ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 325

บทที่ 325 ก่อเรื่อง

“คุณกล้าหลบผมเหรอ？คุณฟังผมให้ดีนะ ถ้าไม่เช่นนั้นผมจะให้ตระกูลฉินของคุณหายไปจากเมืองจินหลิงเลย！”

หลงเช่าหยุนสติแตก จับหัวของฉินหยาไว้

จากนั้นก็ดึงเข้ามาหาตัวเอง

“ปล่อยฉันนะ คุณบ้าไปแล้ว！ปล่อยฉัน！”

“ผ๊วะ！”

ฉินหยาดิ้นรนพลางตบที่ใบหน้าของหลงเช่าหยุนด้วยจิตใต้สำนึก

“ตบผมเหรอ？คุณกล้าตบผมเหรอ？”

ดวงตาทั้งคู่ของหลงเช่าหยุนเกือบจะกระอักเลือดออกมาแล้ว

ผู้คนตกใจจนอ้าปากค้าง

“เสี่ยวหยา คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม！”

ส่วนพวกจ้าวถงถงรีบดึงฉินหยามาแล้วปกป้องฉินหยา

“ผมจะให้คุณคุกเข่าต่อหน้าผมตอนนี้！ไม่เช่นนั้นคุณต้องเสียใจแน่ๆ！”

หลงเช่าหยุนจับหน้าของตัวเองพลางพูดด้วยความโมโห

และขณะนี้คนของตระกูลหลงก็มากันหมดแล้ว

เพราะตบหน้าคุณชายหลงต่อหน้าผู้คนมากมายก็เท่ากับตบหน้าตระกูลหลงแห่งเยี่ยนจิง

“คุณชายหลง ขอโทษด้วยครับ เป็นเสี่ยวหยาเองที่เสียมารยาทมากเลยขอโทษครับคุณชายหลง！”

ฉินเสี้ยงหนานกำหมัดและกัดฟันพูด

เพราะคนเป็นพ่อแม่ทุกคน เมื่อเห็นลูกสาวของตนถูกกระทำเช่นนี้ก็รับไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดา

ส่วนคนในบ้านตระกูลฉินกลัวเรื่องมันจะบานปลายกันใหญ่

อาสามของฉินหยาจึงเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

“ผ๊วะ！”

ถูกหลงเช่าหยุนชกจนล้มลงที่พื้น“ไสหัวไป！”

“อาสาม！”ฉินหยาเริ่มร้องไห้แล้ว

คนตระกูลฉินก็รู้สึกหวาดกลัว

เมื่อเห็นหลงเช่าหยุนค่อยๆเดินมาหาฉินหยา

“ผ๊วะ！”

ทันใดนั้นก็มีก้อนหินเล็กๆปาใส่หัวของหลงเช่าหยุน

“โอ๊ะ！”

หลงเช่าหยุนจับหัวแล้วร้องด้วยความเจ็บปวด

“ใคร？”

หลงเช่าหยุนตะโกนด่า

จากนั้นก็มีเสียงผ๊วะอีกหนึ่งครั้ง เลยถูกปาใส่หัวอีกหนึ่งครั้ง

ตอนนี้จึงมองไปด้านทางเข้าประตู

ก็เห็นมีผู้ชายหลายคน ไม่รู้ว่าเข้ามาในงานตั้งแต่เมื่อไหร่

และหัวหน้ากลุ่มชายพวกนั้นกำลังถือปืนของเล่นแล้วเล็งเป้ามายังหลงเช่าหยุน

“ฮาฮาฮา โดนทั้งสองครั้งเลย！”

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะเสียงดัง แล้วโยนปืนของเล่นไปข้างๆ

“ให้ตายสิ เป็นพวกนายอีกแล้วเหรอ？อยากตายมากนักใช่ไหม？”

หลงเช่าหยุนเห็นเป็นพวกที่ตอนบ่ายมาก่อเรื่องแล้วถูกตัวเองกระทืบไล่ไป？

ไม่ผิดหรอก คนที่มาคือพวกหวงหยงหาว

บัดนี้สองมือของหวงหยงหาวเอามือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาทาง หลงเช่าหยุนพร้อมกับคนเดินตามอยู่ข้างหลังหลายคน

“ใช่ ตอนนี้ทรมานไปทั้งตัวแล้ว อยากจะถูกกระทืบจังเลย！”

หวงหยงหาวยิ้มเยาะเย้ย

“พวกนายไป……”

หลงเช่าหยุนกำลังจะสั่งให้ลูกน้องไปตี

แต่ถูกพ่อบ้านรั้นงอาไว้“คุณชายหลงอย่าเพิ่งใจร้อนครับ ค่อยดูท่าทีว่าพวกเขาคิดจะทำอะไรกันก่อนครับ！”

“ผมจะบอกคุณนะหลงเช่าหยุน ถ้ายังมีสมองอยู่หน่อยก็รีบปล่อยตัวพี่สะใภ้ผมสัก ไม่เช่นนั้นคุณก็จะต้องบรรลัยแน่ๆ！”

ทันใดนั้นหวงหยงหาวก็ชี้ไปยังฉินหยา

“อะไรนะ！！！”

คนทั้งงานทึ่งไปตามๆกัน

“ให้ตายสิ คุณชายหลงถูกสวมเขาแล้ว！”

“ใช่ ครั้งนี้ตระกูลหลงต้องขายหน้าแล้ว！”

ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน

ส่วนไป๋เสี่ยวเฟยที่บาดเจ็บสาหัส ตอนนี้กำลังเหล่ตามองหวงหยงหาวอยู่ เตือนหวงหยงหาวว่าอย่าเล่นไปเรื่อยจนทำให้เรื่องราวใหญ่โต

“เห็นทีคำเล่าลือจะเป็นจริงสักแล้ว คุณชายหลงกำลังคิดจะกินของเหลือต่อจากคนอื่น？”

ผู้คนต่างวิพากวิจารณ์กัน

ส่วนฉินหยานั้นก็มองมาทางหวงหยงหาว“นายพูดบ้าอะไรกัน ใคร……ใครเป็นพี่สะใภ้นายกัน！”

“คิกคิก ยังไงซะ วันนี้พวกเราอยู่ที่นี่ก็อย่าหวังว่าจะมีใครหน้าไหนมาทำร้ายคุณได้ก็แล้วกัน！”

หวงหยงหาวกล่าว

ส่วนหลงเช่าหยุนโมโหจนหน้าเขียวไปแล้ว

“ฉันรู้แล้ว ไม่น่าล่ะคุณชายหวงถึงมาก่อเรื่องตอนบ่ายวันนี้ เรื่องความรักใคร่นี้เหมือนกำลังจะแย่งตัวเจ้าสาวกันยังไงอย่างนั้นเลย คุณชายทั้งสองเกิดความหึงหวงกันแล้ว เพราะคุณชายหวงเป็นน้องบุญธรรมของคุณชายเฉินเนี่ย！”

“ใช่แล้ว！”

ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนา