ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 386

บทที่386 สาเหตุที่เลี้ยงดูมาอย่างลำบาก

เฉินเกอตอบตกลงอย่างง่ายดาย

ตอนนี้ตระกูลฟางเองก็กำลังออกตามหาคุณน้า เฉินเกอไม่โง่ถคงขนาดหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเอง

ในเวลาเดียวกัน เรื่องของคุณน้ากับตระกูลเฉินของตัวเอง ตอนนี้เฉินเกอก็อยากจะทำความเข้าใจเรื่องนี้มาก

ตัวเองกับเฉียงเวย เกี่ยวข้องกันยังไงกันแน่

พอได้ยินเฉินเกอถาม ฟางเมิ่งซินก็ตอบอย่างไม่ปิดบัง

ที่แท้ เฉินผิงอันที่คุณน้าพูด ก็คือคุณชายรองตระกูลเฉินในตอนนั้น เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมีความสามารถ และเป็นพ่อของเฉียงเวยด้วย ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า คนที่ชื่อเฉินผิงอันคนนี้ ก็คือคุณลุงรองที่พ่อของเขาพูดถึงคนนั้นสินะ

ตอนนั้นพ่อบอกกับตัวเองไว้ ว่าคุณลุงรองทำงานอยู่ข้างนอก ไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้าน

มิน่าล่ะตอนที่เขาเจอกับซูเฉียงเวยครั้งแรก เขาถึงรู้สึกผูกพันกับเธอมาก

ที่แท้เฉียงเวยก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขานี่เอง

และบุญคุณความแค้นระหว่างตระกูลเฉินกับตระกูลฟาง คงไม่ใช่เรื่องง่ายดายอย่างที่เขาคิดไว้ซะแล้ว

ฟังจากที่คุณน้าพูด ในตอนนั้นตระกูลเฉินเพื่ออยากได้อะไรบางอย่างของตระกูลฟางมา แต่ด้วยความที่ไม่ถูกกันกับตระกูลฟาง

ดังนั้นเมื่อยี่สิบปีก่อน ตระกูลเฉินจึงส่งตัวคุณลุงรองไปเป็นสายลับ เพื่อเข้าไปในตระกูลฟาง แล้วขโมยของสิ่งนั้นมา

คุณน้าพูดถึงตรงนี้ก็ยิ้มออกมา

คุณน้าในตอนนั้น เป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวยล่มบ้านล่มเมือง เป็นถึงประธานบริษัทในเครือของตระกูลฟางแล้ว ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงแกร่งที่มากด้วยความสามารถ และคุณลุงรองนั้น เพื่อจะได้เข้าใกล้คุณน้า เขาทุ่มเทสุดกำลังสรรหาสารพัดวิธี

เริ่มแรกคือแฝงตัวเข้าไปทำงานในฝ่ายการขายของบริษัท แล้วใช้ความสามารถที่โดดเด่นของเขา ค่อยๆปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ผู้จัดการ

เขาใช้เวลาสองปี ถึงสามารถสนิทสนมกับคุณน้าได้

ในตอนนั้น ถึงแม้คุณลุงรองจะหน้าตาหล่อเหลา ความสามารถด้านการทำงานก็โดดเด่น ฟางเมิ่งซินชื่นชมในตัวของคุณลุงรองมาก แต่เพราะกฏระเบียบที่เข้มงวดของตระกูลฟาง ทำให้ฟางเมิ่งซินที่เริ่มมีใจให้คุณลุงรอง รีบลบความคิดนี้ออกจากสมองอย่างรวดเร็ว

จนต่อมา เกิดเรื่องหนึ่งขึ้นมา

ครั้งหนึ่งหลังจากจบงานเลี้ยงของบริษัท ในขณะที่ฟางเมิ่งซินขับรถกลับบ้าน เจอเข้ากับการลอบสังหารจากศัตรูทางธุรกิจ มีคนร้ายยี่สิบกว่าคนยืนล้อมรถของฟางเมิ่งซินไว้ ตั้งใจจะจับเธอเป็นตัวประกัน โชคดีที่คุณลุงรองเข้าไปช่วยไว้ คุณลุงรองไม่ใช่แค่ฉลาดในด้านการทำธุรกิจ แม้แต่ด้านการต่อสู้เขาก็เก่งมาก สุดท้าย คุณลุงรองได้รับบาดเจ็บ แต่ก็สามารถไล่คนร้ายทั้งหมดจนถอยออกไปได้ แล้วพาฟางเมิ่งซินหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย

พูดได้ว่าเป็นวีรบุรุษที่ช่วยสาวงามจากอันตรายได้

ตั้งแต่นั้นมา ฟางเมิ่งซินก็รู้สึกเหมือนตัวเองได้เจอกับผู้ชายที่เธอสามารถมอบชีวิตให้เขาดูแลตลอดชีวิตได้แล้ว

ต่อมา ทั้งสองคนก็เกิดความรู้สึกรักกัน จนตกลงคบหากัน

และเป็นเพราะแบบนี้ ถึงทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ซูเฉียงเวยถูกทอดทิ้ง ฟางเมิ่งซินถูกไล่ออกจากตระกูลฟาง บุญคุณความแค้นระหว่างตระกูลเฉินกับตระกูลฟางรุนแรงมากขึ้น

หลังจากที่ฟางเมิ่งซินตั้งท้อง เดิมทีเธอคิดจะปิดบังเรื่องนี้ไว้ แต่เรื่องแบบนี้ จะปิดบังอยู่ได้ยังไงกัน

วันนั้น เรื่องราวทั้งหมดก็ถูกเปิดเผยออกมา

ฐานะของเฉินผิงอันถูกเปิดโปงออกมา คุณปู่แห่งตระกูลฟางโมโหมาก จึงสั่งให้ลูกน้องทั้งหมดในตระกูล ไปตามฆ่าเฉินผิงอัน เพื่อช่วยเฉินผิงอัน ฟางเมิ่งซียอมทะเลาะกับคุณปู่แห่งตระกูลฟาง ถึงขั้นตัดขาดกับตระกูลฟาง แล้วพาสาวใช้ของเธอออกจากตระกูลฟางไป

เฉินเกอนั่งฟังฟางเมิ่งซินเล่าเรื่องราว

ในใจรู้สึกอธิบายไม่ถูก รู้สึกเหมือนที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับคุณลุงรองทำเลย

แต่น่าเสียดายที่คุณลุงรองเป็นคนให้ความสำคัญกับความรักมาก ต้องมารักกับลูกสาวของศัตรู เพราะมันเป็นความรักที่ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะต้องจบไม่ดี

“แล้วหลังจากนั้นล่ะครับ ถ้าหากเป็นแค่เรื่องที่คุณน้ากับ… กับเฉินผิงอันคบกัน ความแค้นระหว่างสองตระกูลคงไม่ลึกลับซับซ้อนถึงขนาดนี้”เฉินเกอพูดอย่างแปลกใจ

เขาคิดในใจ ว่าคงจะบอกว่าตัวเองเป็นทายาทตระกูลเฉินออกมาไม่ได้

“ใช่แล้วล่ะ ถ้าแค่นี้ คงไม่ถึงกับทำให้เฉินจิ้นตงโจมตีตระกูลฟางอย่างบ้าคลั่งถึงขนาดนั้น”ฟางเมิ่งซีพูด

และเฉินจิ้นตง ก็คือพ่อของเขาเอง

เฉินเกอสะอึก และไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งฟังเงียบๆ

“นั่นเป็นเพราะหลังจากนั้น ยังเกิดเรื่องขึ้นมาอีก”

“หลังจากนั้น ผู้นำตระกูลเฉินหรือก็คือเฉินจิ้นตงจับผิงอันขังไว้ในห้อง แต่ผิงอันเป็นห่วงเราสองแม่ลูกมาก คืนหนึ่ง ผิงอันบอกกับน้าว่าจะพาน้ากับลูกหนีไป ตอนนั้นเฉียงเวยเกิดแล้ว พวกเราเตรียมจะหนีไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครหาตัวพวกเราเจอ และใช้ชีวิตกันที่นั่น”ฟางเมิ่งซินเล่าว่า

ในคืนนั้น ฟางเมิ่งซินกับสาวใช้ออกไปพักอยู่ที่โรงแรม เพราะถึงแม้จะตัดขาดกับตระกูลฟางแล้ว แต่เพราะเรื่องบางเรื่อง ทำให้ตระกูลฟางแอบส่งคนมาตามดูพวกเธอ

คืนนั้นฝนตกหนักมาก ฟางเมิ่งซินอุ้มลูกสาวไว้ แล้วเดินทางไปรวมตัวกับเฉินผิงอันในสถานที่ที่นัดกันไว้

เพราะต้องหลบเลี่ยงคนของตระกูลฟาง และรีบร้อนเดินทาง ทำให้ฟางเมิ่งซินต้องจำนำหยกของตัวเองเพื่อแลกกับเงิน

วันต่อมา คนที่เอาเงินมาให้ ที่จริงแล้วเป็นคนขับรถที่เฉินผิงอันส่งมารับเธอ

เดิมทีทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมไว้อย่างดี ทั้งสองคนจะไปรวมตัวกันที่เมืองชิ่งชื่อ

แต่คิดไม่ถึงว่าตอนเดินทางไปจะเกิดเรื่องขึ้นมาซะก่อน

เกิดเรื่องขึ้นกับผิงอัน

หลังจากนั้นก็ไม่ได้ข่าวอะไรของเขาอีกเลย

คนขับรถยืนยันกับเธอว่าผิงอันไปถึงเมืองชิ่งชื่อแล้ว แต่ติดต่อเขาไม่ได้

เหมือนหายตัวไปโดยไม่ทราบสาเหตุ

เฉินจิ้นตงคิดว่าตระกูลฟางเป็นคนทำร้ายน้องชายของเขา จึงเริ่มทำการโจมตีตระกูลฟาง บุญคุณความแค้นของสองตระกูลรุนแรงขึ้น จนถึงขั้นแอบลอบทำร้ายกันลับหลัง

ตอนนั้นน้าคิดว่า เพื่อทำลายตระกูลฟางแล้ว เฉินจิ้นตงจงใจจับตัวของผิงอันไป แต่ต่อมาน้าก็คิดว่าไม่น่าจะใช่

ผูนำตระกูลเฉินของพวกคุณ ถึงแม้จะเจ้าเล่ห์ แต่เขาเป็นคนที่รักน้องชายมาก เขาไม่มีทางที่จะต่อต้านน้องชายตัวเอง และทำลายตระกูลฟางโดยไม่มีเหตุผลแน่นอน

ดังนั้น จะต้องเกิดอะไรขึ้นกับผิงอันแน่ๆ

“ในตอนนั้นสองตระกูลทะเลาะกันรุนแรงมาก ถึงแม้ตระกูลเฉินของพวกคุณจะยิ่งใหญ่มาก แต่ตระกูลฟางของพวกเรา ก็ไม่แพ้ตระกูลเฉิน เหมือนคำโบราณที่บอกว่าลาผอมแห้งใกล้ตายก็มีแรงเทียบเท่ากับม้าได้ ตอนนั้นตระกูลของเขาก็เลยงัดข้อกับตระกูลเฉินของพวกคุณ”

“และเพราะตอนนั้น พี่ชายกับพี่สะใภ้ของฉัน ก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไป”

“เฉินเกอ คุณเป็นลูกหลานตระกูลเฉิน น้าเชื่อว่าคุณคงจะรู้ดี ว่าลูกหลานตระกูลฟางไม่ค่อยออกจากบ้าน ลูกหลานทุกรุ่นจะถูกกักตัวไว้ แล้วถูกเลี้ยงดูมาอย่างลำบากสินะ”

“มันเกี่ยวข้องกับบุญคุณความแค้นระหว่างสองตระกูลด้วย แต่หลายปีมานี้ ความขัดแย้งระหว่างสองตระกูล เพราะเรื่องของน้ากับผิงอันถึงได้แตกหักกันแบบนี้”

เฉินเกอพยักหน้า

จนถึงตอนนี้ เขาถึงได้เข้าใจเรื่องทั้งหมด

มิน่าล่ะพ่อของเขาถึงได้พูดกับเขาไว้ ให้ทำอะไรเงียบๆ ไม่อย่างนั้นจะพาเขากลับตระกูล

ที่แท้ก็เพราะตระกูลเฉินมีศัตรูเยอะนี่เอง

แต่บุญคุณความแค้นระหว่างสองตระกูลเกิดขึ้นได้ยังไงกัน เรื่องนี้เฉินเกอยังไม่รู้เลย

และฟางเมิ่งซินเองดูเหมือนจะไม่อยากพูดต่อแล้วด้วย

เธอเล่าแค่เรื่องหลังจากนั้น เพื่อไม่ให้เฉียงเวยต้องคอยหลบหนีตลอดเหมือนตัวเอง เธอจึงให้น้าเซี๋ยตามหาที่พักต่อไป ส่วนตัวเธอ ก็อุ้มเฉียงเวยไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เมืองจินหลิง แล้วทิ้งเฉียงเวยไว้ที่นั่น ตัวเองถึงได้กลับมาที่เมืองฉู่ชวน

“เฉินเกอ ตอนนี้คุณพาน้าไปเจอกับเฉียงเวยได้หรือยัง ถือว่าน้าขอร้องเถอะนะ”

เห็นได้ชัดว่าฟางเมิ่งซินคิดถึงแต่เรื่องของเฉียงเวยมาตลอด

แน่นอนว่าเฉินเกอต้องทำตามที่เธอขอไว้อยู่แล้ว เขารีบพยักหน้าให้ “ได้ครับคุณน้า คุณน้าตามผมมาเลยครับ”