ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 530

บทที่ 530 ในภัยพิบัติ

“หืม?”

ทุกคนตกใจเมื่อได้ยิน ต่างพากันมองไปที่ในลาน

ก็พบกับเงาหนึ่ง กำลังค่อยๆ เดินเข้ามาในบ้าน

และด้านหลังของเขา มีสุนัขตัวน้อยดวงตาเขียวเข้มตัวหนึ่งตามอยู่

“เฉินเกอ!”

อาศัยแสงจันทร์ ในที่สุดก็เห็นผู้มาเยือนได้อย่างชัดเจน ทุกคนต่างก็หายใจเข้าลึก

“เขาหนีออกมาเองงั้นเหรอ เขาหมดสติอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

สมาชิกในตระกูลโม่กล่าว

“เรื่องของเขา มาก็ดีเลย เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาเขาไปทั่วอีก!”

และยังมีสมาชิกคนอื่นในตระกูลโม่พูดขึ้นอย่างเย็นชา

“วันนี้ทุกคนในตระกูลโม่น่าจะอยู่ที่นี่ทั้งหมดแล้วใช่ไหม?”

เฉินเกอถามด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มแบบนี้ มีสัมผัสของความชั่วร้าย ทำให้คนรู้สึกเย็นวาบ

“ไอ้หมอนี่ จะเย่อหยิ่งอะไร ได้ยินมาว่าแกเก่งนักหนา ฉันไม่เชื่อหรอก วันนี้ฉันจะสอนแกให้ได้เห็น สายเลือดแห่งตระกูลโม่ที่แท้จริงคืออะไร!”

คนวัยรุ่นบางคนไม่พอใจ

ในขณะนี้ ผู้ประสบภัยพิบัติคนแรก โจมตีตรงไปที่เฉินเกอ

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่กำปั้นของเขามาถึงตรงหน้าของเฉินเกอ เขาก็ถูกเฉินเกอจับไว้ทันที

บุคคลนี้ ไม่สามารถขยับได้

จากนั้น เสียงดังพรึ๊บ

เฉินเกอกระแทกใบหน้าของคนนั้นด้วยฝ่ามือ

กระดูกแตกร้าว ร่างปลิวว่อนออกไป

ตามด้วยกระแทกกับโต๊ะสิบกว่าตัว ตายกองอยู่ด้วยกัน

“อะไรกัน?”

เปลือกตาของทุกคนเต้นอย่างดุเดือด

ต่างพากันก้าวถอยหลัง

ตอนเฉินเกออยู่ตระกูลลู่ แปดคนถูกสังหาร ด้วยพลังของตัวเอง ตอนนี้ดูเหมือนว่าข่าวลือจะเป็นจริง

ส่วนโม่หยุนซานหายใจเข้าลึกกล่าว:

“คุณชายเฉินมีความแข็งแกร่งจริงๆ ดูเหมือนหนึ่งปีมานี้ คุณชายเฉินมีโอกาสมากมาย แต่กระผมขอบอกไว้ตรงนี้ แนะนำให้เฉินเกอใจเย็นๆ เพราะเส้นสายของตระกูลโม่ คุณรู้ชัดเจนดี ตระกูลเฉินแค่พึ่งคุณคนเดียว ไม่สามารถต่อสู้กับตระกูลโม่ได้หรอก ตอนนี้คุณ สังหารตระกูลโม่ของเราให้สิ้นที่นี่ ก็ไม่กลัวว่าจะสร้างหายนะให้กับตระกูลเฉินของคุณเลยเหรอ?”

“เหอะๆ หายนะ? การดำรงอยู่ของตระกูลโม่ ก็คือหายนะสำหรับตระกูลเฉิน ฉันอยากมาหาพวกแกทำให้มันจบสิ้นตั้งนานแล้ว ดูเหมือนตอนนี้ ได้เวลาพอดี!”

เฉินเกอยิ้มจางๆ

จากนั้นก็สแกนทุกคน

“คุณชายเฉินพูดแบบนี้ดูหยิ่งผยอเกินไป กระผมดูออก คุณแข็งแกร่งมากจริงๆ แต่คุณอย่าลืมสิ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณ หลายร้อยคนเป็นถึงชายหนุ่มที่มีฝีมือยอดเยี่ยมในตระกูลโม่ สองหมัดยากจะสู้สี่มือ!”

โม่หยุนซานเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง

ความแข็งแกร่งของเฉินเกอ เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

แต่ เพื่อหลีกเลี่ยงการนองเลือดที่ไร้เดียงสาของตระกูลโม่ เขาต้องรั้งเฉินเกอเอาไว้

พยายามทำให้เฉินเกอตกใจยอมถอย

อย่างไรก็ตาม ผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมหลายร้อยคนของตระกูลโม่อยู่ที่นี่ คนเหล่านี้ ทั้งหมดเป็นผลมาจากการฝึกฝนอย่างเพียรพยายามเป็นเวลาหลายปีจากนายใหญ่

“ฉันไม่สนว่าพวกแกจะมีกี่คน ยังไงก็ตามวันนี้ ฉันจะสั่งสอนคนของตระกูลโม่ ไม่ให้มีใครรอดสักคน!”

เมื่อเฉินเกอเกิดการเคลื่อนไหว

จากนั้นพลังที่รุนแรง ก็พุ่งออกจากตัว

คู่ดวงตาของเฉินเกอ กลายเป็นสีแดงสดในทันที แสงสีแดงเปล่งประกาย ทำให้คนกลัวเป็นพิเศษ

“คิดว่าตัวเองเป็นใคร วันนี้ฉันจะฆ่าแกที่นี่ ดูสิว่าแกเป็นบ้าอะไร!”

โม่หยูโกรธมากในขณะนี้

ตั้งแต่เขาได้เปิดตัว ก็อยู่อย่างไร้เทียมทาน ได้รับการสืบทอดจากพ่อที่แท้จริง

ยังไม่เคยถูกทำให้อับอายขนาดนี้

กล้าทำลายล้างตระกูลโม่ ด้วยตัวเพียงคนเดียว บ้าเกินไปแล้ว!

โม่หยูกำหมัดทั้งสองข้าง

ลมปราณแห่งกำลังภายในยังคงวนเวียนอยู่รอบกาย

บินขึ้นในแนวตั้ง ฟาดเตะโจมตีมาที่เฉินเกอ

การเคลื่อนไหวของเขาเร็วมาก

แต่……เฉินเกอเร็วกว่า

ยกขาขึ้นเพื่อสู้กลับเช่นเดียวกัน

เสียงแกร๊บ!

เสียงกระดูกแตกร้าวดังขึ้น โม่หยูถูกกวาดออกไป

ร่างกายกระแทกเสาหินในห้องโถงหักโดยตรง ขาข้างหนึ่ง หักทันที

“อะไรกัน?”

โมหยุนซานเหงื่อแตก