ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 532

บทที่ 532 เบาะแสสำคัญของ ไท่หยางเหมิง

“ไม่ผิดแน่นอนครับ เฉินเกอในตอนนี้น่ากลัวมากครับ！”

เห็นได้ชัดว่าบัดนี้ชายหนุ่มรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก จึงพูดด้วยเสียงสะอื้น

“ไอ้บ้าเอ้ย！！！เพิ่งผ่านไปแค่ปีเดียว ทำไมไอ้เด็กบ้าเฉินเกอถึงได้มีความสามารถอย่างนี้？ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ตอนนี้ ผมจะให้ตระกูลเฉินของพวกเขาต้องชดใช้เป็นเท่าตัว！โม่หยูล่ะ？”

โม่ฉางคงโกรธจนตัวสั่นคลอ

“ผู้อาวุโสรองครับ ผู้อาวุโสรอง！”

เวลานี้มีคนวิ่งมาอย่างตะปุตะปะ

“ผมเห็นข้างหน้า……เห็นศพของคุณชายรองกับพ่อบ้านโม่ครับ！”

เขาพูดพลางร้องไห้

“อะไรนะ！！！”

โม่ฉางคงร้องด้วยความเจ็บปวด เสมือนโดนฟ้าผ่าตอนที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง

ซึ่งเสียงดังสะเทือนไปทั่วหลงเจียง

ที่บ้านตระกูลเฉินในเมืองหนานหยาง！

“ช่วงนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม ผมมีลางสังหรณ์ไม่ดีเลย รู้สึกว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น！”

ในห้องโถงหลักที่เกาะ

เฉินจิ้นตงพูดพลางขมวดคิ้ว

“จะมีเรื่องอะไรได้ จิ้นตง เป็นเพราะเรื่องที่เสี่ยวเกอหายตัวไป ช่วงนี้คุณจึงมีความกดดันมากใช่ไหมค่ะ？”

หยางยู่ผิงเดินเข้ามาพูดด้วยความเป็นห่วง

“อืม ชั่วพริบตาก็ผ่านไปหนึ่งปีกว่าแล้ว ถ้าเป็นไปตามนัดหมาย ปีนี้เสี่ยวเกอต้องเข้าพิธีแต่งงานกับอะล๋าน ตอนแรกทุกอย่างกำลังไปได้ดีอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับไม่เหลืออะไรแล้ว！”

แววตาของเฉินจิ้นตงมีความห่วงใยแวบขึ้นมา

“แต่พูดถึงอะล๋าน ช่วงนี้ดิฉันรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย ตั้งแต่ครึ่งปีก่อน หลังจากที่อะล๋านกับเสี่ยวเป้ยกลับจากภาคตะวันตกเฉียงใต้ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เด็กสองคนนี้ชอบพูดคุยหยอกล้อเล่นอย่างเฮฮาเป็นประจำ ดิฉันเห็นมาหลายครั้งแล้วค่ะ ถามพวกเธอว่ามีเรื่องอะไรก็ไม่บอกเลยค่ะ！”

หยางยู่ผิงกล่าว

“ใช่แล้ว ได้ยินคุณพูดถึงอย่างนี้แล้ว ผมก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อครึ่งปีก่อนอะล๋านกับเสี่ยวเป้ยร้องไห้ฟูมฟายทุกวัน โดยเฉพาะอะล๋านเด็กคนนี้ คนรับใช้เคยบอกว่าหลบร้องไห้อยู่ในห้องทั้งวัน ทุกครั้งที่ผมเห็นเธอ ตาของเธอก็จะบวมแดงตลอดเลย！”

“จริงด้วย หลังจากที่กลับมาเมื่อครึ่งปีก่อนก็ไม่เหมือนกันแล้ว！”

“ใช่ค่ะ อะล๋านเด็กคนนี้พวกเราเห็นมาตั้งแต่เด็ก ถึงเขาจะไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเสี่ยวเกอมาก่อน แต่ก็มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อเสี่ยวเกอ

และเสี่ยวเป้ยก็สีความผูกพันที่ดีต่อเฉินเกอด้วยเช่นกัน ถ้าตามหลักแล้วก็ไม่น่าจะร่าเริงอย่างนี้นะ！”

หยางยู่ผิงพูดต่อ

“ฮาฮา พวกเราอย่ามั่วแต่ทายอยู่เลย เรียกพวกเธอมาถาม！ก็สิ้นเรื่องแล้ว？”

เฉินจิ้นตงกล่าว

รีบสั่งให้คนรับใช้ไปตามฉินหลานกับหยางเสี่ยวเป้ยมาทันที

“คุณพ่อคุณแม่ พวกท่านเรียกหนูเหรอค่ะ？”

ฉินหลานเดินเข้ามาพูดอย่างยิ้มแย้ม

“อะล๋านที่เรียกหนูกับเสี่ยวเป้ยมา ประเด็นหลักก็คืออยากจะรู้เรื่องครึ่งปีก่อนที่พวกหนูสองพี่น้องไปที่ตะเข็บชายแดนภาคตะวันตกเฉียงใต้ เกิดอะไรขึ้นตอนอยู่ที่นั่น？ครึ่งปีที่ผ่านมา พ่อยุ่งอยู่แต่เรื่องกลุ่มสำรวจ ไม่มีเวลาได้ซักถามเลย ใช่สิ พ่อจำได้ว่าพวกหนูสองพี่น้องจะไปซื้อโสมพันปี ทำไมไม่นำโสมพันปีกลับมาล่ะ？”

เฉินจิ้นตงกล่าว

“หา？โสมพันปี……”

ฉินหลานหน้าแดงระรึม

อันที่จริงซื้อโสมพันปีแล้วมอบจะให้เฉินเกอไป

แต่ตอนนั้นเสี่ยวเกอเกรงว่าคนอื่นรู้เรื่องแล้วตระกูลเฉินจะพลอยได้รับเคราะห์ไปด้วย

จึงให้ฉินหลานจงใจปิดบังเอาไว้

ดังนั้น ตลอดระยะเวลาครึ่งปีที่ผ่านมาฉินหลานก็ไม่ได้เอ่ยแม้แต่คำเดียว

เขาเกรงว่าหากพูดออกมาแล้ว คุณพ่อคุณแม่จะอดใจไม่ไหวคิดจะมาเยี่ยมเขา และหากถูกเปิดเผย เสี่ยวเกอก็จะมีอันตรายทำให้ตระกูลโม่มีข้ออ้างมาทำร้ายได้

“ซื้อโสมพันปีได้แล้วค่ะ แต่ไม่ระวังถูกคนอื่นขโมยไปแล้วค่ะ！”

เสี่ยวเป้ยเห็นพี่หลานพูดปมไม่เป็น จึงรีบตอบแทน

“ออ ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง นอกจากนี้แล้ว พวกหนูสองพี่น้องได้เจอใครอีกบ้างไหม？”

เฉินจิ้นตงขมวดคิ้วพลางถาม

“หา？ไม่มีค่ะไม่มี！”

ฉินหลานส่ายหัว

ซึ่งในขณะนี้

หัวหน้าพ่อบ้านเดินเข้ามา

“ท่านปู่ โม่เว่ยผิง คุณโม่นำคณะสำรวจมาครับ ตอนนี้รออยู่ข้างนอกแล้วครับ！”

“ออ？”

เฉินจิ้นตงรีบลุกขึ้นยืน“รีบเชิญเข้ามา！”