ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 360

บทที่360 เป็นเขา

นักศึกษาคนนี้มาจากคณะวิชาเศรษฐศาสตร์และการจัดการชั้นปีที่3 บริจาคเงินห้าแสนหยวน!”

พิธีกรกล่าวอย่างตื่นเต้น

“อ๊ะ!!!”

ทุกคนในสถานที่หอประชุมยิ่งเสียงดังกระหึ่ม

ห้าแสนเหรอ!

ฉันคิดว่าเหลียงเฟยบริจาคหนึ่งแสนก็มากพอแล้ว และนางในฝันอีกทั้งสอง ยอดก็ทะลุเป้าแล้ว

แต่ว่า มีคนบริจาคถึงห้าแสนจริงหรือ?

คราวนี้ แม้แต่ผู้นำของมหาลัยที่นั่งอยู่ด้านหน้าการประชุม ยังยืนปรบมือด้วยความตกใจ

บนเวที เฉินจุนเหวินหูฮุ่ยหมินและคนอื่นๆ หันมามองเหลียงเฟยและหลินเซิ่งหนานที่อยู่ชั้น3

หลินเซิ่งหนานและเหลียงเฟยก็ตกตะลึงเช่นกัน มีใครบางคนในห้องเรียนของพวกเขาบริจาคห้าแสนหยวน?

“หยางหยาง เธอได้ยินไหม มันเป็นห้องสามของเรา คนในห้องสามของเราบริจาคห้าแสนหยวน!”

ในขณะนี้ผู้หญิงในห้องเรียน 3 ตะโกนเรียกสวี่หยางหยาง

“ฉันได้ยินแล้ว แต่ว่า เป็นใครกัน?”

สวี่หยางหยางก็ตื่นเต้นเช่นกัน

เงินห้าแสน แม้จะเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย ก็ไม่ใช่เงินจำนวนน้อย!

ตอนนี้ความรู้สึกกระตือรือร้น!

แม้แต่ฟางเจี่่ยนนันกับฟางหยีต่างมองหน้ากัน

ผู้หญิงสองคนนี้ ปกติอยู่ในห้อง หรือเข้าเรียนด้วยกัน พวกเธอไม่พูดอะไรเลย และไม่คลุกคลีสื่อสารกับเพื่อนร่วมชั้น

แต่ว่า ทุกคนที่เรียนด้วยกันในห้องพวกเธอรู้จักและเข้าใจตัวตนเป็นอย่างดี

ตัวอย่างเช่นตาอ้วนหวังแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยคลุกคลี แต่ว่าฟางเจี่่ยนนันกับฟางหยีต่างก็มองว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน

และยังช่วยเหลือเขาได้มาก พ่อของเขาเป็นไกด์เถื่อน และมีปัญหามากมาย แต่ทำไมช่วงหลังเขาไม่ค่อยมีปัญหามาก?

ก็เป็นเพราะฟางเจี่่ยนนันช่วยเหลือเพื่อนร่วมชั้นของเธอ

ดังนั้นเธอจึงรู้รายละเอียดของเพื่อนร่วมชั้น ห้อง3มีคนบริจาคถึงห้าแสนได้ยังไง?

“เหลียงเฟย หลินเซิ่งหนาน พวกนายสองคนอยู่ชั้น3เหมือนกัน ดูเหมือนว่าเศรษฐีร่ำรวยคนนี้จะเป็นเพื่อนร่วมชั้นคุณ?”

ในเวลานี้พิธีกรมองไปที่เหลียงเฟยและหลินเซิ่งหนาน

“แต่ว่าในห้องเรียนเรา น่าจะไม่มีใครสามารถบริจาคได้มากขนาดนี้ใช่ไหม?”

หลินเซิ่งหนานพูดกับเหลียงเฟย

“หรือว่า พ่อฉันเป็นคนบริจาคให้? เมื่อเช้าตอนที่ฉันมาเรียน พ่อบอกว่ามีกิจกรรมรับบริจาคเงินที่มหาลัย”

เหลียงเฟยตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“อ๊ะ?”

ทันใดนั้นทุกคนต่างพากันเงียบ มองดูเหลียงเฟยอย่างนิ่ง ๆ

หูฮุ่ยหมินก็มองเช่นกัน

เพราะก่อนที่จะมามหาลัยนี้ เธอได้สอบถามเกี่ยวกับคนที่มีชื่อเสียงในคณะวิชาเศรษฐศาสตร์และการจัดการ

หวางเจี้ยนอยู่รุ่นที่แล้ว รุ่นนี้ก็คือเหลียงเฟย ตามมาด้วยหลี่เหวินเทา

ภูมิหลังของครอบครัวดีมาก

“ถ้าอย่างนั้นก็โทรหาที่บ้านเพื่อยืนยัน?”

หูฮุ่ยหมินให้คำแนะนำ

“ใช่แล้ว โทรยืนยันหน่อย!”

ผู้นำมหาลัยหลายคนที่อยู่หน้าเวทีพูด

เหลียงเฟยเริ่มโทร

ในเวลานี้ อาจารย์ก็วิ่งไปที่ชั้นเรียนด้วยท่าทางตื่นเต้น

“น้ำแร่ที่พวกเรายกมาอยู่ไหน ยกเข้ามาเลย?”

อาจารย์พูดกับสวี่หยางหยางอย่างรีบร้อน

“โอ้ ฉันมัวแต่ดีใจ ลืมไปเลย!”

สวี่หยางหยางตบหัวและพูด

“เราต้องหาเพื่อนร่วมชั้นหกคน เพื่อนำน้ำแร่มาที่สถานที่จัดงาน หึ ตาอ้วนหวังกับเฉินเกออยู่ที่ไหน?”

ตาอ้วนหวังมองไปรอบ ๆ

มีคนชี้ไปที่เฉินเกอที่นั่งอยู่ด้านท้าย

“พวกเขาหลบอยู่ที่นั่น!”

ผู้หญิงบางคนพูดว่า

“หึ เฉินเกอหวางเสี่ยวหัว ฉันให้พวกนายยกน้ำแร่ พวกนายไม่ยก ฉันไปหาเพื่อนร่วมชั้นอื่นมาช่วยยก ตอนนี้ล่ะ ฉันหาเพื่อน

อีกสี่คนร่วมมือกับนาย พวกนายหกคนยกน้ำแร่เข้ามาได้หรือยัง? จะบ้า ทำอะไรกันอยู่ ทำไมเป็นคนขี้เกียจอย่างนี้!”

ตาเหลือกใส่เฉินเกอกับหวางเสี่ยวหัวอย่างดูถูกเหยียดหยาม สวี่หยางหยางเรียกเพื่อนร่วมชั้นอีกสี่คนมารอเฉินเกอและ หวางเสี่ยวหัว

คนอย่างสวี่หยางหยาง สมัยก่อนเฉินเกอก็เคยพบเพื่อนร่วมชั้นเช่นนี้

เหมือนกับว่าผู้ชายทั่วโลกไม่ดีเท่าผู้ชายที่เธอชอบ ดังนั้นในสายตาเธอจึงเห็นเฉพาะผู้ชายที่เธอชอบ ส่วนคนอื่นๆ เธอไม่ถูก

ชะตาเลย

แต่มันไม่สำคัญ

ตอนนี้ ถ้าตัวเองไม่ไปยกมา สงสัยจะพุ่งเป้ามาหาเขา

ในขณะนี้เฉินเกอและหวางเสี่ยวหัวเดินออกไป

แอบดีใจ ตอนนั้นโชคดีที่ไม่ได้เขียนชื่อ

หลังจากดูหวางเสี่ยวหัวและเฉินเกอจากไป

ฟางหยีแสดงใบหน้าแปลกๆ

"เจี่่ยนนันเจี่่ยนนันเมื่อสักครู่ ฉันมีความรู้สึกว่า รู้สึกยังไง? ตอนที่เฉินเกอเดินผ่านตัวฉัน หัวใจฉันเต้น อีกอย่างเธอรู้ไหมฉันยัง

ต้องการให้เขาอยู่เคียงข้างฉัน!”

ฟางหยีพูด “ทำไม ทำไมผู้ชายคนนี้พวกเราไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เธอมีความรู้สึกคุ้นเคยกับเขา?”

ฟางเจี่่ยนนันพยักหน้า “ฉันก็ไม่รู้ว่าเขามีประวัติมาจากไหน บอกว่าเขาดูเหมือนคนธรรมดา แต่ก็ดูไม่เหมือนคนธรรมดา แต่

การแต่งตัวของเขา ช่างธรรมดาจริงๆ!”

ผู้หญิงทั้งสองคุยกันเบาๆ

เฉินเกอและพวกเขาทั้งหกคนได้ไปยกน้ำมา

พวกเขาขนน้ำมา และจำเป็นต้องแจกจ่ายให้ผู้นำทุกคนที่หน้าเวที

นอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่บางส่วนที่อยู่หน้าเวที

ถือน้ำเข้ามา

ขณะนี้เจ้าหน้าที่และผู้นำมหาลัยไม่มีกะจิตกะใจที่จะดื่มน้ำ

เนื่องเหลียงเฟยอยู่บนเวทีกำลังโทรออกอย่างรีบเร่ง

สวี่หยางหยางก็ก้าวตามขึ้นไปบนเวที เหมือนเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอ

แต่ผลที่ออกมาไม่เป็นที่น่าพอใจ

สุดท้าย มันไม่ใช่เงินที่โอนมาจากพ่อของเหลียงเฟยเลย

อ๊ะ? แล้วจะเป็นใคร?

ทุกคนยิ่งประหลาดใจ

ในตอนนี้เหลียงเฟยมองไปที่หลินเซิ่งหนาน “เซิ่งหนาน เป็นพ่อของนายหรือเปล่า? พ่อของนายก็กระตือรือร้นในเรื่องเหล่านี้

มาก!”

หลินเซิ่งหนานพยักหน้า “โอเค ฉันจะโทรหาพ่ออีกครั้ง!”

และในช่วงเวลาแห่งความวิตกกังวลนี้

ทันใดนั้นเวทีด้านล่างก็มีคนตะโกน

คือหวางเสี่ยวหัว

เดิมทีเขาถือน้ำและให้เฉินเกอแจกจ่ายทีละคน

ปรากฏว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งถือใบรายงานเดินมาหอประชุม โดยไม่ทันระวังได้ชนใส่หวางเสี่ยวหัว

หวางเสี่ยวหัวจับขวดน้ำไม่อยู่ และขวดน้ำก็หล่นลงสู่พื้น

“โอ้ ขอโทษขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”

สาวน้อยพูดคำขอโทษ

“ไม่เป็นไร ไปทำธุระของเธอเลย”

เฉินเกอพูดเสร็จ

เขาจึงนั่งยองๆเพื่อช่วยหวางเสี่ยวหัวเก็บขึ้นมา

หญิงสาวที่กำลังช่วยเก็บก็เงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นก็เหลือบมองเฉินเกอ

จากนั้นดวงตาของเขาก็กระตุกขึ้น

“ห๊ะ? เป็นคุณ!!!”

หญิงสาวปิดปากของเธอด้วยความตกใจ

“อ๊ะ! คุณ!”

เฉินเกอก็ตกตะลึง

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นหญิงสาวที่ดึงเฉินเกอ และขอให้เฉินเกอช่วยบริจาคเงิน

ในความเป็นจริง เฉินเกอเห็นว่าหญิงสาวเหล่านั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงยินยอมยกน้ำเข้ามา

ไม่คาดคิดว่าจะพุ่งชนกัน

สิ่งนี้ทำให้เฉินเกอลำบากใจ

“ในที่สุดฉันก็หาคุณเจอ พี่ชาย เมื่อกี้คุณไม่ได้เขียนชื่อไว้!”

หญิงสาวตะโกนอย่างตื่นเต้น

“เสี่ยวหลี่มีเรื่องอะไร?”

ขณะนี้ ผู้นำองค์กรการกุศลบางส่วนไม่พอใจ

“คือว่าผู้นำ เขาเขาเขา……เขา……”

“อ๊ะ!”

ในตอนนี้ หญิงสาวเหล่านั้นก็เข้ามา

เมื่อเห็นเฉินเกอ เขาก็กรีดร้องด้วยความดีใจ

เป็นเพราะเสียงกรีดร้องของหญิงสาวเหล่านี้ ทำให้ทุกคนในสถานที่นี้เงียบลง

หูฮุ่ยหมินกับเหลียงเฟย และหลินเซิ่งหนานที่อยู่บนเวทีก็มองไปที่เฉินเกอ……