ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 321

บทที่ 321 พัวพัน

ในท้องฟ้ามีเครื่องบินเฮลิคอปเตอร์มากมายกำลังบินวนเป็นรูปวงกลมล้อมรอบอยู่บนหลังคาบ้าน

ประมาณสามสิบกว่าลำ

โห๋ซานตกตะลึงตาค้าง

ส่วนจ้าวถงถงนั้นตกตะลึงจนต้องเอามือปิดปาก

โอ้โห ถึงแม้ว่าจ้าวถงถงจะเติบโตมาในเมืองใหญ่ แต่ก็ไม่เคยเห็นฉากตระการตาเช่นนี้มาก่อนเลย！

“เฉินเกอ คุณเล่นถึงขนาดนี้เลยหรือ！”

โห๋ซานตะโกนพูดด้วยความตกตะลึง

บัดนี้อยากจะเอาเงินแล้วชิ่งหนี

แต่มีบอดิการ์ดลงมาจากบันไดพาดตั้งนานแล้ว

และได้เข้าสกัดกั้นล้อมรอบโห๋ซานไว้

“เป็นนายจริงด้วยโห๋ซาน ตอนแรกคิดว่านายจะไม่กล้ากลับมาแล้ว คิดไม่ถึงว่านายไม่เพียงแต่กลับมายังคิดไม่ดีต่อคุณชายเฉินด้วย นายไม่กลัวว่าท่านประธานเฉินเสี่ยวจะรู้เหรอ？”

หลี่เจิ้นกั๋วเดินลงมา ข้างกายมีบอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูมาด้วย

บัดนี้กำลังกล่าวด้วยความเยาะเย้ย

เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนพวกเขารู้จักกันมาก่อนแล้ว

และเห็นเทียนหลง ตี้หูกับหลี่เจิ้นกั๋วก็มากัน

โห๋ซานจึงไม่คิดที่จะหลบหนีอีก

ใช่ ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปเสียแล้ว หากหลี่เจิ้นกั๋วรายงานเรื่องนี้ให้เฉินเสี่ยวทราบ เฉินเสี่ยวต้องไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ พอถึงตอนนั้นแม้แต่ศพก็อาจจะไม่ครบสามสิบสองประการก็ได้

หากยอมจำนงแต่โดยดีก็อาจมีโอกาสรอดชีวิตได้

“เห้อ！เห้อ！เห้อ！เป็นเพราะคุณหนูใหญ่ให้ผมไสหัวออกมา ผมจึงไม่มีทางเลือก และอีกอย่างพี่เจิ้นกั๋วครับ ถึงผมจะร่วมขบวนการทำร้ายคุณชายเฉิน แต่ผมก็ประสงค์ดีนะครับ พี่ไม่รู้หรอกว่าวันนั้นหลงเช่าหยุนไม่เพียงแต่จะใส่ร้ายคุณชายเฉินเท่านั้น ยังให้ผมตีคุณชายเฉินให้สลบแล้ววางยาคุณชายเฉินด้วยนะครับ ดังนั้นผมจึงได้ปฏิเสธไป และตอนนี้ท่านดูสิครับว่าผมอาสาจะเอาหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณชายเฉินด้วยนะครับ！”

โห๋ซานพูดด้วยรอยยิ้มที่ประจบประแจง

“พี่เจิ้นกั๋วครับ พี่เห็นแก่มิตรภาพที่พวกเราสามพี่น้องเคยทำงานรับใช้คุณหนูใหญ่มาด้วยกัน และเมื่อก่อนผมก็เคยช่วยพี่ด้วย พี่ปล่อยผมไปเถอะครับ？พี่ดูสิครับ ตอนนั้นผมยังเป็นเด็กอมมืออยู่เลย ตอนนี้ถึงจะโตแล้วแต่ก็ยังอยู่ในสภาพอย่างนี้อยู่เลยครับ？”

“นายยังจำได้อยู่เหรอว่าเมื่อก่อนเป็นลูกน้องของคุณหนูใหญ่？ผมยังคิดว่านายลืมไปแล้วสักอีก ส่วนเรื่องจะจัดการอย่าง

ไงกับนายก็ต้องฟังคำสั่งจากคุณชายเฉิน！”

พวกหลี่เจิ้นกั๋วเดินมาข้างๆเฉินเกอ

“โห๋ซานเคยเป็นลูกน้องของพี่สาวผมเหรอ？”

เฉินเกอถามด้วยความประหลาดใจ มิน่าล่ะโห๋ซานถึงได้กลัวพี่สาวมากนัก

“ใช่ครับคุณชายเฉิน ตอนที่คุณหนูใหญ่มาอยู่ที่เมืองจินหลิง มีผม จ้าวจื่อซิ่งและโห๋อ้านผิง ซึ่งก็คือโห๋ซานคนนี้ สามคนครับ ตอนนั้นโห๋ซานยังมีอายุแค่ยี่สิบกว่าๆ แต่ทำตัวเหลวไหล ซึ่งครั้งนั้นดื่มเหล้าจนเมาแล้วไปข่มขืนพนักงานสาวจนตั้งครรภ์ คุณหนูใหญ่โกรธมาก จึงได้ไล่สัตว์เดรัจฉานคนนี้ออกครับ！”

หลี่เจิ้นกั๋วมองโห๋ซานพลางยิ้มเยาะเย้ย

“ที่แท้ยังมีเรื่องอย่างนี้อีกด้วยเหรอ！ในเมื่อเขาเอาหลักฐานออกมา ผมก็จะไม่ถือสาเอาความก็ได้”

พูดตามความจริง ตอนแรกเฉินเกอคิดจะหาคนนั้นเจอแล้วกระทืบให้เละไปข้างหนึ่งเลย

แต่ตอนนี้โห๋ซานกำลังยิ้มให้กับเฉินเกออย่างประจบประแจง

เฉินเกอจึงไม่อยากจะสนใจคนไร้ยางอายอย่างเขาอีก

“หือ ถือว่านายโชคดีมากโห๋ซาน เอาเงินวางไว้แล้วก็ไสหัวไปซะ！ครั้งนี้จะปล่อยนายไป！”

ขณะที่หลี่เจิ้นกั๋วกำลังโกรธเคืองอยู่ก็แอบเบาใจลงมาก

เพราะถึงยังไง เมื่อก่อนพวกเขาก็เคยอยู่ด้วยกัน และโห๋ซานยังเคยช่วยชีวิตเขาไว้ครั้งหนึ่งอีกด้วย

เมื่อกี้ยังกังวลว่าคุณชายเฉินใจแข็งจะเอาชีวิตของนายคนนี้

“ผม……ผมไม่ไปครับ！”

โห๋ซานกล่าว

“นายคิดจะทำอะไร？”

“คุณชายเฉินครับ คุณดูสิผมไม่มีที่ไปแล้วครับ คุณรับผมไว้ด้วยคนนะครับ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำความผิดอะไรอีกแล้ว คุณชายเฉินครับให้ผมติดตามคุณเถอะครับ！？”

โห๋ซานกล่าว

ใช่แล้ว ครั้งแรกที่เขาเห็นเฉินเกอที่โรงแรมก็ดูออกว่าเฉินเกอเป็นคนที่มีความเมตตากรุณามาก

และคำพูดเมื่อกี้ก็ไม่ได้พูดเล่นๆเท่านั้น

จริงอยู่ที่หลงเช่าหยุนเคยให้ตนใช้วิธีสกปรกทำร้ายเฉินเกอ