากจริง ๆ รู้สึกผ่อนคลายมาก พวกคุณรู้ไหม ต่อจากนี้ฉันไม่ต้องไปกังวลและเป็นห่วงคนคนหนึ่งแล้ว และยังสามารถอยู่กับคุณชายหลงเช่าหยุนด้วย และกลายเป็นคุณนายสามของตระกูลหลง เหอะๆ บอกมาตามตรง พวกคุณรู้สึกอิจฉาฉันหรือเปล่า？”

ฉินหยายิ้มและกล่าว

ส่วนจ้าวถงถงพวกเธอต่างก็มองหน้าซึ่งกันและกัน และทุกคนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ส่วนเฉินเกอกับฉินหยา สุดท้ายพวกเขาก็ตัดขาดเยื่อใยต่อกัน

บอกตามตรง ไม่รู้ว่าในหัวใจมีรู้สึกยังไง

ดีใจก็ไม่สามารถพูดได้ว่าดีใจ

เศร้าก็ไม่สามารถพูดได้ว่าเศร้า

ราวกับว่าหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆยังไงอย่างงั้น

หลังจากที่กลับมาที่โรงแรมพร้อมกับบอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หู

หลี่เจิ้นกั๋วก็โทรศัพท์เข้ามา

พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องค้นหาบุคคลที่แอบซ่อนตัวอยู่ในโรงแรม

และคนคนนั้นก็เหมือนที่คาดเดาไว้ ค่อนข้างมีทักษะ ถนัดในการปีนหน้าผา และมีไหวพริบดีมาก

หลี่เจิ้นกั๋วใช้กำลังค้นหามากมาย แต่ก็ค้นหาตัวเขาไม่พบ

แม้ว่าเรื่องราวในครั้งนี้ที่เฉินเกอถูกใส่ร้าย จะมีประธานหลิวชี้แจงให้ และไม่มีเรื่องอะไรมากมายแล้วก็ตาม

แต่คนคนนั้น เฉินเกอจำเป็นต้องหาตัวของเขาให้เจอ

เมื่อเห็นหลี่เจิ้นกั๋วตำหนิและโทษตัวเอง เฉินเกอจึงปลอบโยนเขา และบอกกับเขาว่าอย่ากังวลเกินไป

คืนนั้น เฉินเกอนอนพักผ่อนแต่เช้า

และในคืนนั้นเอง แม้ว่าจะดูเหมือนเงียบสงบ แต่กลับมีเรื่องใหญ่และด่วนมาก

ทางด้านข้างของฝั่งแม่น้ำ มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่ในขณะนี้

“คุณชายหลง ฉันจัดการเรื่องนี้ให้แล้ว แต่เงินที่คุณรับปากฉันไว้ยังไม่เห็นเข้ามาเลย？”

คนที่มีหน้าตาค่อนข้างเหมือนโจรคนหนึ่งกล่าว

“ฮึ คุณรีบอะไร ฉันไม่ใช่ให้คุณหาสถานที่หนึ่งแล้วแอบซ่อนตัวไว้เหรอ วางใจเถอะ ฉันไม่จ่ายเงินให้คุณน้อยหรอก！”

ในโทรศัพท์ มีเสียงฮัมอย่างเย็นชา

“ปัญหาคือฉันไม่ไว้วางใจน่ะสิ คุณชายหลง ครั้งนี้เพื่อคุณ ฉันไม่เพียงแต่ทำให้ตระกูลโอหยางขุ่นเคือง แถมยังยั่วยุคุณชายเฉินอีกด้วย และวันนี้คนของคุณชายเฉิน เกือบจะพลิกเมืองจินหลิงเพื่อตามหาตัวฉัน ถ้าเกิดวันหลังคุณหนูโอหยางหรูนึกขึ้นมาและอยากจะตรวจสอบคดีนี้ขึ้นมา ฉันจบแน่！”

คนนั้นพูดต่อว่า：“ฉันโห๋ซานทำเพื่อคุณในครั้งนี้ฉันได้ทุ่มสุดตัวเลยนะ ดังนั้นรีบให้เงินฉัน ฉันต้องไปให้พ้นจากที่ถูกผิดแห่งนี้ ไม่เช่นนั้น เชื่อว่าไม่นานตระกูลโอหยางก็จะรู้ว่าใครเป็นคนริเริ่มออกแนวคิดให้แตะต้องโอหยางหรูแน่ ฮึฮึ ถึงตอนนั้นคงมีชีวิตชีวามากแน่ ตระกูลหลงของคุณกับตระกูลโอหยางมีการติดต่อทางธุรกิจมากมายขนาดนี้！”

“เชี้ย โห๋ซาน แกแม่งกล้าขู่ฉันเหรอ？”

หลงเช่าหยุนตะคอกอย่างเย็นชา

ก็จริง ครั้งนี้หลงเช่าหยุนเพื่อหาคนที่มีความสามารถมาช่วยเขา เพื่อทำให้เฉินเกอล้มลง เขาก็ได้แตะต้องโอหยางหรูจริง ๆ เพราะกำลังของตระกูลโอหยางคล้ายกับตระกูลหลง แบบนี้ เฉินเกอล้มลง

ตัวเองไม่เพียงแต่แค่ได้ครองหญิงงามกลับมาเท่านั้น

ยังได้ช่วยตระกูลของตนเอง ให้ฟื้นอุตสาหกรรมในจินหลิงใหม่อีกครั้ง

และยังช่วยตระกูลของตนเองล้างแค้นเรื่องที่เมื่อก่อนถูกเฉินเสี่ยวขับไล่ออกจากถนนการค้าจินหลิงอีกด้วย

และปูทางให้ตัวเองสู่การสืบทอดในอนาคตด้วย

เห็นได้ชัดว่า เรื่องบาดหมางในนี้โห๋ซานที่ฉลาดคนนี้รู้ดีอย่างชัดเจนมาก

หลงเช่าหยุนสามารถรวบรวมผู้ช่วยเหลือจำนวนมากในจินหลิงภายในระยะเวลาสั้นๆนี้ ก็เป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ตระกูลหลงเคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับจินหลิงมาก่อน และมีความสัมพันธ์อยู่ระดับหนึ่ง

“ไม่ใช่ข่มขู่ ช่วยไม่ได้ ถ้ายังไม่ให้เงินฉัน ฉันก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดต่อไปอีกได้แล้ว！อีกอย่างพี่สาวของคุณชายเฉินยังไม่กลับมา เหอะๆ ถ้าพี่สาวเขากลับมาแล้ว และรู้ว่าคุณกับฉันร่วมมือกันจัดการน้องชายของเธอล่ะก็ คงไม่ต้องให้ฉันพูดแล้วมั้งว่า เมื่อก่อนตระกูลของคุณถูกเฉินเสี่ยวเล่นงานให้ตายในจินหลิงอย่างไร？”

โห๋ซานกล่าว

“ได้ คุณอยู่ที่ไหน？ฉันสั่งให้คนเอาเงินส่งไปให้คุณเดี๋ยวนี้ หลังจากได้เงิน ก็หุบปากแล้วรีบไปให้พ้น！”

หลงเช่าหยุนกล่าวอย่างเย็นชา

และตอนนี้ โห๋ซานก็ได้พูดที่อยู่ของเขาไป

ผ่านไปไม่นาน รถยนต์ยี่ห้อไมบัคสองคันก็ได้หยุดอยู่ที่ด้านข้างของฝั่ง

ชายชราคนหนึ่งลงมาจากรถ พร้อมกับบอดี้การ์ดเสื้อดำอีกสองถึงสามคน

ในมือของชายชราถือกระเป๋าอยู่หนึ่งใบ

และเดินมาที่ตรงหน้าของโห๋ซาน

“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่สิถึงจะถูก เรื่องใส่ร้ายป้ายสีแบบนี้ หา โห๋ซานอย่างฉันไม่มีปัญหาแน่นอน รับประกันว่าพวกเขาไม่มีหลักฐานเลยแม้แต่นิด ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันนับดูก่อน！”

โห๋ซานยิ้มและรับเงินมา

“หาคุณน่ะไม่ผิด โห๋ซานอย่างคุณมีทักษะมาก เพียงแต่ว่าปากใหญ่ไปหน่อย เรื่องนี้ ก็เพื่อจัดการสองพี่น้องของตระกูลเฉิน ตระกูลโอหยางจึงถูกเกี่ยวโยงด้วย ดังนั้นคุณชายของเรา กังวลว่าคุณจะไม่สามารถปิดปากของตัวเองได้！”

ชายชราที่ดูเหมือนพ่อบ้านยิ้มจางๆ

“วางใจวางใจ ปากของฉันปิดได้สนิทมาก！”

โห๋ซานยิ้ม

ส่วนพ่อบ้าน เขาขยิบตาให้ลูกน้องสองสามคนที่อยู่ด้านข้าง โดยเฉพาะไอ้ผมยาวตู๋เซี่ย

ทันใดนั้นเอง ลูกน้องของเขาก็ได้ลงมือจัดการทันที

ตะครุบเข้าไปด้านในและจับตัวของโห๋ซาน

“แม่งเอ๊ย พวกแกจะฆ่าฉันเพื่อปิดปาก เชี้ยย！”

“ฮึฮึ ขอโทษด้วยนะโห๋ซาน เพื่อที่จะให้ตระกูลโอหยางกับตระกูลหลงร่วมมือกันจัดการพี่น้องของตระกูลเฉิน จำเป็นต้องเสียสละคุณ！อีกอย่าง คุณไม่สมควรข่มขู่คุณชายหลงอย่างมาก！จัดการมัน！”

พูดจบ ตู๋เซี่ยที่มือข้างหนึ่งพันผ้าพันแผลอยู่ ก็เอามือรัดไปที่คอของโห๋ซาน

“แม่ง หลีกไปให้พ้น！”

โห๋ซานยกขาขึ้น และเตะมือของตู๋เซี่ยออกไป

จากนั้นเขาก็พยายามหลุดออกจากพวกเขา แล้ววิ่งอย่างรวดเร็ว และกระโดดลงไปในแม่น้ำทันที

“เชี้ยย ทำไมพวกแกถึงไม่ระวังกันขนาดนี้ ไอ้เด็กนี่มันปลาไหล ถ้าจับตัวของมันไม่ได้ ต่อไปนี้ก็อย่าหวังจะมีโอกาสแบบนี้อีก！”

พ่อบ้านดุ

ส่วนโห๋ซานอยู่ในน้ำนานมากกว่าจะขึ้นมาจากฝั่ง

และด่าอย่างดุเดือดในขณะนี้：“แม่งเอ๊ย หลงเช่าหยุนคนนี้ไม่ใช่คนดีเลยจริง ๆ เกือบจะตกอยู่ในกำมือของเขาซะแล้ว แต่ว่าแกทำให้โห๋ซานอย่างฉันไม่ได้เงิน อย่าไปคิด แกแตะต้องฉัน ฉันก็ไปแตะต้องผู้หญิงของแก！”