ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 318

บทที่318 วิกฤตกลางดึก

สิ่งของที่ฉินหยาบอกนั้น แน่นอนว่าเป็นกำไลหยกที่เฉินเกอส่งให้เธอก่อนหน้านี้

“ต่อจากนี้ เราสองคนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว เหอะๆ หยกนี้ฉันยังคงเก็บมันไว้ตลอด เดิมทียังคิดว่า เราสองคนไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันแล้ว และฉันเก็บมันไว้ เป็นความทรงจำ แต่ตอนนี้ดูแล้ว ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว เอาคืนคุณไป！”

ฉินหยาส่งกำไลหยกให้เฉินเกอ ด้วยสีหน้าที่เย็นชา

“แบบนี้ก็ดี！”

“นอกจากนี้เฉินเกอ ฉันหวังว่าคุณจะลบข้อมูลการติดต่อของเราออกด้วย ตอนนี้คุณมีซูมู่หาน และฉันก็มีเช่าหยุนแล้ว หลังจากที่ลบข้อมูลการติดต่อออก แบบนี้เราสองคนก็ถือว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องและเยื่อใยต่อกันอีก！”

“ได้！”

เฉินเกอไม่ได้พูดอะไรเยอะ แล้วรับกำไลหยกมา จากนั้นพยักหน้าทักทายกับพวกจ้าวถงถง แล้วเดินออกจากตระกูลฉิน

“เพราะอะไรฉินหยา？คุณให้เฉินเกอไปแบบนี้เลยเหรอ？ระหว่างพวกคุณเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”

จ้าวถงถงกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร พวกคุณไม่ต้องถามแล้ว ใช่แล้ว เมื่อบ่ายวันนี้เช่าหยุนเพิ่งส่งของขวัญที่มีราคาแพงมากให้ฉัน ฉันเอาออกมาให้พวกคุณดู！”

ขณะที่พูดอยู่ ฉินหยาก็เอามือไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของเธอ และพยายามบีบรอยยิ้มที่ร่าเริงออกมา“พวกคุณรอก่อนนะ ฉันไปเอาออกมา！”

เมื่อเห็นท่าทีที่ฉินหยาพยายามยิ้มออกมา

จ้าวถงถงพวกเธอก็ยิ่งกินและดื่มกันไม่ลง

“เสี่ยวหยา คุณอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม ในเมื่อคุณไม่อยากพูด พวกเราก็จะไม่ถามคุณว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คุณอย่าทรมานตัวเองแบบนี้ พวกเรารู้ ว่าคุณไม่ได้รักหลงเช่าหยุน แต่คุณรักเฉินเกอ คุณจะหลอกตัวเองแบบนี้ไปเพื่ออะไร？”

จ้าวถงถงกล่าว

“เหอะ！เปล่านิ พวกคุณคิดมากเกินไปแล้ว ฉันก็เพิ่งรู้ตอนนี้เหมือนกัน ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเฉินเกอ มันไม่ใช่รักแบบนั้น อาจเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนรู้สึกว่าเขาจน น่าสงสาร ดังนั้นเลยมีความเห็นอกเห็นใจต่อเขา เลยมีความรู้สึกแบบนั้น แต่ตอนนี้น่ะ ฉันเพิ่งรู้ว่าคนที่ฉันรักไม่ใช่เขาเลย！”

“อีกอย่าง ตอนนี้ฉันมีความสุขมากจริง ๆ รู้สึกผ่อนคลายมาก พวกคุณรู้ไหม ต่อจากนี้ฉันไม่ต้องไปกังวลและเป็นห่วงคนคนหนึ่งแล้ว และยังสามารถอยู่กับคุณชายหลงเช่าหยุนด้วย และกลายเป็นคุณนายสามของตระกูลหลง เหอะๆ บอกมาตามตรง พวกคุณรู้สึกอิจฉาฉันหรือเปล่า？”

ฉินหยายิ้มและกล่าว

ส่วนจ้าวถงถงพวกเธอต่างก็มองหน้าซึ่งกันและกัน และทุกคนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ส่วนเฉินเกอกับฉินหยา สุดท้ายพวกเขาก็ตัดขาดเยื่อใยต่อกัน

บอกตามตรง ไม่รู้ว่าในหัวใจมีรู้สึกยังไง

ดีใจก็ไม่สามารถพูดได้ว่าดีใจ

เศร้าก็ไม่สามารถพูดได้ว่าเศร้า

ราวกับว่าหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆยังไงอย่างงั้น

หลังจากที่กลับมาที่โรงแรมพร้อมกับบอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หู

หลี่เจิ้นกั๋วก็โทรศัพท์เข้ามา

พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องค้นหาบุคคลที่แอบซ่อนตัวอยู่ในโรงแรม

และคนคนนั้นก็เหมือนที่คาดเดาไว้ ค่อนข้างมีทักษะ ถนัดในการปีนหน้าผา และมีไหวพริบดีมาก

หลี่เจิ้นกั๋วใช้กำลังค้นหามากมาย แต่ก็ค้นหาตัวเขาไม่พบ

แม้ว่าเรื่องราวในครั้งนี้ที่เฉินเกอถูกใส่ร้าย จะมีประธานหลิวชี้แจงให้ และไม่มีเรื่องอะไรมากมายแล้วก็ตาม

แต่คนคนนั้น เฉินเกอจำเป็นต้องหาตัวของเขาให้เจอ

เมื่อเห็นหลี่เจิ้นกั๋วตำหนิและโทษตัวเอง เฉินเกอจึงปลอบโยนเขา และบอกกับเขาว่าอย่ากังวลเกินไป

คืนนั้น เฉินเกอนอนพักผ่อนแต่เช้า

และในคืนนั้นเอง แม้ว่าจะดูเหมือนเงียบสงบ แต่กลับมีเรื่องใหญ่และด่วนมาก

ทางด้านข้างของฝั่งแม่น้ำ มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่ในขณะนี้

“คุณชายหลง ฉันจัดการเรื่องนี้ให้แล้ว แต่เงินที่คุณรับปากฉันไว้ยังไม่เห็นเข้ามาเลย？”

คนที่มีหน้าตาค่อนข้างเหมือนโจรคนหนึ่งกล่าว

“ฮึ คุณรีบอะไร ฉันไม่ใช่ให้คุณหาสถานที่หนึ่งแล้วแอบซ่อนตัวไว้เหรอ วางใจเถอะ ฉันไม่จ่ายเงินให้คุณน้อยหรอก！”