ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 365

บทที่365 ฉันต้องการพบคุณหวัง

“ใครหลอกนาย? ฉันไม่รู้ว่านายกำลังพูดอะไรอยู่!”

ฉินหน่วนกอดไหล่ของตัวเองเอาไว้แล้วเอ่ยขึ้น

เป็นเพราะเวลานี้ ที่ศูนย์พ่อค้าจีนนี้มีคนที่มองมาทางนี้จำนวนไม่น้อย

ทำให้ฉินหน่วนยิ่งรู้สึกขายหน้ามากขึ้นไปกว่าเดิม

“แล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธออย่างนั้นหรือ?”

หวางเสี่ยวหัวสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยถามออกมา

ส่วนฉินหน่วนนั้นก็หันหน้าไปอีกทางด้านหนึ่ง แล้วไม่ได้พูดอะไรออกมา

“หืม นายคือหวางเสี่ยวหัวเพื่อนสมัยเด็กที่โตมาด้วยกันกับหน่วนหน่วนคนนั้นสินะ ฉันรู้จักนาย ไม่ดูตัวเองเลยรึไง ยังจะไม่ไสหัวไปอีก!”

หลี่เสียงที่ถือกุญแจรถอาวดี้A6 ชี้ไปยังหวางเสี่ยวหัวแล้วด่าว่าเขา

“นี่ เสียงจื่อใช่ไหม? ทำไมเพิ่งมา ฉันรอนายมาสักพักแล้ว!”

และเวลานี้เอง พนักงานคนหนึ่งที่สวมชุดสูทรองเท้าหนังวิ่งเข้ามา แล้วจับมือกับหลี่เสียงอย่างสนิทสนม

“สวัสดีครับพี่หมิง ไม่เจอกันนานเลย ขอโทษทีนะครับ รอนานเลย!”

ทั้งสองคนเอ่ยทักทายกันอย่างเรียบง่ายอยู่พักหนึ่ง

“โอเค ฉันเลือกตำแหน่งที่ดีๆเอาไว้ให้นาย พวกนานมาลองเลือกดูแล้วกัน วางใจได้ ราคาพิเศษอยู่แล้ว!”

พี่หมิงกล่าว

“ดีเลยครับ พวกเราไปเลือกดูกันเถอะ!”

หลังจากนั้นหลี่เสียงก็ดึงฉินหน่วนมาอยู่ข้างๆ

และก็เห็นได้ชัดว่าฉินหน่วนเองก็ไม่ได้อยากจะพูดคุยกับหวางเสี่ยวหัวสักเท่าไรนัก จึงเดินตามไป

หวางเสี่ยวหัวจัดการกับอารมณ์ตัวเอง ความจริงแล้วหลังจากที่เฉินเกอเกลี้ยกล่อมเขาแล้วนั้น เขาเองก็สงบลงไปไม่น้อย เพียงแต่เมื่อกี้จู่ๆเขาก็อดทนไม่ได้ขึ้นมาเท่านั้น

เฉินเกอตบไหล่ของหวางเสี่ยวหัว แล้วทั้งสองคนก็ไปนั่งอยู่ข้างๆแทน

“โห พี่หมิง นี่พี่ไม่ได้เข้าใจอะไรผิดใช่ไหม? ผมเห็นโฆษณาบนอินเตอร์เน็ต ราคาพื้นที่มันไม่ได้แพงขนาดนี้นี่ครับ ตอนนี้ไม่คิดว่าราคาจะขนาดนี้แล้วหรือ?”

ไม่นาน หลี่เสียงที่อยู่ด้านข้างก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

“เฮ้ น้องชาย นายยังคิดว่านี่แพงอย่างนั้นหรือ ฉันจะบอกนายให้นะ ที่ตรงนี้ราคาถูกที่สุดแล้ว อีกทั้งยังเป็นจุดที่ไม่เลวอีกด้วย!”

“หนึ่งปี เพียงค่าเช่าก็ล้านกว่าแล้ว นี่ยังจะให้เราใช้ชีวิตอยู่ต่อได้ไหมเนี่ย!”

หลี่เสียงรู้สึกตกราวกับโดนฟ้าผ่า

โหดร้ายมากจริงๆ

ครอบครัวของเขามีเงินก็จริง แต่ก็มีทรัพย์สินอยู่ไม่เยอะ ลงทุนไปล้านกว่าๆ เป็นเพียงการลงทุนค่าเช่าเบื้องต้นเท่านั้น นี่นับว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ

ส่วนฉินหน่วนเองก็ดูตกใจอย่างเห็นได้ชัดเช่นกัน

เนื่องจากว่าราคาบนอินเตอร์เน็ตนั้น เริ่มต้นที่สามแสนห้า

โดยรวมคำนวณดูแล้ว จากความนิยมของอาคารพาณิชย์ขนาดใหญ่ และอยู่บริเวณมหาวิทยาลัย ราคานี้ก็ถือว่าใช้ได้อยู่

แต่คิดๆดูแล้วก็ไม่ได้มีเรื่องดีๆแบบนี้

เดิมทีราคาเริ่มต้นที่สามแสนห้า ตอนนี้หลายๆพื้นที่ ล้วนแต่ถึงระดับหลักล้านกันไปแล้ว

และในที่สุดก็ทำให้ฉินหน่วนรู้แล้วว่าในโลกนี้ไม่มีอาหารที่ได้มาฟรีๆ! จะง่ายขนาดนั้นเสียที่ไหน

หนึ่งล้านกว่า ฝันไปแล้วล่ะ!

“นี่ไม่ได้แล้วล่ะพี่หมิง ผมรับผิดชอบภาระนี้ไม่ไหวหรอกครับ!”

หลี่เสียงรู้สึกตกใจ

หันกลับมาเอ่ยพูดกับฉินหน่วน “หน่วนหน่วน ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเราไปเลือกดูที่อื่นกันดีกว่า โหดเกินไปจริงๆ!”

ส่วนฉินหน่วนนั้น ใบหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียดาย

เด็กผู้หญิง ใครจะไม่หลงใหลในรูปร่างหน้าตากันบ้าง

อาคารพาณิชย์เจิ้นต๋า ศูนย์กลางที่ได้รับความนิยมที่มีชื่อเสียงทั้งประเทศ

ง่ายก็คือเป็น13มาตรฐานที่สูงเกินไป!

อีกทั้งยังอยู่ข้างๆบริเวณสถานศึกษาของเมืองแห่งมหาวิทยาลัย เปิดสถาบันที่นี่ จะว่าไปแล้วไม่ว่าจะเป็นทางด้านหน้าตา หรือทางด้านประสิทธิภาพของการประชาสัมพันธ์ล้วนแต่เป็นเรื่องที่ดีทั้งนั้น

ฉินหน่วนชอบที่นี่มากจริงๆ

แต่.....อา!

“ก็ได้ค่ะ!” ฉินหน่วนพยักหน้าอย่างหงอยๆ

หลังจากนั้นพี่หมิงก็เห็นได้ถึงสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปของพวกเขา

หลังจากที่พูดคุยกันอีกนิดหน่อยแล้วนั้น ก็ถือข้อมูลของตัวเองกลับออกไป

“ฉินหน่วน พวกเราเองก็ไปกันเถอะ สายแล้ว ไปดูที่อื่นกัน ค่าเช่าปีละเจ็ดแปดหมื่นก็ยังมี!” หลี่เสียงเอ่ยพูดขึ้น

“ฉันรู้แล้ว แต่ฉันก็ยังอยากจะลองดูแถวๆนี้ก่อน!”

ในใจของฉินหน่วนคิด เช่าไม่ได้แล้ว ในเมื่อเกินกำลังก็อยากจะขอเดินดูที่ศูนย์การลงทุนก็ได้

หลังจากนั้นผู้หญิงที่มาด้วยก็มองไปรอบๆ

“ผู้จัดการจ้าวสวัสดีค่ะ”

และเวลานี้ ภายในห้องโถงนั้นจู่ๆก็มีเสียงแห่งความวุ่นวายดังขึ้นมา

ได้รับความสนใจจากผู้คนไปแล้ว

“เขาเป็นผู้จัดการทั่วไปของศูนย์การลงทุนผู้จัดการจ้าวเหอ เป็นคนที่เก่งมากเลยล่ะ!”

เวลานี้ หลี่เสียงเอ่ยพูดขึ้นกับฉินหน่วนและผู้หญิงที่มาด้วยกันทั้งสามคนนั้น

ในใจของฉินหน่วนแอบพูดขึ้นมา นายรู้จักเขาแล้วมีประโยชน์อะไรหัน เขาไม่ได้รู้จักนายเสียหน่อย!

เวลานี้เองคนจำนวนไม่น้อยที่คิดอยากจะเข้าไปทักทายผู้จัดการจ้าว

แต่ผู้จัดการจ้าวเพียงแค่โบกมือกลับไปเท่านั้น ดูท่าทางของเขากำลังรีบร้อน หลังจากนั้นจึงค่อยๆวิ่งไปแล้วมองไปรอบๆ จนในที่สุดเขาก็เห็นแล้ว

เป็นกลุ่มคนวัยรุ่นไม่กี่คน

เขาวิ่งเข้าไปด้วยความดีใจ

ส่วนฉินหน่วนและหลี่เสียงนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในทันที

เนื่องจากว่าทิศทางที่ผู้จัดการจ้าววิ่งเข้ามานั้น คือตรงมายังพวกเขานั่นเอง

“คุณหวัง? คุณเฉินไม่ได้มากับคุณด้วยหรือครับ?”

ผู้จัดการจ้าวมาอยู่ตรงหน้าของหลี่เสียงอย่างที่คิดไว้จริงๆ เวลานี้ เขายิ้มพลางเอ่ยออกมาอย่างนอบน้อม

ส่วนทุกคนนั้นต่างก็พากันเงียบไป แล้วมองมาทางด้านนี้

“คุณหวัง? จ้าวจิงหลี่ คุณจำคนผิดแล้วล่ะครับ ผมแซ่หลี่ ผมชื่อหลี่เสียงครับ!”

หลี่เสียงหน้าแดงด้วยความตื่นเต้น แล้วยิ้มออกมา

ส่วนฉินหน่วนเองก็กัดริมฝีปากเล็กน้อย รู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

อา?

“ขอโทษนะครับ ผมจำผิดคน!”

ขณะนั้นผู้จัดการจ้าวมีสีหน้าที่ทำตัวไม่ถูก

เนื่องจากว่าเขาได้ทราบข่าวของคุณหวางเสี่ยวหัวทางโทรศัพท์ ว่าเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยฉู่ชวน หัวหน้าของสำนักงานใหญ่เป็นคนโทรมาหาเขาเองสั่งเอาไว้ถึงเรื่องเพื่อนของคุณเฉิน

ดังนั้นผู้จัดการจ้าวจึงดูให้ความเคารพต่อคุณหวางเสี่ยวหัว

“ผมเห็นพวกคุณเหมือนเป็นนักศึกษา ก็เลยคิดว่าเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยฉู่ชวน เหอๆ ลูกค้าคนสำคัญของผมคนนี้ก็เป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยฉู่ชวนเหมือนกันน่ะครับ ไม่ทันระวังเลยจำผิดคน!”

จ้าวเหอยิ้มเจื่อนๆ

“อา? บังเอิญจังเลยครับ ถ้าอย่างนั้นผู้จัดการจ้าวลองพูดชื่อมาก็ได้ครับ ไม่แน่ว่าผมจะสามารถช่วยคุณหาได้!”

หลี่เสียงนึกไม่ถึงว่าจะได้พูดคุยกันโดยตรงเช่นนี้กับผู้จัดการจ้าวของศูนย์การลงทุน จึงรีบเอ่ยพูดขึ้น

ฉินหน่วนเองก็รีบพยักหน้าเช่นกัน ถึงอย่างไรเธอเองอยู่ที่มหาวิทยาลัยก็มีเส้นสายในระดับหนึ่ง

“อ่อ ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากครับ ผมต้องการพบคุณหวางเสี่ยวหัว ไม่ทราบว่าพวกคุณเคยเห็นเขาไหม?”

จ้าวเหอกล่าว

“คุณ....คุณบอกว่าคุณต้องการหาใครนะคะ?”

ได้ยินแล้วนั้น ฉินหน่วนก็รู้สึกว่าเหมือนมีคนมาวางระเบิดตรงข้างหูเธอ เสียงดังตูม ในสมองของเธอนั้นว่างเปล่าไปหมด

แม้กระทั่งฉินหน่วนคิดว่าตัวเองนั้นหูฝาดไปเสียด้วยซ้ำ

คุณหวางเสี่ยวหัว? ไม่คิดว่าผู้จัดการจ้าวจะหาหวางเสี่ยวหัว? ไม่หรอกมั้ง? จะเป็นไปได้อย่างไร? ผู้จัดการจ้าวมีฐานะเป็นถึงอะไร? จะหาเขาทำไมกัน?

“คุณหวางเสี่ยวหัว พวกคุณมีใครรู้จักเขาไหม?”

จ้าวเหอเองก็พอรู้ มองดูท่าทางของพวกเขาแล้วคงจะไม่รู้จักสินะ

ตัวเองก็ตะลึงงงเพราะความตื่นเต้นเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นก็โทรหาหวางเสี่ยวหัวเลยแล้วกัน

เมื่อกี้ถูกเด็กคนนี้นำมา ก็คิดว่าเขาจะเคยเห็นเสียอีก

ผู้จัดการจ้าวจึงควักโทรศัพท์มือถือออกมา

“ผู้จัดการจ้าว ไม่ต้องโทรแล้วครับ! ผมอยู่ทางนี้!”

และเวลานี้เองที่หวางเสี่ยวหัวยืนขึ้นมา แล้วเอ่ยพูดกับผู้จัดการจ้าว