ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 531

บทที่ 531 ภัยพิบัติมาเยือน

หลังจากที่เฉินเกอฟื้นขึ้นมา นอกจากจะช่วยหยางเสว่ไว้แล้ว

ยังติดต่อไปหาเวินโป๋ สั่งให้พวกเขารีบตามมา

โดยสั่งให้เวินโป๋ใช้วิธีที่เร็วที่สุด ซึ่งก็คือใช้เทียนหวางของสำนักจิต สามารถทำให้ทั้งตระกูลโม่กลายเป็นลูกไก่ในกำมือ เพราะเฉินเกอจะไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว

“เจ้าสำนักน้อย ยังมีอีกไม่กี่คนหนีรอดไปได้ครับ รู้ตำแหน่งของพวกเขาแล้วครับ！”

เวินโป๋กล่าว

“ดีมาก เตรียมการให้เสร็จสรรพ ผมจะให้พวกเขาสัมผัสถึงรสชาติที่เรียกว่า ความสิ้นหวัง！”

ในร่างเฉินเกอเต็มไปด้วยคราบเลือด เขาเหลียวหลังกลับไปมองคฤหาสน์ตระกูลโม่ที่ถูกเผาไหม้

มุมปากยกขึ้นเป็นรูปเรีเดียน ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายนั่นเอง

ทำให้หัวใจของเวินโป๋เต้นตุ๊บๆต่อมๆ

ตามหลักแล้ว เจ้าสำนักน้อยกินเลือดทิพย์แล้วก็น่าจะควบคุมตัวเองได้นะ แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เจ้าสำนักน้อยทำให้ผมมีความรู้สึกแปลก

ในตัวของเขามีอะไรบางอย่างเพิ่มขึ้นมา

และสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย！

“หา！”

และในเวลานี้ มีเสียงกรีดร้องของหยางเสว่ดังขึ้นมา……

ไฟลุกโชติช่วงตลอดทั้งคืน

เพราะตั้งอยู่ที่หลงเจียง

บวกกับเพิ่งผ่านพ้นฤดูหนาวมา

เช้าวันรุ่งขึ้นจึงหนาวเหน็บเข้ากระดูก

“คุณชายโม่หยู ดื่มน้ำหน่อยครับ！”

โม่หยุนชานเอาถุงนอนออกมายื่นให้โม่หยูที่มีสีหน้าซีดขาว

โม่หยูได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่างกายอ่อนแอยิ่งนัก

พวกเขาหนีมาตลอดทั้งคืน

การติดต่อสื่อสารได้ถูกคนอื่นตัดทิ้งไปแล้ว

สิ่งที่ทำให้พวกเขาไม่น่าเชื่อก็คือ หลังจากผ่านไปเพียงหนึ่งคืน รถในหลงเจียงเหมือนจะน้อยลงไปมากทีเดียว

คิดอยากจะหารถสักคันหนึ่งนั่งก็แสนจะยากเย็น

ไม่ง่ายเลยที่จะมีรถหรูผ่านมาหนึ่งคัน

โม่หยุนชานรีบไปโบกรถ

ตอนนี้พวกเขาจำเป็นต้องหาที่ปลอดภัยหลบซ่อนเสียก่อน จนกว่าผู้นำของพวกเขาจะกลับมา

และเมื่อรถได้จอดลง

หยางเสว่ที่หน้าซีดขาวได้ลงมาจากรถ

“ที่แท้ก็คือคุณหยางนี่เอง ดีจังเลยครับ ตอนนี้คุณชายรองได้รับบาดเจ็บสาหัส เร็วครับ ใช้รถของคุณพาคุณชายสองไปจากที่นี่กันครับ！”

โม่หยุนชานรีบกล่าว

“ฉัน……เกรงว่าจะไม่สะดวก！”

หยางเสว่กล่าว

“อะไรนะ？”

โม่หยุนชานประหลาดใจ

จากนั้นถึงเห็นมีเฮลิคอปเตอร์สิบกว่าลำบินวนอยู่บนท้องฟ้า

“มีร้านอาหารอยู่ด้านหน้าไม่ไกลนัก พวกคุณสามารถไปพักผ่อนที่นั่นได้！”

หยางเสว่พูดพลางแอบโยนเงินจำนวนหนึ่งไว้ให้พวกเขา

จากนั้นก็ขึ้นรถรีบจากไป

“พวกเขาจงใจจะให้พวกเราทรมานตาย ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรก ผมกับคุณพ่อก็จะทำลายตระกูลเฉินให้สิ้นซากไปเลย”

“คุณชายรอง คุณอย่าเพิ่งพูดอะไรเลยครับ ตอนนี้ร่างกายของคุณบำรุงพักผ่อน ผมจะพาคุณไปกินของลงท้องและไปทำแผลนะครับ！”

โม่หยุนชานกล่าว

จากนั้นพวกเขาทั้งหลายไปร้านอาหารแห่งหนึ่ง

และพวกหยางเสว่ก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน

เพียงแต่หยางเสว่ไม่กล้าคุยกับคนของตระกูลโม่แล้ว

“รีบกินเลยครับ ผู้นำน่าจะใกล้ถึงหลงเจียงแล้วครับ หากผ่านช่วงนี้ไปได้ พวกเราก็จะมีความหวังที่จะอยู่รอดได้ครับ！”

โม่หยุนชานรีบกล่าว

คนทั้งกลุ่มเริ่มกินอยู่ตะกละตะกลาม

และในเวลานี้ ประตูร้านอาหารได้เปิดออก

มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

ทำให้คนของตระกูลโม่หลายคนต้องตัวสั่นเทา จนไม่กล้ากลืนกับข้าวที่อยู่ในปากเลยทีเดียว！

“เชิญนั่งครับเจ้าสำนักน้อย！”

มีลูกน้องลากเก้าอี้เตรียมพร้อม เฉินเกอค่อยๆนั่งลง

ส่วนหยางเสว่ที่อยู่ข้างๆกำลังจ้องมองเฉินเกออยู่

มีน้ำตาอาบเต็มหน้า แต่ไม่กล้าพูดอะไร

เฉินเกอในตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป

ใช่แล้ว เขาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว

ตอนนี้เขาเหมือนคุณชายมาก ซึ่งเป็นคุณชายที่ทำเรื่องอย่างโหดร้าย

หุหุ พูดแล้วก็แทงใจดำยิ่งนัก ตอนที่หยางเสว่อยู่กับเฉินเกอเมื่อก่อน เคยฝันเฟื่องว่าสักวันหนึ่งเฉินเกอจะกลายเป็นเศรษฐี กลายเป็นคุณชายที่สามารถสั่งการได้ทุกเรื่อง

แต่วันนี้ เฉินเกอกลายเป็นเช่นนั้นแล้ว ไม่เป็นคนที่ตนรังเกียจและรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าอีกต่อไป