ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 357

บทที่357 บังเอิญ

……

“เจี่่ยนนันเสี่ยวหยี พวกเธอทำอะไร?”

ชายชราตะโกนพูดอย่างเย็นชา

“คุณปู่ พวกหนูจะออกไปเล่นข้างนอก!”

“ไม่ได้ พวกเธอสองคนกลับมา!เรียกลูกน้องมานี่ เฝ้าคุณหนูใหญ่กับเสี่ยวหยีไว้ ห้ามให้ออกจากบ้านแม้แต่ก้าวเดียว!”

“ครับ!นายท่าน!”

“ทำไมล่ะคุณปู่ ทำไมเด็กคนอื่นๆออกไปเล่นได้ ทำไมพวกหนูไปไม่ได้? พวกหนูอยากไปโรงเรียนอนุบาล และอยู่กับเด็กคน

อื่นๆ!”

ในเวลานั้นฟางเจี่่ยนนันอายุเพียงหกหรือเจ็ดขวบ

ในขณะนั้นก็โต้เถียงกับคุณปู่

เพี้ยะ!

คุณปู่ตบหน้าฟางเจี่่ยนนันในวัยแค่หกหรือเจ็ดขวบ

รุนแรงมาก

ตั้งแต่เด็กนั่นเป็นครั้งแรกที่ฟางเจี่่ยนนันถูกตบตี

โดยปกติแล้วคุณปู่จะรักและเอ็นดูพวกเธอมาก ยกเว้นดวงดาวและดวงจันทร์บนท้องฟ้าที่หามาให้ไม่ได้ ที่จริง สิ่งที่ดีที่สุด

ในโลกนี้ก็ได้ทุ่มเทให้พวกเธอ

แต่มีข้อแม้อย่างเดียวคือ ตั้งแต่เล็กจนโตห้ามออกไปข้างนอก

ฟางเจี่่ยนนันถูกตบจนร้องไห้

แต่สำหรับโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยสีสัน ยิ่งทำให้มีความอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

จนถึงอายุสิบสองปี เป็นช่วงเวลาที่ฟางเจี่่ยนนันจำได้แม่นยำมากที่สุด

เธอและฟางหยีตัดสินใจแอบออกไปเล่นข้างนอก

ผลปรากฏว่าถูกคุณปู่จับได้

วันนั้น คุณปู่ใช้กฎบ้านที่แข็งแกร่งที่สุดสำหรับพวกเขาสองคน

ฟางเจี่่ยนนันอายุเพียงสิบสองปี เธอยังเป็นแค่เด็ก

โดนคุณปู่ใช้หวายฟาดจนแผลเหวอะหวะ

วันนั้น ในขณะที่ตี คุณปู่ก็ร้องไห้

“พวกเธอคิดว่าปู่ไม่ต้องการให้พวกเธอออกไปเหรอ แต่ตระกูลฟางของเรา มีศัตรูที่แข็งแกร่งมาก ไม่ให้พวกเธอออกไป เป็น

เพราะความหวังดี พวกเธอทำไมไม่ยอมฟัง!”

รอยแผลเป็นจากช่วงเวลานั้น ยังคงอยู่บนหลังของฟางหยี และฟางเจี่่ยนนัน

มันเป็นเงามืดที่ฝังใจและติดอยู่บนแผ่นหลังของพวกเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อพวกเขาโตขึ้น และมีสติสัมปชัญญะ คุณปู่ก็อนุญาตให้พวกเธอออกไปเรียนหนังสือ ออกไปสู่โลก

ภายนอกได้

แต่มีเงื่อนไขอีกอย่างหนึ่ง นั่นก็คือห้ามคบเพื่อน

ดังนั้น หญิงสาวทั้งสอง แม้กระทั่งคนหนุ่มสาวในตระกูลฟาง ก็มีวัยเด็กที่ไม่สมบูรณ์แบบ และชีวิตของพวกเขาก็ไม่สมบูรณ์

เช่นกัน

และตัวการผู้ร้าย ก็คือศัตรูตัวฉกาจที่คุณปู่พูด

แต่เกิดอะไรขึ้น คุณปู่ไม่เคยบอกฟางเจี่่ยนนัน

คุณปู่คิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิง ดังนั้นเรื่องเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วม

แต่ว่า ชีวิตของตัวเองล่ะ? ตัวเองควรมีชีวิตในวัยเด็กเหมือนคนอื่น? แต่โดนคนอื่นมาพรากไป และไม่รู้เรื่องอะไรเลย?

ฟางเจี่่ยนนันเธอมีความพยายามเธอมุ่งมั่นที่จะทำให้แข็งแกร่งที่สุด เพื่อพิสูจน์ว่า เธอไม่ได้ด้อยกว่าผู้ชาย!”

……

ฟางเจี่่ยนนัน หายใจเข้าลึกๆ และมองไปที่ฟางหยี

“เอาล่ะฟางหยีอย่าไปคิดถึงเรื่องอดีตเลย ตอนนี้พวกเราก็สบายแล้วนี้!”

“อืมอืม ใช่ฉันรู้เจี่่ยนนันในใจของเธอ เกลียดศัตรูที่ทรงพลังนั้นมากกว่าฉัน และวันหนึ่ง พวกเราจะทำให้พวกเขาได้รับรู

รสชาติของมัน!”

ฟางหยีพูดอย่างเฉียบขาด

“ต้องมีวันนั้น! แม้ว่าคุณปู่จะไม่ได้บอกเรื่องภายในของครอบครัวให้เรา แต่การเตรียมตัวมาหลายสิบกว่าปีที่ผ่านมา ฉัน

เชื่อว่าวันนั้นคงอยู่ไม่ไกล!”

ฟางเจี่่ยนนันตบไหล่ฟางหยี

วันถัดไป

เฉินเกอมาที่ห้องเรียน

คนแรกที่เห็นก็คือสวี่หยางหยาง

บอกตามตรงว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาดีมาก แต่อารมณ์นิสัยนี้ ทำให้เฉินเกอไม่มีความรู้สึกดีๆให้เลย

วันนี้ ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ดี พูดคุยและหัวเราะกับเพื่อนสาว

เมื่อเห็นเฉินเกอ เธอก็ทำตาเหลือกให้ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “หวางเสี่ยวหัวเฉินเกอ พวกนายสองคนมาพอดี ตอนที่พวก

นายขึ้นมาชั้นบนนี้ พวกนายเห็นชั้นล่างมีน้ำแร่อยู่ในรถหรือเปล่า?มีหลายแพ็คเป็นของห้องเรียนเรา พวกนายสองคนลงไป

ยกมันขึ้นมา!”

จากนั้น เพื่อนร่วมชั้นทุกคนเอามือปิดปากหัวเราะ

สำหรับเฉินเกอเขารู้ สวี่หยางหยางเจตนาแกล้งพวกเขา

พูดตามตรงรู้สึกโกรธเล็กน้อย

และหวางเสี่ยวหัวก็ไม่พอใจเช่นกัน “ได้ยังไง? เยอะขนาดนี้ พวกเราสองคนยกไม่ไหว!”

“นายพูดอะไรนะ?”

“เขาบอกว่าเราสองคนยกไม่ไหว!”

เฉินเกอพูดซ้ำอีกที

จากนั้นเขาก็นั่งลงข้างๆ

คาดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะตอบโต้เธอต่อหน้าฝูงชน

สวี่หยางหยางโกรธมาก ตอนแรกก็ไม่พอใจฉินเกออยู่แล้ว

นอกจากนี้เฉินเกอยังกล้าที่จะยั่วยุท้าทายเธอต่อหน้าฝูงชน

สวี่หยางหยางแสดงอารมณ์เอาแต่ใจเหมือนคุณหนู หยิบแก้วน้ำขึ้นมาแล้วโยนไปที่เฉินเกอ

แต่มันก็กระแทกลงพื้น

“ถ้ากล้าจริง ก็พูดอีกครั้งสิ!”

เฉินเกอเห็นว่า นี่เป็นนิสัยใจคอของผู้หญิงที่ครอบครัวตามใจจนเสียคน โดยคิดว่าทุกคนในโลกควรจะอยู่ล้อมรอบตัวเธอ

รู้สึกรำคาญขึ้นมาเล็กน้อย “พูดอีกสิบครั้งเราทั้งสองคนก็ยกไม่ไหว! เธอจะทำอย่างไร?”

คนแบบนี้เฉินเกอเห็นมาเยอะ และตอนนี้เขาไม่ตามใจเธออีกต่อไป

“โอเค นายดื้อด้านขนาดนี้ นายก็คอยดูต่อไป

พูดจบ สวี่หยางหยางก็ฝืนใจวิ่งออกไป

สำหรับหลินเซิ่งหนาน มองไปที่เหตุการณ์ข้างหน้า แล้วทำตาเหลือกใส่Chen Ge

“ยุ่งล่ะยุ่งล่ะสวี่หยางหยางคงไปเรียกใครแล้วล่ะ!”

หวางเสี่ยวหัวพูดด้วยความกลัวเล็กน้อย

“ไปเรียกคนก็ไม่ต้องกลัว เธอจะทำอะไร!”

เฉินเกอบอกหวางเสี่ยวหัวว่าไม่ต้องกลัว

“ฉันได้ยินมาว่าลูกพี่ลูกน้องของเธอเป็นทีมนักกีฬา ที่ยอดเยี่ยมมาก!”

หวางเสี่ยวหัวพูดด้วยความกลัว

ตั้งแต่เช้านี้ ก็โกรธมาก เฉินเกอไม่รู้จะลงที่ใคร

ถ้าต้องการเรียกคนมาจัดการ ถ้าอย่างนั้นเฉินเกอก็ยินดีจะเรียกมา

และในไม่ช้า ก็มีเสียงฝีเท้าดังก้องอยู่ด้านนอก

เห็นได้ชัดว่ามีคนมาหลายคน

“แม่งเอ๋ย สวี่หยางหยางเรียกคนมาจริงๆ ฮึ่มฮึ่ม ฉันรู้อยู่แล้ว สวี่หยางหยางไม่มีวันยอมเฉินเกอแน่นอน! ต่อไปนี้คงมีฉากละครให้

ดู!”

หลังจากนั้น ผู้ชายกลุ่มหนึ่งก็ตรงมาที่ห้องเรียน

“เทาจื่อ กล้ารังแกน้องสาว ก็เหมือนรังแกฉัน ฉันอยากดูว่ามันเป็นใคร!”

คนกลุ่มนี้เดินเข้ามา

หนึ่งในหัวหน้ากลุ่มพูด ด้านหนึ่งก็พูดกับพี่ชายของสวี่หยางหยางอีกด้านหนึ่งก็มองหาคนในห้องด้วยสายตาอย่างเย็นชา

“ว้าว ผู้ชายคนนี้สูงและหล่อมาก!”

เมื่อเห็นชายหัวหน้ากลุ่ม หญิงสาวในชั้นเรียนก็ร้องอุทาน

“ฉันรู้จักเขา ดูเหมือนเขาเพิ่งย้ายมาที่โรงเรียนของเรา แต่สวี่เหวินเทาดูเคารพเขามาก!”

มีคนพูดว่า

สำหรับสวี่หยางหยาง เขากอดอกของเขาด้วยความไม่พอใจ และชี้ไปที่เฉินเกอ “พี่จุนเหวิน พี่เทาเขาอยู่นั่น!”

ขณะที่เฉินเกอยืนขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เป็นผู้นำ ก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย

และชายหนุ่มกลุ่มนั้นมองเห็นเฉินเกอก็รู้สึกตกตะลึงเหมือนกัน

แม่งเอ๋ย!

“เฉินจุนเหวิน?”

“เฉินเกอ?”

เฉินจุนเหวินพูดด้วยความตกใจ

อันที่จริง เขากับหูฮุ่ยหมินและผู้หญิงคนอื่นๆ ได้ถูกจัดให้ย้ายเข้ามามหาลัยนี้

ตอนนี้ บทบาทของเฉินจุนเหวินก็คือนักศึกษา

แน่นอนว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับหวางเจี้ยน ก็สามารถอยู่ตรงนี้ได้อย่างมีความสุข

แต่คาดไม่ถึงว่า เฉินเกอก็กลายเป็นนักศึกษา

ปฏิกิริยาแรกของเฉินจุนเหวิน จึงตกตะลึง

“หือ? พี่จุนเหวิน พวกนายรู้จักกันเหรอ?”

สวี่เหวินเทาถามอย่างสงสัย

สวี่หยางหยางก็ตื่นเต้น ถ้าเขารู้จักกัน เฉินเกอก็จะไม่โดนชกต่อย?

“น่าจะรู้จักมั้ง!”

แน่นอนว่าเฉินจุนเหวิน ไม่ลงมือตอนนี้ เพราะเฉินเกอรู้จักตัวตนของเขา

ถ้าโดนเปิดเผย ก็จบ

เพราะหูฮุ่ยหมินและพวกเธอทั้งหมดอยู่ในมหาลัยนี้

แม๋งเอ๋ย ทำไมซวยแบบนี้.

“เฉินเกอ มันบังเอิญ นายออกมา เราสองคนมาคุยธุระกันนิดหน่อย!”

เฉินจุนเหวินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูด