ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 354

บทที่354 สิทธิพิเศษคนย้ายเรียนใหม่

ซูมู่หานได้ยินชัดเจนมาก

เฉินเสี่ยวได้พูดเป็นนัยอย่างชัดเจนแล้ว

ในตอนนี้ หัวใจของซูมู่หานเจ็บปวดเล็กน้อย

ตอนแรกคิดว่าทุกอย่างเรียบง่ายมาก และจะมีอนาคตที่ดีกับเฉินเกอ

แต่ว่า ตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้แล้ว

ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้เฉินเกอไม่ได้บอกเขาทุกอย่าง ตัวเองก็แค่คิดว่าเขาเป็นแค่จินหลิงคุณชายเฉิน

แต่ตัวตนและภูมิหลังที่แท้จริงของเขา คนทั่วไปจะเข้าไม่ถึง

“ฉะนั้นมู่หาน เธอลองกลับไปคิดดู จะใช้รูปแบบไหนคบกับเฉินเกอต่อไป!”

เฉินเสี่ยวตบไหล่ซูมู่หาน “คืนนี้เธอก็พักอยู่ที่นี่ และฉันจะให้คนส่งเธอกลับพรุ่งนี้ นอกจากนี้ เกาะสกายพาเลชของพี่ เธออยากมา

เมื่อไหร่ก็ได้! แต่มีเรื่องหนึ่งมู่หานต้องสัญญากับฉัน เป็นเรื่องที่ฉันเคยบอกเธอ เราสองคนเจอกัน อย่าบอกเสี่ยวเกอ!”

ซูมู่หานพยักหน้า

จะเห็นได้ว่า เฉินเสี่ยวก็ชอบซูมู่หานจริงๆ แต่ว่า เรื่องบางอย่างเธอก็จนปัญญา ผลลัพธ์จะเป็นยังง ก็ดูว่าซูมู่หานกับเฉินเกอ

ทำอย่างไร

เป็นเพราะเฉินเสี่ยวรักและเอ็นดูพวกเขาสองคน จึงพูดล่วงหน้าอย่างชัดเจน

และในคืนนั้น ซูมู่หานนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

มีหลายครั้งคิดจะโทรหาเฉินเกอ แต่ว่า เรื่องทุกอย่างก็ต้องให้เฉินเกอช่วย

ใช่แล้ว ตั้งแต่ต้นจนจบ ตัวเองไม่เคยทำอะไรเพื่อเฉินเกอ มีแต่เฉินเกอที่ทำเพื่อเธอมาตลอด!

เช่นเดียวกับตอนนี้ ชีวิตของฉันบนเกาะฮ่องกง ก็ต้องการความช่วยเหลือจากเฉินเสี่ยว ไม่เช่นนั้น แม้แต่หยางหัวลี่เธอก็ไม่

สามารถรับมือได้

การที่จะคบกับเสี่ยวเกอเป็นเวลานาน ตัวเธอต้องเรียนรู้ที่จะช่วยเหลือตัวเอง เพื่อในอนาคตเธอจะสามารถแบ่งปันความ

กังวลของเขา แต่ไม่ใช่สร้างปัญหาให้กับเขา

ซูมู่หานแอบเตือนตัวเอง……

ในเวลาเดียวกัน เฉินเกอก็พลิกตัวและนอนลงบนเตียง

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ความเคยชินก็เลยอยากโทรหาซูมู่หาน

ไม่ได้ติดต่อมาสองสามวันแล้ว ถ้าจะพูดว่าไม่คิดถึงมันก็เป็นไปไม่ได้

แต่ในที่สุด ช่างมันเถอะ ซูมู่หานอาจจะยังโกรธอยู่ และรออีก 2-3 วันไปเกาะฮ่องกงและบอกเธอด้วยตัวเอง

แล้วอยู่เป็นเพื่อนเธอสักพัก

แต่เขายังคงส่งข้อความไป บอกซูมู่หานให้พักผ่อน

ฮึ!

เรื่องนี้ได้จัดการเรียบร้อยแล้ว รอถึงวันพรุ่งนี้ ตัวเองจะย้ายไปมหาวิทยาลัยฉู่ชวน ใช้ฐานะนักศึกษาย้ายมาใหม่และ

สอบถามเรื่องราวเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น

หลังจากรู้จักตัวตนของเฉินเกอแล้ว ทางมหาลัยก็ให้ความสำคัญ แน่นอนว่า เฉินเกอขอให้เรื่องเงียบๆ และไม่ให้ทาง

มหาลัยทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะเขาก็ไม่ใช่นักศึกษาที่ย้ายมาจริง

ชั้นเรียน มันถูกจัดให้อยู่ในชั้นเดียวกับหวางเสี่ยวหัว

หวางเสี่ยวหัวเป็นลูกชายของไกด์เถื่อน ตัวอ้วนๆที่ฉลาดมาก

ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เฉินเกอนัดกับหวางเสี่ยวหัวและไปด้วยกัน

“เฮ้เฮ้ คุณชายใหญ่นี่คือมหาลัยของเรา! วันนี้ฉันจะพาคุณไปชมรอบๆ!”

“ฉันไม่ใช่คุณชายใหญ่อะไร เรียกฉันว่าเฉินเกอ……” เฉินเกอยิ้มแหย่ๆอย่างหมดหนทาง

“โอเคคุณชายใหญ่เฉินเกอ!”

เฉินเกอ “……”

จากนั้นทั้งสองคนก็ไปที่ห้องเรียนด้วยกัน

เวลานี้ ในห้องเรียนมีคนอยู่หลายคน

ทันทีที่พวกเขาเห็นหวางเสี่ยวหัวพาเฉินเกอเข้ามา ทุกคนก็รู้ว่า วันนี้ในกลุ่มห้องเรียน คนที่อาจารย์พูดถึงนักศึกษาที่พึ่งย้ายมา

สำหรับอาจารย์ ตั้งแต่เช้า ก็มารออยู่ที่ห้องเรียน

“เฉิน……ศิษย์เฉินเกอ ที่นั่งของนายจัดเรียบร้อยแล้ว นายมานั่งที่นี่ก่อน!”

อาจารย์พูด

อันที่จริงเฉินเกอได้บอกแล้วว่า ไม่จำเป็นต้องดูแลเขาเป็นพิเศษ เขาแค่ย้ายมาเรียนตรงนี้ไม่กี่วันเอง

แต่พูดแล้ว การได้รับสิทธิพิเศษของเฉินเกอ แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

ได้นั่งในตำแหน่งด้านหน้า

“อาจารย์ ที่นั่งนี้ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของพี่เฟย ทำไมต้องให้เขา!”

ทันใดนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนขึ้น ชี้ไปที่เฉินเกอและพูดด้วยความไม่พอใจ

“สวี่หยางหยางเฉินเกอเพิ่งย้ายมา เธอพูดแบบนี้ได้ยังไง ก็ให้เฉินเกอนั่งตรงนี้แหละ รอเหลียงเฟยกลับมาจากการ

แข่งขัน ครูจะจัดตำแหน่งอื่นให้เขา”

อาจารย์ยิ้มแหย่ๆ

“ฐานะอะไร!”

สวี่หยางหยางไม่พอใจขึ้นมา มองเฉินเกอด้วยความรังเกียจและโกรธเล็กน้อย

“สวี่หยางหยาง เธอคือหัวหน้าห้อง ทำไมพูดอย่างนี้ เอาล่ะ เรื่องนี้ก็ตัดสินกันอย่างนี้!”

อาจารย์พูดจบ หันมายิ้มให้เฉินเกอ แล้วก็เดินออกไป

ต่อไป เป็นเสียงกระซิบของเพื่อนร่วมชั้น

พวกเขาส่วนใหญ่กำลังพูดคุย มีเรื่องกับหัวหน้าห้อง ต่อไปเฉินเกอคงอยู่ลำบาก

ปกติ ที่ไหนๆก็มีนิสัยรังแกคนมาใหม่

ไม่ว่าไปเรียนหนังสือหรือไปทำงานก็เหมือนกันหมด

ดังนั้นโดยสัญชาตญาณทุกคนจึงมีความรู้สึกเป็นศัตรูกับเฉินเกอ ราวกับว่าหลังจากที่เฉินเกอมา เหมือนจะมาแย่งสิ่งของ

ของพวกเขาไป

สำหรับเฉินเกอ เขาไม่ถือสาอยู่แล้ว

จุดประสงค์ของเฉินเกอนั้นชัดเจนมาก แน่นอนเขาไม่ใส่ใจกับเรื่องเหล่านี้

หลังจากที่ตัวเองนั่งลงแล้ว สวี่หยางหยางก็พูดเรื่องที่น่าเกลียดหลายเรื่อง แต่เขาก็ไม่ได้ถือสา

เมื่อเลิกเรียน สวี่หยางหยางก็กระซิบกับเพื่อนสาวของเธอหลายคน จากนั้นก็เหลือบมองไปที่เฉินเกอ และออกไปเข้าห้องน้ำ

สำหรับคนอื่นในชั้นเรียน แทบไม่มีใครยอมคุยกับเฉินเกอ

“เฉินเกอคุณ ... เอ่อเฉินเกอ!”

ในหมู่พวกเขา มีเพียงหวางเสี่ยวหัวเท่านั้นที่รู้ว่าเฉินเกอมีฐานะยังไง หากไม่ใช่เพราะเฉินเกอไม่ยอมให้เปิดเผยตัวตน ตอนที่

สวี่หยางหยางโจมตีเขา หวางเสี่ยวหัวก็อยากพูดออกมา

“คำพูดของหัวหน้าห้อง นายอย่าเอาไปคิดมากนะ เธอป่วย และเธอก็ป่วยมาก!”

หวางเสี่ยวหัวพูด

“ฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร จริงสิ หัวหน้าห้องสวี่หยางหยางมีโรคอะไร?”

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มแหย่ๆ

“กระแอมไอ เธอเหรอ จะพูดยังไงดี เธอเป็นคนที่คบเพื่อนที่มีอำนาจะเงินและไม่มีอุดมการณ์ ก็ไม่ใช่ พูดว่าเธอปฏิบัติต่อ

ทุกคนอย่างเท่าเทียมและเป็นกลางก็ไม่ใช่ ถ้าเป็นคนที่มีอุดมการณ์ เธอก็จะปฏิบัติต่อคนคนเดียว ถ้าบอกว่าเท่าเทียมกัน ก็

จะปฏิบัติแค่คนคนเดียว! ส่วนคนอื่นๆ เธอไม่เห็นอยู่ในสายตา อย่างเช่นฉัน เธอไม่เคยสนใจฉันเลย แม้แต่ผู้ชายคนอื่นๆใน

ชั้นเรียนเธอก็ไม่เคยสนใจ!”

หวางเสี่ยวหัวพูด

“โอ้? อย่าบอกนะว่า ในใจเธอมีแต่คนที่ชื่อเหลียงเฟยเพียงคนเดียว?”

เฉินเกอยิ้มแล้วส่ายหัวอย่างจนปัญญา

เมื่อกี้เฉินเกอก็ดูออก ว่าตัวเองคงจะแย่งที่ไปนั่งที่นั่งของเหลียงเฟย ซึ่งทำให้สวี่หยางหยาง ไม่พอใจมาก จากนั้น ก็เริ่มเกลียดตัวเอง

“ใช่ ก็คือเหลียงเฟย แม่งเอ๋ย ไม่รู้ว่าสวี่หยางหยางโดนวางยาพิษชนิดใด ครอบครัวของเหลียงเฟยก็แค่มีเงินและชอบอวดฉลาด

จากนั้นสวี่หยางหยางก็หลงใหลเขามาก เริ่มตามจีบตั้งแต่มหาลัยปีแรกจนถึงปีสาม ในใจมีแต่เหลียงเฟยอย่าว่าแต่นายเลย ครั้งที่

แล้วมีเพื่อนรักของเธอคนหนึ่ง เติบโตเรียนหนังสือมาด้วยกัน เพราะเธอบอกว่าเหลียงเฟยไม่ดี ปรากฏว่าเกิดอะไรขึ้น สวี่หยางหยาง

ขึ้นไปตบหน้าเธอ จนเพื่อนรักเธองงไปหมด แค่นี้ก็รู้แล้วว่าสวี่หยางหยาง หลงใหลเหลียงเฟยขนาดไหน เพราะฉะนั้นเธอถึงปฏิบัติ

กับคุณแบบนี้!”

“ดูเหมือนว่าต่อไปฉันจะต้องหลบเธอหน่อย!”

เฉินเกอยิ้มแหย่ๆ

ในเมื่อตัวเองมาตรงนี้เพื่อหาคน และไม่ต้องการสร้างปัญหา

และหลังจากคุยกับหวางเสี่ยวหัวแล้ว สวี่หยางหยางก็กลับมาพร้อมกับเพื่อนๆของเธอ……