ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 52

“เฉินเกอ ทางนี้！”

ตอนที่เฉินเกอมาถึงหอพักหญิงที่หยางเสว่อยู่ ที่นี่ก็เต็มไปด้วยผู้คน

มีทั้งชายและหญิง

และยังมีตำรวจ แม้แต่ไกด์เมิ่งไฉ่หรู และยังมีไกด์ของลู่หยางล้วนอยู่ที่นี่

มันดูครึกครื้นจริงๆด้วย

ท่ามกลางฝูงชน หยางฮุยก็โบกมือให้กับเฉินเกอ

เฉินเกอเดินไปหา

และก็เห็นร่างของหยางเสว่กับลู่หยาง

ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะมีเรื่องกันมาจริงๆ ใบหน้าของหยางเสว่มีรอยมือติดอยู่ ผมก็กระเซิงไปหมด กำลังร้องไห้พร้อมกับด่าไปด้วย

ส่วนลู่หยางในเวลานี้ถูกตำรวจคุมเป็นที่เรียบร้อย ตรงมือได้ใส่กุญแจมือเอาไว้

กลัวจนหน้าถอดสี

มีตำรวจอยู่คนนึงกำลังสอบถามสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับไกด์ทั้งสองคน

“นี่......เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?”

เฉินเกอถามด้วยความตกใจ

“จะอะไรสักอีกล่ะ ให้ตายสิ พี่เฉินแกสงสัยอยู่ใช่ไหมว่าทำไมเจ้าลู่หยางหลังจากวันนั้นถึงกลายเป็นคนที่มีเงินมากมายขนาดนั้นได้ยังไง? แกลองเดาดูสิ เจ้าลู่หยางเองก็ใจกล้าไม่เบา ตอนแรกเขาก็ไปกู้ยืมเงินจากบริษัท เงินกู้ออนไลน์มาหนึ่งแสน ยืนแค่เจ็ดวัน หลังจากนั้น อาจจะเป็นแผนของพวกเงินกู้นอกระบบ ผ่านไปแค่เจ็ดวัน เงินก็เพิ่มมาถึงห้าแสน เจ้าลู่หยางคนนี้ดูเหมือนว่าจะแอบเอาหุ้นของโรงงานพ่อตัวเองไปให้กับคนอื่น！”

“เอาเป็นว่าตอนนี้กลายเป็นเรื่องวุ่นวายมาก คนที่เรียกตำรวจมา ก็คือพ่อของเขาเอง！”

“ตอนนี้ลู่หยางไม่รู้จะทำยังไงแล้ว จึงมาขอให้หยางเสว่คืนเงิน ดูเหมือนว่าเขาจะเสียเงินให้กับหยางเสว่ไปเกือบหนึ่งแสน หยางเสว่ไม่คืน เขาจึงทำร้ายหยางเสว่！”

“ให้ตายสิ พวกบริษัท เงินกู้ออนไลน์ใจดำจะโหดเกินไปแล้วนะ เมื่อก่อนตอนที่ดูข่าว มีคนที่ยืนเงินไปหนึ่งหมื่น หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ก็กลายเป็นหนึ่งแสน สิบเท่าเลยนะ ฉันยังคิดว่ามันคงจะเป็นข่าวปลอม ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วจริงๆ มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ！”

เฉินเกอฟังจนจบ

มองไปทางหยางเสว่ที่กำลังร้องไห้อยู่

แล้วหันกลับไปมองคนที่โดนตำรวจคุมตัวอย่างลู่หยาง เขายังคงด่าอยู่ “ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนะนังสาวเลว ฉันเสียเงินไปกับแกเป็นแสน แต่กลับยังไม่ได้แม้แต่ขึ้นเตียง แกตั้งตารอฉันไว้ให้ดีๆ ถ้าเกิดยังไม่คืนเงิน ฉันจะให้พ่อฉันหาคนมาสับแกเป็นชิ้นๆ！”

“เข้าไปข้างในเดี๋ยวนี้！”

ลู่หยางยังด่าไม่จบ ก็ถูกตำรวจยัดเข้าไปข้างใน！

“แกไอ้หน้าตัวเมียมาขอเงินคืนจากฉัน ฉันไม่น่าหลวมตัวไปเป็นแฟนกับแกเลย！”

หยางเสว่โกรธจนกระทืบเท้า

“แกมันคนหลอกลวง แกสมควรที่จะโดนแบบนี้！”

ถึงแม้ว่าหยางเสว่จะกำลังด่าอยู่ แต่ภายในใจก็เกิดความกลัวขึ้นมาจริงๆ บ้านลู่หยางก็ใช่ว่าจะเป็นคนธรรมดา อย่างน้อยๆก็เหนือกว่าตัวเอง

พอเห็นลู่หยางถูกตำรวจคุมตัวไป ใจของหยางเสว่ก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น พอเธอเหลือบไปมองรอบๆ ก็เห็นเฉินเกออยู่ในฝูงชน

จากนั้น ตาของหยางเสว่ก็แดงก่ำ

เธอวิ่งตรงไปหาเฉินเกอ ยืนมือขึ้นมาตบหน้าเฉินเกอไปสองที เสียงค่อนข้างที่จะดัง！

“แกไอ้สารเลว เห็นไหมว่าฉันถูกคนทำร้าย แต่แกกลับยืนมองอยู่ตรงนี้? ไอ้สารเลว แกไปดึงตัวมันออกมาแล้วกระทืบมันเดี๋ยวนี้！”

หยางเสว่ราวกับคนบ้า ดึงเสื้อของเฉินเกอ ทั้งด่าทั้งตะโกน

ในความรู้สึกของเธอ เฉินเกอ คือคนที่ทำทุกอย่างได้เพื่อตัวเอง

ไม่ต้องพูดถึงปัจจุบัน แค่พูดถึงเมื่อก่อน ตอนที่ตัวเองเป็นหวัดนิดหน่อย เฉินเกอก็จะมาแบกตัวเองไปห้องพยาบาล

ถ้าเกิดตัวเองบอกว่าหิวคำเดียว ต่อให้มันจะดึกขนาดไหน เฉินเกอก็จะวิ่งออกไปนอกโรงเรียนซื้อของกินแล้วมาส่งถึงหน้าหอ

อยากจะซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ ต่อให้เฉินเกอจะทำงานหาเงินมาอย่างยากลำบาก ก็จะซื้อให้ตัวเองอยู่ดี

เพราะงั้น ตอนนี้หยางเสว่ถูกทำร้าย เธอจึงรู้สึกว่าเฉินเกอจะต้องทุบสุดตัวเพื่อตัวเองแน่

แต่ปรากฏว่า เฉินเกอกลับยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน！

หยางเสว่ถูกความโกรธครอบงำจิตใจ จนแทบจะกลายเป็นคนบ้า

“หยางเสว่ ฉันไม่ใช่แฟนของเธอแล้ว！”

ถูกตบไปสองที เฉินเกออยากจะสวนกลับไปจริงๆ

แต่พอเห็นใบหน้าของหยางเสว่ที่ถูกลู่หยางตบจนมีรอยนิ้วมือ

เฉินเกอจึงทำยังไงก็ทำไม่ลง

ทำได้แค่ผลักเธอออกไป！

เมื่อก่อนเฉินเกอรักหยางเสว่จากใจจริง

“ก็ได้ ไม่ใช่แฟนของฉันแล้ว หรือว่าแกไม่อยากจะกลับมาคืนดี！”

หยางเสว่ร้องไห้ไปตะโกนไป

ตอนนี้เธอไม่ใช่คนบ้าแล้ว

แต่ เฉินเกอในตอนนี้ให้ความรู้สึกว่าเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอมาก

หรือว่า แม้แต่เจ้าคนจนๆคนนี้ก็ไม่รักตัวเองแล้วงั้นเหรอ?

จะเป็นไปได้ไง?

ฉันหยางเสว่ ต่อให้ไม่ต้องรีบร้อน เจ้าเฉินเกอจะต้องมาคุกเข่าให้ฉันถึงจะถูก

“ฉันไม่มีความคิดแบบนั้นแล้ว！”

เฉินเกอส่ายหัว หันหน้าเดินจากไป ความจริง ลึกๆในใจของเฉินเกอยังมีความเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย

“ไอ้สารเลว！ ถ้าเกิดแกไม่มาอยู่กับฉัน แล้วฉันจะคืนเงินยังไง ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะลู่หยางมาแข่งความรวยกับแก ตอนนี้ฉันก็คงไม่ต้องมีสภาพแบบนี้?”

หยางเสว่เริ่มตีโพยตีพายสักแล้ว！

เจ้าเฉินเกอไม่ได้รักตัวเองแล้วจริงๆ

แต่ว่า ตอนนี้ตัวเองยังมีหนี้ที่ต้องคืนอีกหนึ่งแสน เจ้าพวกบ้านลู่หยางก็ใช่ว่าจะเป็นคนที่ยอมปล่อยใครไปง่ายๆ