ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 362

บทที่362 อับอายขายหน้า

“หือ? นายจะส่งไปให้ใคร?”

เป็นครั้งแรกที่เฉินเกอเห็นเจ้าอ้วนมีท่าทางที่ดูกลัดกลุ้มเช่นนี้ จึงอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

“แหะๆ เอาไปให้ผู้หญิงคนนึงที่ฉันชอบมาตลอดไง เธออยู่ชมรมเทควันโด อีกไม่กี่วันก็จะมีการแข่งขันภายในมหาวิทยาลัยแล้ว เธอซ้อมหนักมาก ฉันก็เลยอยากจะซื้อของเล็กๆน้อยๆไปให้เธอ!”

เจ้าอ้วนยิ้มพลางเอ่ยพูดออกมา

เห็นท่าทางเช่นนี้ของเจ้าอ้วนแล้ว เฉินเกอเองก็รู้สึกดีใจแทนเขา เจ้าอ้วนคนนี้ ถือว่าเป็นคนฉลาด แต่กับคนแล้วเขาจะเป็นคนที่ซื่อๆเป็นอย่างมาก

เฉินเกอเองก็ไม่ได้มองว่าเขาจะเป็นอย่างไร เห็นเขาเป็นเพื่อนของตัวเองไปแล้ว

ดังนั้น เฉินเกอก็เลยตามไปดูด้วย

มาถึงชมรมเทควันโด

พบกว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่กำลังฝึกซ้อมกันอยู่

เจ้าอ้วนกอดของกินเหล่านั้นแล้วมองไปรอบๆ

จนในที่สุดสายตาของเขาก็หยุดมองอยู่ที่สาวสวยมัดผมม้าคนหนึ่ง

“ฮ่าๆๆฉินหน่วน ดูสิใครมา? เจ้าอ้วนนั่นมาส่งของกินให้เธออีกแล้ว!”

รอจนหลังจากที่หวางเสี่ยวหัวและเฉินเกอเข้าไปแล้วนั้น

คนเหล่านั้นในชมรมเทควันโด ก็ต่างพากันหัวเราะเยาะหวางเสี่ยวหัว

เฉินเกอเองก็มองออก จริงๆแล้วในมหาวิทยาลัย คนที่จะเห็นหวางเสี่ยวหัวเป็นเพื่อนจริงๆนั้นแทบจะไม่มีเลย และคนที่ชอบหวางเสี่ยวหัวก็มีเพียงไม่กี่คนเช่นกัน

“ตั้งใจมากจริงๆเลยนะ หลงมากเลยสิ เอาของมาส่งให้ทุกวัน หายากนะฉินหน่วน เจอผู้ชายแบบนี้แล้ว เธอก็เป็นแฟนกับเขาไปเลยสิ!”

ผู้หญิงสองสามคนนั้นต่างก็พากันล้อฉินหน่วน

อย่างฉินหน่วน เป็นผู้หญิงที่น่าตาสะสวยมากคนหนึ่ง

เวลานี้เอง ได้ยินทุกคนพูดเหน็บแนม แล้วก็มองไปยังหวางเสี่ยวหัวอ้วนเตี้ยคนนั้น

เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนดูถูก

และตอนนั้นเองที่เธอรีบพุ่งตรงเข้าไปหาหวางเสี่ยวหัวด้วยความโมโห

“หวางเสี่ยวหัว ไม่ใช่ว่าฉันบอกนายแล้วหรือว่าไม่ต้องมาอีก ทำไมนายยังมากวนฉันอยู่อีก รำคาญ เห็นนายแล้วฉันรู้สึกสะอิดสะเอียน!”

ฉินหน่วนวิ่งเข้ามา พลางเอ่ยพูดขึ้นด้วยความโมโห

“หน่วนหน่วน ฉันกลัวว่าเธอจะซ้อมหนัก ก็เลยซื้อของมาให้!”

หวางเสี่ยวหัวยื่นส่งของให้กับฉินหน่วน

เพี๊ยะ!

ถูกมือของฉินหน่วนตีออกไป

“ฉันไม่ต้องการ!ฉันไม่เอา!ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ต้องการของอะไรของนายทั้งนั้น ออกไปได้แล้ว!”

ฉินหน่วนเห็นว่าหวางเสี่ยวหัวยังอยู่ตรงนี้ต่อนั้น ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมาอย่างเดือดพล่าน

“โอ้ยๆๆ!”

เสียงร้องของหลายคนที่ดูอยู่ตรงนั้นร้องดังขึ้น

“หน่วนหน่วน ทำไมตอนนี้เธอถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้แล้ว เมื่อก่อนเธอไม่ทำกับฉันแบบนี้นะ!”

หวางเสี่ยวหัวมองดูขนมเครื่องดื่มที่หล่นกระจัดกระจายอยู่ที่พื้น แล้วเอ่ยขึ้นด้วยดวงตาแดงๆ

“นายบ้าหรือเปล่า ฉันบอกให้นายกลับไปไง!”

แล้วฉินหน่วนก็ผลักหวางเสี่ยวหัวออกไป

หวางเสี่ยวหัวไม่ทันได้ระวังจึงล้มลงไปที่พื้น

“ฮ่าๆๆ ล้มหงายท้องตึงไปแบบนั้นเหมือนกับเต่าเลย!”

“ใช่ๆ คนแบบนี้ยังจะคิดจีบฉินหน่วนอีกหรือ ฝันไปเถอะมิน่าล่ะ ฉินหน่วนถึงชอบ......”

ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยพูดมาถึงตรงนี้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อ

แล้วหุบปากไปอย่างว่าง่าย

“จริงๆเลย ทุกวัน น่ารำคาญจริงๆ!”

ว่าแล้ว ฉินหน่วนก็เตะขนมที่หวางเสี่ยวหัวเอามาให้นั้นออกไป แล้วหันหลังจะเดินกลับ

“นี่ เธอทำเกินไปแล้วรึเปล่า?”

เฉินเกอทนไม่ไหว จึงเอ่ยขึ้น

“เธอรู้รึเปล่า เมื่อกี้ตอนที่เสี่ยวหัวออกมาจากประตูมหาวิทยาลัย ยังคิดถึงการฝึกซ้อมของเธอ กลัวว่าเธอจะเหนื่อยก็เลยเอาของพวกนี้มาให้ ถึงแม้เธอจะไม่ชอบเขา แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับเขานี่?”

เฉินเกอเอ่ยออกมาอย่างโมโห

“เหอะๆ เกี่ยวอะไรกับนาย ฉันอยากจะทำยังไงกับเขาฉันก็ทำ ใครให้เขามาที่ชมรมเทควันโด ฉันว่าเขามีเจตนาที่จะทำให้ฉันต้องขายหน้ามากกว่า! นายยังจะไม่ไปอีก!”

ว่าแล้วนั้น ฉินหน่วนยังคิดที่จะเข้าไปตีหวางเสี่ยวหัวอีก

เฉินเกอยืนอยู่ตรงด้านหน้า แล้วผลักฉินหน่วน

ส่วนฉินหน่วนเองก็โมโหมากเช่นกัน

เธอยกขาขึ้นแล้วยันไปที่หน้าอกของเฉินเกอ

เฉินเกอเองก็นึกไม่ถึงเช่นกันว่าเด็กคนนี้จะอารมณ์หุนหันพลันแล่นเช่นนี้