ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 320

บทที่320 ไปตัวคนเดียว

“เฮ้ บอกให้เด็กสาวน้อยอย่างคุณฟังจะเป็นอะไรไป และให้คุณได้รู้ว่าตัวตนของคู่หมั้นคุณคนนั้นเป็นคนอย่างไร คุณชายเฉินคนนี้ก็จริง ๆเลย ไปไหนมาไหนไม่เคยพาคนติดตามไปด้วย ฉะนั้นในวันนั้น หลงเช่าหยุนก็เลยตามหาฉันจนเจอ และคุยธุระบางเรื่องกับฉัน……”

โห๋ซานพูดจบ

การหายใจของฉินหยา ก็รวดเร็วขึ้น

“ที่แท้ เฉินเกอไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ และคุณเป็นคนทำเอง！ทำไมพวกคุณถึงต้องทำร้ายเขาแบบนี้！”

ดวงตาของฉินหยาแดงทันที และมีความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ปรากฏขึ้นในใจของเธอ

นั่นน่ะสิ ทำไมตนเองถึงได้โง่ขนาดนี้

ตนเองรู้จักกับเฉินเกอก็ระยะหนึ่งแล้ว เขาจะเป็นคนแบบนี้ได้อย่างไรล่ะ

อีกอย่าง เฉินเกอก็อธิบายกับตัวเองแล้ว ว่าเขาไม่ได้ทำ

เขาคิดว่าตัวเองเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของเขาถึงอธิบายกับตัวเองแบบนี้

แต่ตัวเองล่ะ กลับไม่เชื่อใจเขาเลยสักนิด และยังดุด่าเขาว่าเป็นผู้ชายเจ้าชู้ที่น่าขยะแขยง

ความรู้สึกในใจของเขาตอนนั้น ต้องผิดหวังมากขนาดไหน！

คนไม่เชื่อเขาเยอะขนาดนี้ และเขาก็มีแค่เพื่อนคนนี้ของเขาที่ยังอยู่ แต่ตัวเองก็ไม่เชื่อใจเขาเลยเหมือนกัน！

และในเมื่อกี้นี้ เฉินเกอยังมาเยี่ยมตัวเองอยู่ และอยากจะอธิบายกับตัวเองให้ชัดเจน

แต่ทำไม

ทำไมฉันถึงไม่ฟังเขาอธิบาย และทำไมยังต้องขับไล่เขาอีก！

“เฉินเกอ ฉันเข้าใจคุณผิดไป ฉันขอโทษ！”

น้ำตาของฉินหยาไหลออกมาทันที

“เอาล่ะเอาล่ะ เข้าใจผิดหรือไม่เข้าใจผิดอะไร ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พอได้รับเงิน ฉันก็จะหายไป และไม่มีใครหาฉันเจอ พวกคุณก็ไปต่อสู้กันเองเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า！”

โห๋ซานกล่าว

“เร็ว เอาเบอร์โทรศัพท์ของเขาให้ฉัน！”

“ฉันไม่มี ฉันไม่มีวันปล่อยให้คุณทำร้ายเขาแน่！”

“ทำร้ายเขาอะไร ฉันแค่อยากให้เขาพิสูจน์เรื่องเข้าใจผิด ฉันไม่ทำร้ายเขาหรอก คุณรีบให้ฉัน ถ้าไม่อย่างนั้น อย่าคิดว่าฉันจะเป็นสุภาพบุรุษอะไร และฉันก็จะจัดการเพื่อนของคุณก่อน คุณเชื่อไหม？”

ในขณะที่โห๋ซานพูดอยู่ มือของเขาก็ขยับและจะปลดเข็มขัดของเขา

“กรี๊ดด！อย่านะ！”

จ้าวถงถงตะโกนด้วยความตกใจ

“เสี่ยวหยา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความหมายอื่นจริง ๆ ให้เฉินเกอมาช่วยพวกเราเถอะ ดีหรือเปล่า？”

จ้าวถงถงร้องไห้และกล่าว

“เหอะๆ คุณผิดแล้วถงถง ต่อให้เรียกเฉินเกอมาช่วยเราจริง ๆ เขาก็ไม่มาหรอก ครั้งนี้ฉันทำร้ายจิตใจของเขา และแม้แต่เพื่อนพวกเราก็ไม่ได้เป็นแล้ว！”

ฉินหยากล่าวด้วยดวงตาที่แดง：“ถ้าเขามา เขาก็มาเพื่อทำธุระของเขาเท่านั้น！”

“เอาล่ะเอาล่ะ รีบให้ฉัน ฉันจะได้รีบเอาเงินแล้วรีบหนี！”

โห๋ซานกล่าวด้วยท่าทีเบื่อหน่าย

จ้าวถงถงกล่าว：“ฉันมี ฉันให้คุณเอง！”

จากนั้น โห๋ซานก็โทรติดต่อไปหาเขา

“มีอะไรเหรอจ้าวถงถง？”

ด้านเฉินเกอรับสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

“เฮ้ๆ คุณชายเฉิน ฉันคือโห๋ซาน！สวัสดีครับ！”

“โห๋ซาน？”

“คุณอาจจะลืมแล้ว ในโรงแรม ของบ่ายวันนี้ เรายังเผชิญหน้ากันอยู่เลย！”

“แกเองเหรอ！”

เฉินเกอรีบลุกขึ้นมาจากเตียงและนั่ง

“ใช่ ตอนนี้ฉันเชิญคุณหนูฉิน และคุณหนูจ้าวถงถงมาที่ฉัน และฉันก็รู้ดี ว่าคุณพลิกเมืองจินหลิงเพื่อตามหาตัวของฉัน และนี่ฉันก็ต้องการเจรจาข้อตกลงกับคุณหน่อย！”

โห๋ซานกล่าว

“แกยังกล้าลักพาตัวฉินหยาเหรอ คุณจะทำอะไร？”

เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา

“คืออย่างนี้ ฉันรู้ว่าคุณถูกใส่ร้าย และเพราะเมื่อก่อนคุณหนูเฉินเคยดูแลฉันมาก่อน ดังนั้นในใจของฉันก็ค่อนข้างรู้สึกไม่สบายใจ เอาอย่างนี้ เรื่องราวและรายละเอียดของเหตุการณ์นั้น ฉันได้บันทึกไว้หมดแล้ว และคุณก็ให้เงินกับฉันสักก้อนหนึ่ง จากนั้นฉันก็ไปให้พ้นหน้าของคุณ และคืนความบริสุทธิ์ให้คุณ！”

“ฉันถามแกว่า แกลักพาตัวฉินหยาเพื่ออะไร？”

เฉินเกอกล่าว

“ออๆ คุณวางใจได้ คุณหนูฉินหยาไม่เป็นอะไรแน่นอน เพียงแต่ต้องการให้คุณนำเงินมาให้ฉันด้วยตัวเอง และฉันก็ไม่รับเงินโอน และไม่ให้ลูกน้องของคุณมา ฉันรู้ว่าบอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูสองคนนั้นของคุณยอดเยี่ยมมาก ดังนั้น……แหะๆ！”

ส่วนฉินหยา กัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อย และตั้งใจฟังการสนทนาในโทรศัพท์อยู่

“ได้ ฉันจะไปที่นั่น แกรีบปล่อยตัวพวกเธอเดี๋ยวนี้！”

เฉินเกอกล่าวอย่างไม่ลังเล

ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้ของตัวเขาเอง ทำให้ฉินหยาต้องลำบาก ในใจของเฉินเกอก็จะรู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องมาลำบากอีกครั้ง

แม้ว่าฉินหยาจะทำให้หัวใจของเขาค่อนข้างรู้สึกเย็น

รู้สึกว่าตัวเองช่วยเธอขนาดนี้ และเธอไม่ควรไม่เชื่อใจตัวเอง

แต่ว่า มันก็ไม่ถือว่าเป็นความโกรธแค้น

จึงไม่อยากทำใหเธอต้องมาลำบาก

เพราะยังไง ตอนนี้ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องต่อกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาทนทุกข์ทรมานเพื่อตนเอง

“คุณชายเฉิน คุณนี่มันได้ใจจริง ๆ ฉันรู้สึกเสียใจภายหลังแล้วที่ทำร้ายคุณ โอเคๆ ฉันอยู่ที่……”

หลังจากที่โห๋ซานพูดเสร็จ

เฉินเกอก็วางสายโทรศัพท์

ส่วนฉินหยา น้ำตาของเธอได้ไหลออกมาแล้ว

“เขาไม่ได้เกลียดตนเองเลย และเพื่อตนเอง เขายอมที่จะมาเสี่ยงด้วยตัวคนเดียว！”หัวใจของฉินหยาละลายอย่างสิ้นเชิง

หลังจากที่สั่งการบางอย่างกับบอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูเสร็จ เฉินเกอก็ขับรถออกไปตัวคนเดียว

มาถึงที่หมาย

เฉินเกอถือเงินไว้หนึ่งถุง

ยืนอยู่ในถิ่นทุรกันดารแห่งนี้

“คุณชายเฉิน ฉันเห็นคุณแล้ว คุณไม่พาใครมาจริง ๆ！”

โห๋ซานมองด้วยกล้องส่องทางไกลอยู่อีกด้านหนึ่ง

หลังจากที่มั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

จึงบอกสถานที่ที่สองไป

และให้เฉินเกอรีบไปที่นั่น

แม่งเอ๊ย ไอ้เด็กนี่มันผีจริง ๆ

เฉินเกอรู้สึกหมดหนทาง

และได้แต่ฟังคำสั่งของเขา จากนั้นเดินวนไปมาสองสามรอบ ก็เห็นโห๋ซานที่ปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง

“คารวะคุณชายเฉิน！”

โห๋ซานโค้งคำนับเล็กน้อย

“ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระ รีบปล่อยพวกเธอ และอีกอย่าง เทปบันทึกเสียงที่ฉันต้องการล่ะ？”

เฉินเกอโยนถุงเงินไปที่ตรงหน้าของโห๋ซาน

“อยู่อยู่ อยู่ที่นี่ทุกอย่าง มีเทปบันทึกเสียงนี้ คุณชี้แจงความบริสุทธิ์ตัวเองไม่มีปัญหาแน่นอน！”

โห๋ซานยิ้มและกล่าว

ส่วนเฉินเกอเดินไปที่ตรงหน้าของฉินหยาและจ้าวถงถง แล้วแก้มัดให้พวกเธอ

เพราะกลัวว่าฉินหยาพวกเธอจะส่งเสียงดังออกมา เมื่อกี้โห๋ซานได้ปิดกั้นปากของพวกเธอไว้เรียบร้อยแล้ว

“เฉินเกอ！”

หลังจากที่ฉินหยาแก้มัดสำเร็จแล้ว เธอก็พุ่งตัวเข้าไปที่อ้อมแขนของเฉินเกอและเริ่มร้องไห้

“ขอโทษ ฉันขอโทษ！ฉันไม่ควรไม่เชื่อใจคุณ！และยังใช้คำพูดว่าอยู่กับหลงเช่าหยุนแบบนั้นมาทำให้คุณโกรธ ฉันขอโทษ！”

ฉินหยาร้องไห้และกล่าว

ส่วนมือของเฉินเกอลอยไว้ และเขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

“พวกคุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว พวกเราไปกันเถอะ！”

เฉินเกอไม่ได้ไปกอดฉินหยา และผลักฉินหยาออกเบาๆ จากนั้นยิ้มและกล่าว

“รอสักครู่คุณชายเฉิน！”

“ฉันยังมีข้อตกลงอีกหนึ่งข้อ！”

โห๋ซานพูดขึ้นอีกครั้ง

“แกยังต้องการอะไรอีก？”เฉินเกอขมวดคิ้ว

“ก็คือหลังจากนี้แม้ว่าฉันจะไปให้พ้นแล้ว ถ้าคุณหนูใหญ่ถามขึ้นมาในวันข้างหน้า คุณอย่าบอกเด็ดขาดนะว่าฉันเป็นคนทำ และโปรดช่วยฉันเก็บเป็นความลับ คุณชายเฉิน คุณเป็นคนที่ใจดีและมีน้ำใจ แต่ว่าคุณหนูเฉินนั้นแตกต่าง ฉันถูกลงโทษด้วยการฆ่าหั่นศพแน่ ดังนั้น ได้โปรดขอให้คุณชายเฉินให้โอกาสในฐานะที่ฉันไม่ได้มีความประสงค์ร้าย ไว้ชีวิตฉันด้วย！และให้คุณหนูเฉินเสี่ยว ไปจัดการปัญหากับตระกูลหลงก็พอ เพราะพวกเขาเป็นคนให้ฉันทำ！”

โห๋ซานกลืนน้ำลายและกล่าว

เฉินเกอพยักหน้าตอบ

จากนั้นเขาก็พาจ้าวถงถงและฉินหยาออกไป

ส่วนโห๋ซาน หยิบกล้องส่องทางไกลจากหน้าต่าง และมองไปที่พวกเขา

เห็นได้ชัดว่าคนฉลาดที่ตื่นตัวไวคนนี้กลัวว่าเฉินเกอจะหาคนมาจัดการเขา

ส่วนเฉินเกอหลังจากที่เดินออกมา เขาก็ยิ้มจางๆ

“โห๋ซาน แกถือกล้องส่องทางไกล อย่ามองไปทุกทิศทางบ่อย ๆ มิฉะนั้น จะสูญเสียการมองเห็นได้ง่าย！”

เฉินเกอตะโกนกล่าว

“เชี้ยย คุณชายเฉิน คุณหมายความว่าอย่างไร？”

โห๋ซานที่อ่อนไหวรู้สึกมีอะไรบางอย่างผิดปกติ

ทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงหึ่ง ๆมาจากเหนือศีรษะของเขา

ทันที่ที่เงยหน้าขึ้นไปมอง เขาก็ตกตะลึง……