ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 326

บทที่ 326 คนเก็บลูกกอล์ฟ

เมื่อต้องเผชิญกับท่าทีที่หาเรื่องของหวงหยงหาว คนในตระกูลหลงก็ได้แต่เก็บอาการโกรธไว้ไม่กล้าพูดอะไร

“คุณลี่ จำเป็นต้องทำอย่างนี้ไหม？ขอร้องคุณลี่ตักเตือนคนของคุณด้วยครับ！”

คนระดับสูงในบ้านตระกูลหลงกล่าว

หลี่เจิ้นกั๋วยิ้ม “หยงหาว อย่าเสียมารยาท！”

หวงหยงหาวหยุดก่อกวน

พูดขึ้นฝ่ายเฉินเกอ

ตอนนี้เฉินเกอมาถึงสนามกอล์ฟที่กว้างใหญ่หลังโรงแรมแล้ว

เห็นได้ชัดว่ากำลังรอคนอยู่

“เฮลิคอปเตอร์มาถึงหรือยัง？”เฉินเกอโทรศัพท์ไปถาม

“จะถึงแล้วครับคุณชายเฉิน！”

บอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูกล่าว

ตอนแรกวันนี้เฉินเกอไม่อยากจะใช้กลุ่มเฮลิคอปเตอร์ไปเรื่อยเปื่อย แต่หลี่เจิ้นกั๋วบอกว่าเมื่อต้องขู่ขวัญตระกูลหลงสักหน่อย

ดังนั้นจะไปแบบธรรมดาไม่ได้

โอเค ในเมื่อตัดสินใจจะต่อต้านตระกูลหลง เฉินเกอจึงไม่สนใจอะไรมากมายอีก

ในระหว่างนี้เฉินเกอก็ถือโอกาสมองดูรอบๆของสนามกอล์ฟ

ซึ่งในสนามมีคนทยอยกันมารีกอล์ฟกันอย่างหนาแน่น

“ขออภัยทุกท่านด้วยนะค่ะ ทางเราจะทำกันเก็บข้าวของในสนามนี้แล้วครับ เรียกเชิญทุกท่านออกไปด้วยค่ะ ขออภัยอย่างสุดซึ้งค่ะ”

บัดนี้พนักงานหลายคนกำลังไปแจ้งให้นักตีกอล์ฟรับทราบ

“หา？ทำไมล่ะ？พวกเราเพิ่งตีได้ไม่นานเอง！”

“ใช่ ทำไมพวกคุณถึงทำเช่นนี้？ผมกำลังเล่นเป็นเพื่อนกับลูกค้าอยู่เลย เอาเบอร์ผู้จัดการของพวกคุณมา？ผมจะโทรหาผู้จัดการของพวกคุณ！”

“ใช่ พวกเราจ่ายเงินไปแล้วตั้งเยอะ แต่ยังไม่มีสิทธิ์เล่น ไม่ไป ไม่ไป ไม่ไปเด็ดขาด！”

ลูกค้ามากมายกำลังเกิดข้อวิจารณ์กันใหญ่โต

“ใช่สิ ไม่ใช่ง่ายๆเลยที่พวกเราจะมีโอกาสมาเล่นกับคุณครูจางเขอ นี่จะให้พวกเราออกไปเสียแล้ว เป็นไปไม่ได้！”

ผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวด้วยความไม่พอใจ

“เฉินเชา หวังเสว่ พวกคุณว่าจริงไหม？”

“อืมอืม ใช่ คนอื่นยังไม่ไปเลย พวกเราก็เล่นต่อได้！”

เฉินเชาก็พูดด้วยคน

คนกลุ่มนี้มีทั้งหมดสามสี่คน มีทั้งชายและหญิง

“คุณครูจางเขอ สามีครูสุดยอดไปเลยครับ ที่สามารถพาพวกเรามาที่แบบนี้ได้！แม้แต่นอนฝันหนูก็ยังอยากมาที่นี่เลยค่ะ！”

ผู้หญิงคนนั้นกล่าว

“ฮาฮา วันนี้สามีของครูมาเป็นเพื่อนลูกค้าคนสำคัญคนหนึ่ง พวกเขามาตีกอล์ฟ ครูเห็นพวกเราก็ว่างจึงชวนมาด้วยกัน ถึงแม้พวกหนูจะเป็นนักเรียนมัธยมต้นของครู แต่หลังจากที่ได้ติดต่อกันมาในหลายปีนี้ ครูได้ถือพวกหนูเป็นเหมือนดั่งน้องชายน้องสาวแล้วนะจ๊ะ！”

จางเขอกล่าว

ส่วนพนักงานที่เข้าไปแจ้งแล้วแต่ไม่มีใครรับฟัง จึงได้เดินออกมา

เพราะพวกเขาก็ไม่ได้รับคำสั่งที่เข้มงวด ก็แค่บอกว่าไม่ต้องให้มีคนอยู่ในสนามเยอะเกิน แจ้งให้จัดการเตรียมสถานที่แค่นั้นเอง

ถ้าหากเป็นการเตรียมสนามอย่างจริงจัง คงไม่ส่งพวกเธอไปแจ้งบอกหรอก

“เชอะ พวกเธอไปได้เสียที น่ารำคาญมาก！ใช่สิหวังเสว่เฉินเชา พวกคุณใกล้จะแต่งงานกันแล้ว ถ้าตอนแต่งงานได้มาถ่ายพรีเวดดิ้งที่นี่ก็คงจะได้เน้อะ คุณดูสิ ที่นี่สวยมากเลย อารมณ์ของผมเปลี่ยนมาดีแล้ว！”

นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดอย่างตื่นเต้น

พลางพูดพลางเอามือถือมาถ่ายรูป

“ฉันจะเซลฟี่ ฮาฮา เซลฟี่！”

ผู้หญิงกำลังถ่ายรูป

ทันใดนั้นก็กรีดร้องเสียงดังลั่น

“โอ้โห！”

จากนั้นก็จ้องมองรูปที่ถ่ายได้อย่างไม่คาดสายตา

“ทำไมเหรอเสี่ยวลี่？”

ทั้งจางเขอและหวังเสว่เฉินเชาต่างก็มองมาที่เสี่ยวลี่

จากนั้นเสี่ยวลี่ก็พูดด้วยความประหลาดใจแล้วชี้ไปทางหนึ่ง“คุณครูจางเขอ เฉินเชาเสว่เสว่พวกคุณดูสิ คนนั้น……ทำไมคนนั้นถึงเหมือนเฉินเกอจังเลย？”

“เฉินเกอ？”

ทุกคนตกตะลึงแล้วมองไปดูอย่างพร้อมเพรียงกัน

จริงๆด้วย

คนที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของสนามกอล์ฟ ก็คือเฉินเกอ

“ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ？ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้？”

เสี่ยวลี่ถามด้วยความสงสัยและประหลาดใจ

“ใครจะไปรู้ เชอะ ได้ยินว่าเขารู้จักคนเยอะไม่น้อย น่าจะอยู่ที่นี่……ฮาฮา เพื่อมาเก็บลูกกอล์ฟล่ะมั้ง？”จางเขอพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“ฟุดฟุด ฉันดูแล้วก็น่าจะใช่ ในงานเลี้ยงลูกศิษย์ครั้งก่อน เขายังพูดว่าตัวเองจะตั้งตัวทำธุกิจ น่าขำจริงๆ”เสี่ยวลี่พูดด้วยความดูถูก

พวกเธอคือพวกที่เรียนมัธยมต้นกับเฉินเกอด้วยกัน เฉินเกอจึงได้เจอตอนกลับบ้านเกิดไปฉลองวันเกิด

วันนั้นเป็นวันเกิดของเฉินเชา เฉินเกอมาทราบภายหลังว่าคนที่ตัวเองเคยแอบชอบในสมัยมัธยมต้น ตอนนี้กำลังคบกับเฉินเชาอยู่

เป็นเพราะตอนนั้นไม่มีเรื่องที่จะคุยร่วมกันได้ และเฉินเกอก็รีบจะไปฉลองวันเกิดด้วย

จึงไม่ได้อยู่ต่อที่นั่น

หลังจากที่เฉินเกอเดินออกจากงานวันเกิด พวกเฉินเชาคิดจะไปที่น้ำพุร้อน แต่หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้วขับรถไปดู

ก็ได้เลิกงานกันแล้ว จึงไม่ได้เห็นอะไรเลย

ซึ่งในขณะนั้น

จางเขอก็พูดขึ้นว่า จะไปง่ายอะไร รอให้สามีของฉันได้เข้าพบลูกค้าเมื่อไหร่ ก็จะสามารถพาพวกเขาไปเที่ยวที่สนามกอล์ฟระดับห้าดาวได้แล้ว

จึงได้มีฉากในวันนี้

“แล้วคุณครูจางเขอล่ะค่ะ พวกเราจะไปหาเขาดีไหมค่ะ？”

เสี่ยวลี่ถาม

“ทำไมจะไม่ไปเจอล่ะ？ฮาฮา พวกคุณดูสิ เก็บลูกกอล์ฟให้คนอื่นจริงๆด้วย！”

จางเขอเอามือปิดปากยิ้มแล้วชี้ให้คนอื่นดู

“ใครหนะ ไม่เห็น ช่วยพวกเราเก็บลูกกอล์ฟหน่อยเร็ว！”

เมื่อสักครู่ ขณะที่เฉินเกอคุยโทรศัพท์เสร็จก็มีลูกกอล์ฟกลิ้งมาข้างๆ

เป็นลูกกอล์ฟของผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งจะมาฝึกเล่น จึงตีเอียงผิดทางมา

จากนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งชี้ลูกกอล์ฟแล้วให้เฉินเกอเก็บไปให้

มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรใหญ่โต เฉินเกอจึงเดินไปเก็บลูกกอล์ฟให้

“จริงๆเลย เป็นพนักงานภาษาอะไรเนี่ย！”

ผู้ชายคนนั้นเหล่ตามองเฉินเกออย่างไม่พอใจ

“โธ่ที่รัก อย่าดุผู้ชายคนนี้อย่างนี้สิค่ะ！เดี๋ยวเขาตกใจกลัว！”

“คนอย่างนี้ต้องเรียกใช้งานและด่าบ่อยๆ ไม่งั้นเขาจะนั่งขี้เกียจทั้งวันเลย！”

เมื่อเฉินเกอได้ยินก็แค่ส่ายหัวแล้วยิ้มแห้งๆ

ไม่จำเป็นต้องไปถือสาพวกเขา

จากนั้นก็เตรียมจะกลับไปยืนที่เดิมเพื่ออยู่เงียบๆสักพัก

“ฮาฮาฮา เฉินเกอ บังเอิญจังเลยนะ ！”

และในเวลานี้มีพวกเสี่ยวลี่เดินเข้ามา

เมื่อกี้เฉินเกอช่วยคนอื่นเก็บลูกกอล์ฟ พวกเขาเห็นอย่างละเอียดพอดี ซึ่งยังเห็นว่าเก็บช้าแล้วโดนดุอีกด้วย

ฮาฮาฮา

ตอนแรกยังคิดว่าเฉินเกอมีหน้าที่การงานที่ไม่เลวแล้ว

ดังนั้นทุกคนจึงดีใจมาก

“หืม？ทำไมถึงเป็นพวกคุณได้？”

เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เป็นเพื่อนในสมัยเรียนมัธยมต้นนี่เอง

แม้กระทั่งผู้หญิงที่แอบชอบอย่างหวังเสว่ก็อยู่ด้วย

“ทำไมเหรอ？กลัวพวกเราจะเห็นเหรอ？ฉันรู้ โม้ว่าตัวเองจะทำธุรกิจ ผลสุดท้ายเป็นอย่างไงล่ะ นี่ก็คือธุรกิจของคุณอย่างนั้นเหรอ？ฮาฮา เก็บลูกกอล์ฟให้คนอื่น！”

จางเขอพูดเยาะเย้ย

ส่วนหวังเสว่ยิ่งมองเฉินเกอแล้วส่ายหัว

คนที่ไม่มีอนาคต ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ยังไม่มีอนาคตอยู่ดี！

“เสี่ยวเขอ ที่แท้พวกคุณอยู่ที่นี่เหรอ ผมกำลังหาพวกคุณอยู่พอดีเลย！”

เวลานี้มีชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดสูทแล้วเดินเข้ามาพูดกับจางเขอ

“ทำไมเหรอค่ะคุณสามี？”

“ออ คืออย่างนี้ ตรงที่ผมเล่นขาดคนเก็บลูกกอล์ฟหนึ่งคน คุณช่วยไปติดต่อที่เคาน์เตอร์ให้หน่อยสิครับ ทำไมถึงเป็นแบบนี้？”

ผู้ชายวัยกลางคนที่ใส่สูทกล่าว

“ออ？ขาดคนเก็บลูกกอล์ฟเหรอค่ะ？ฮาฮา คุณสามีมาถูกที่แล้วค่ะ ลูกศิษย์ที่ไม่ได้ดั่งใจของฉันตอนนี้ทำงานเก็บลูกกอล์ฟอยู่ที่นี่ ให้เขาไปสิค่ะ……”

“เขา？”

ผู้ชายวัยกลางคนพยักหน้า “ได้ นายตามฉันมาสิ！”

เฉินเกอส่ายหัวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร“อภัย ผมไม่มีเวลา……”