ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 325

บทที่ 325 ก่อเรื่อง

“คุณกล้าหลบผมเหรอ？คุณฟังผมให้ดีนะ ถ้าไม่เช่นนั้นผมจะให้ตระกูลฉินของคุณหายไปจากเมืองจินหลิงเลย！”

หลงเช่าหยุนสติแตก จับหัวของฉินหยาไว้

จากนั้นก็ดึงเข้ามาหาตัวเอง

“ปล่อยฉันนะ คุณบ้าไปแล้ว！ปล่อยฉัน！”

“ผ๊วะ！”

ฉินหยาดิ้นรนพลางตบที่ใบหน้าของหลงเช่าหยุนด้วยจิตใต้สำนึก

“ตบผมเหรอ？คุณกล้าตบผมเหรอ？”

ดวงตาทั้งคู่ของหลงเช่าหยุนเกือบจะกระอักเลือดออกมาแล้ว

ผู้คนตกใจจนอ้าปากค้าง

“เสี่ยวหยา คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม！”

ส่วนพวกจ้าวถงถงรีบดึงฉินหยามาแล้วปกป้องฉินหยา

“ผมจะให้คุณคุกเข่าต่อหน้าผมตอนนี้！ไม่เช่นนั้นคุณต้องเสียใจแน่ๆ！”

หลงเช่าหยุนจับหน้าของตัวเองพลางพูดด้วยความโมโห

และขณะนี้คนของตระกูลหลงก็มากันหมดแล้ว

เพราะตบหน้าคุณชายหลงต่อหน้าผู้คนมากมายก็เท่ากับตบหน้าตระกูลหลงแห่งเยี่ยนจิง

“คุณชายหลง ขอโทษด้วยครับ เป็นเสี่ยวหยาเองที่เสียมารยาทมากเลยขอโทษครับคุณชายหลง！”

ฉินเสี้ยงหนานกำหมัดและกัดฟันพูด

เพราะคนเป็นพ่อแม่ทุกคน เมื่อเห็นลูกสาวของตนถูกกระทำเช่นนี้ก็รับไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดา

ส่วนคนในบ้านตระกูลฉินกลัวเรื่องมันจะบานปลายกันใหญ่

อาสามของฉินหยาจึงเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

“ผ๊วะ！”

ถูกหลงเช่าหยุนชกจนล้มลงที่พื้น“ไสหัวไป！”

“อาสาม！”ฉินหยาเริ่มร้องไห้แล้ว

คนตระกูลฉินก็รู้สึกหวาดกลัว

เมื่อเห็นหลงเช่าหยุนค่อยๆเดินมาหาฉินหยา

“ผ๊วะ！”

ทันใดนั้นก็มีก้อนหินเล็กๆปาใส่หัวของหลงเช่าหยุน

“โอ๊ะ！”

หลงเช่าหยุนจับหัวแล้วร้องด้วยความเจ็บปวด

“ใคร？”

หลงเช่าหยุนตะโกนด่า

จากนั้นก็มีเสียงผ๊วะอีกหนึ่งครั้ง เลยถูกปาใส่หัวอีกหนึ่งครั้ง

ตอนนี้จึงมองไปด้านทางเข้าประตู

ก็เห็นมีผู้ชายหลายคน ไม่รู้ว่าเข้ามาในงานตั้งแต่เมื่อไหร่

และหัวหน้ากลุ่มชายพวกนั้นกำลังถือปืนของเล่นแล้วเล็งเป้ามายังหลงเช่าหยุน

“ฮาฮาฮา โดนทั้งสองครั้งเลย！”

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะเสียงดัง แล้วโยนปืนของเล่นไปข้างๆ

“ให้ตายสิ เป็นพวกนายอีกแล้วเหรอ？อยากตายมากนักใช่ไหม？”

หลงเช่าหยุนเห็นเป็นพวกที่ตอนบ่ายมาก่อเรื่องแล้วถูกตัวเองกระทืบไล่ไป？

ไม่ผิดหรอก คนที่มาคือพวกหวงหยงหาว

บัดนี้สองมือของหวงหยงหาวเอามือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาทาง หลงเช่าหยุนพร้อมกับคนเดินตามอยู่ข้างหลังหลายคน

“ใช่ ตอนนี้ทรมานไปทั้งตัวแล้ว อยากจะถูกกระทืบจังเลย！”

หวงหยงหาวยิ้มเยาะเย้ย

“พวกนายไป……”

หลงเช่าหยุนกำลังจะสั่งให้ลูกน้องไปตี

แต่ถูกพ่อบ้านรั้นงอาไว้“คุณชายหลงอย่าเพิ่งใจร้อนครับ ค่อยดูท่าทีว่าพวกเขาคิดจะทำอะไรกันก่อนครับ！”

“ผมจะบอกคุณนะหลงเช่าหยุน ถ้ายังมีสมองอยู่หน่อยก็รีบปล่อยตัวพี่สะใภ้ผมสัก ไม่เช่นนั้นคุณก็จะต้องบรรลัยแน่ๆ！”

ทันใดนั้นหวงหยงหาวก็ชี้ไปยังฉินหยา

“อะไรนะ！！！”

คนทั้งงานทึ่งไปตามๆกัน

“ให้ตายสิ คุณชายหลงถูกสวมเขาแล้ว！”

“ใช่ ครั้งนี้ตระกูลหลงต้องขายหน้าแล้ว！”

ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน

ส่วนไป๋เสี่ยวเฟยที่บาดเจ็บสาหัส ตอนนี้กำลังเหล่ตามองหวงหยงหาวอยู่ เตือนหวงหยงหาวว่าอย่าเล่นไปเรื่อยจนทำให้เรื่องราวใหญ่โต

“เห็นทีคำเล่าลือจะเป็นจริงสักแล้ว คุณชายหลงกำลังคิดจะกินของเหลือต่อจากคนอื่น？”

ผู้คนต่างวิพากวิจารณ์กัน

ส่วนฉินหยานั้นก็มองมาทางหวงหยงหาว“นายพูดบ้าอะไรกัน ใคร……ใครเป็นพี่สะใภ้นายกัน！”

“คิกคิก ยังไงซะ วันนี้พวกเราอยู่ที่นี่ก็อย่าหวังว่าจะมีใครหน้าไหนมาทำร้ายคุณได้ก็แล้วกัน！”

หวงหยงหาวกล่าว

ส่วนหลงเช่าหยุนโมโหจนหน้าเขียวไปแล้ว

“ฉันรู้แล้ว ไม่น่าล่ะคุณชายหวงถึงมาก่อเรื่องตอนบ่ายวันนี้ เรื่องความรักใคร่นี้เหมือนกำลังจะแย่งตัวเจ้าสาวกันยังไงอย่างนั้นเลย คุณชายทั้งสองเกิดความหึงหวงกันแล้ว เพราะคุณชายหวงเป็นน้องบุญธรรมของคุณชายเฉินเนี่ย！”

“ใช่แล้ว！”

ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนา

“เชอะ พวกนายกล้ามากเลยนะถึงได้มาก่อเรื่องที่นี่ ถ้ามีน้ำยาจริงก็ให้เฉินเกอมาสิ ทำไมถึงได้ส่งแต่พวกเรามาล่ะ？ให้เขามาสิและอีกอย่างอย่าเรียกคนอื่นว่าพี่สะใภ้ไปเรื่อย！”

หยางเสว่กล่าว

ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ได้ยินหวงหยงหาวเรียกฉินหย่าว่าพี่สะใภ้ ในใจของหยางเสว่ก็รู้สึกไม่ดีเลย！

“ไอ้บ้าเอ้ย ผมคิดว่าพวกมันจะรนหาที่ตายกันนะ มาก่อเรื่องในงานเลี้ยงตั้งหลายครั้ง ให้ผมตีจนตายไปเลย！”

หลงเช่าหยุนตะโกนพูดด้วยดวงตาสีแดง

บอดี้การ์ดที่ตระกูลหลงพามาในวันนี้ได้เข้าสกัดล้อมรอบไว้หมดแล้ว

มีมากกว่าร้อยคน

ทำให้สถานการณ์มันอึกทึกใหญ่โตจนนักธุรกิจที่อยู่ในงานต้องสะดุ้งตกใจกลัว

“ให้ตายสิ คนเยอะมากเลย？ผมกลัวจังเลย แต่อยากจะเก่งพวกเยอะในเมืองจินหลิงเหรอ？”

หวงหยงหาวเอามือเข้ากระเป๋าแล้วพูดด้วยเสียงหัวเราะ

จากนั้นก็เป่านกหวีด

“บูมบูมบู๊ม！”

จากนั้นก็เห็นด้านนอกประตูมีคนมากมายเข้ามาอย่างกะทันหัน

เมื่อมองไปด้านหน้าก็เห็นมีคนเต็มทั้งกลางเขาวิลล่าสปาไปหมดเลย ทั้งหมดกำลังมุ่งหน้าเดินขึ้นมา

น้อยสุดก็น่าจะห้าหกร้อยคนเห็นจะได้ และทุกคนต่างก็เป็นบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งของตระกูลเฉินกันทั้งนั้น

ทำให้ล้อมรอบผู้คนในงานจนไม่อาจจะหนีไปไหนได้

ส่วนด้านหลังของหวงหยงหาวก็เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย

หลงเช่าหยุนสะดุ้งตกใจกลัวกับขบวนที่ยิ่งใหญ่นี้

หยางเสว่ก็หุบปากเสียสนิท

ใช่แล้ว ถ้าพูดถึงแต่เรื่องนี้ตระกูลหลงไม่ได้เปรียบอะไรเลย

และพวกเขาเป็นคนของเฉินเกอทั้งหมดเลย

เฉินเกอเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

หยางเสว่แอบคิดในใจ

ระดับชั้นผู้ใหญ่ของตระกูลหลง กำลังกวาดสายตามองรอบๆพร้อมกับกลืนน้ำลายไปด้วย

“คุณชายเช่า อย่าวู่วามนะครับ พวกเขาจงใจจะมาหาเรื่อง ถ้าพวกเราใช้กำลังก่อน พวกเขาจะมีข้ออ้างนะครับ！”

บัดนี้คนระดับสูงของตระกูลหลงพูดกับหลงเช่าหยุน

“เช่าหยุน ต้องอดทนนะ ผมจะดูสิว่าพวกจะทำอะไรได้บ้าง！”

อีกคนหนึ่งก็กล่าวด้วยความหวาดกลัว

“ประธานหลี่มาแล้ว！”

และในขณะนี้ไม่รู้ว่าใครพูดแทรกเข้ามาหนึ่งประโยค

ก็เห็นผู้คนหลบทางให้โดยอัตโนมัติ

คือพวกหลี่เจิ้นกั๋วกับจ้าวจื่อซิ่งเดินมา

“ประธานหลี่ ประธานจ้าว！”

เหล่าเศรษฐีนักธุรกิจที่ยืนอยู่ด้านข้างดูสถานการณ์ออกแล้วจึงรีบกล่าวทักทาย

ส่วนตระกูลหลงเมื่อเห็นหลี่เจิ้นกั๋ว

มีผู้ชายกลางวัยคนเดินเข้ามา

“คุณลี่ ไม่เจอกันตั้งนานนะครับ วันนี้คุณชายหลงของเราจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดที่วิลล่าสปาแห่งนี้ คุณทำอย่างนี้มันหมายความว่ายังไงครับ？”

เห็นได้ชัดว่าคนชั้นสูงในตระกูลหลงรู้จักหลี่เจิ้นกั๋วมาก่อน

“ไม่ได้หมายความว่าอะไร ได้ข่าวว่าคุณชายหลงจัดงานเลี้ยงวันเกิด พวกเราจึงมาร่วมเฮฮากันสักหน่อย คุณชายหลงสุขสันต์วันเกิดครับ！”

หลี่เจิ้นกั๋วพูดด้วยรอยยิ้ม

“แล้วบอดี้การ์ดมากมายเช่นนี้หมายความว่ายังไงเหรอครับ มันคืออะไรกันเหรอครับคุณลี่？”

คนระดับสูงในตระกูลหลงคนนั้นกล่าว

“คุณพูดถึงพวกเขาเหรอ คือเมื่อก่อนพวกเขาเคยเป็นบอดี้การ์ดที่ถนนการค้าจินหลิงมาก่อน เมื่อได้ยินว่าคุณชายหลงจะจัดงานวันเกิดที่วิลล่าสปาที่เคยเป็นของพวกเรามาก่อน จึงรู้สึกตื่นเต้น！พากันมาหมดเลย！คุณหลง คุณช่างสังเกตจังเลยนะครับ！”

“จะว่าไป พวกเรามาร่วมแสดงความยินดี จะไม่เชิญพวกเราเข้าไปดื่มหน่อยเหรอครับ？”

หลี่เจิ้นกั๋วกล่าว

หลงเช่าหยุนเก็บซ่อนความโกรธไว้

แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ จึงไม่กล้าทำอะไร

เพียงแต่โกรธจนเอียงศีรษะไปอีกด้าน

“แน่นอนครับ พวกเราตระกูลหลงยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ！”

คนระดับสูงของตระกูลหลงกล่าวเบาๆ“เชิญครับคุณลี่！”

จากนั้น พวกหลี่เจิ้นกั๋วกับหวงหยงหาวก็นั่งลงข้างๆหลงเช่าหยุนที่โต๊ะ

ส่วนหลงเช่าหยุนหดหู่ใจอยากจะดื่มไวน์แดงสักแก้วหนึ่ง

เปี้ยะ！

เมื่อมีเสียงก็รู้สึกว่ามีอะไรปาใส่บนหน้าของเขา

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นหวงหยงหาวกับไป๋เสี่ยวเฟยเอาถั่วลิสงปาใส่ตัวเขา

“แม่ง！”

หลงเช่าหยุนจ้องมองหวงหยงหาวและไป๋เสี่ยวเฟยด้วยสายตาที่ดุดัน

กำหมัดไว้แน่น

อดกลั้นความย่ำยีนี้เอาไว้

เปี้ยะ！

ยังมีอีก ครั้งนี้เป็นหมูตุ๋นชิ้นหนึ่งที่ปามาใส่หน้าของหลงเช่าหยุน

“ไอ้เชี้ย！”

หลงเช่าหยุนลุกขึ้นยืน

“เช่าหยุน อย่าใจร้อนครับ！”

ถูกคนระดับสูงในตระกูลหลงกดไหล่ไว้……