ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 575

บทที่575 มีแต่ทุกข์ทรมานร้องไห้คร่ำครวญทั้งตระกูล

ความรู้สึกในการดมกลิ่นของเฉินเกอนั้นอ่อนไหวมากเพราะในขณะนี้เขาได้กลิ่นก๊าซ

ก๊าซนี้ มีพิษ

มันกัดกร่อนอวัยวะภายในของมนุษย์

และตามที่คาดไว้ กู่หยูเซียว ที่เดินไปไม่กี่ก้าวก็รู้สึกวิงเวียน

เฉินเกอรีบเดินเข้าไป เขารีบปิด กดจุดหลายจุดบนตัวของ กู่หยูเซียว ทันที

“แน่นหน้าอกจัง!”

สีหน้าของ กู่หยูเซียว เปลี่ยนเป็นซีดขาว

“ยังดีที่เธอสูดเข้าไปไม่มาก ตอนนี้คุณช่วยกลั้นหายใจและไม่ต้องพูดอะไร ก๊าซที่อยู่รอบ ๆ มันมีพิษ มีคนปล่อยพิษนี้ออกมาจากข้างนอก!”

เฉินเกอรีบพูด

เฉินเกอรีบพูดขึ้น

ในเวลาเดียวกันเขาหายใจเข้าลึก ๆ ถึงก๊าซพิษนี้และเฉินเกอก็แยกแยะองค์ประกอบของก๊าซพิษนี้ออกแล้ว

ล้อเล่น เฉินเกอได้รับภูมิคุ้มกันจากพิษบางอย่างเมื่อต้นปีที่แล้วนับประสาอะไรกับตอนนี้

สภาพแวดล้อมในตอนนี้ เหมือนกับการที่เฉินเกออยู่ท่ามกลางอากาศบริสุทธิ์แล้วเกิดทำขวดน้ำส้มสายชูตกแตกโดยไม่ตั้งใจ

จะต้องมีพวกลอบกัดอยู่ข้างนอกแน่!

เฉินเกอกู่หยูเซียว ที่เอนตัวลงอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ตอนนี้ตัวเธอมีความลับบางอย่างเกี่ยวกับวังราชาสมุทร จะให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอไม่ได้

ยิ่งกว่านั้น ตั้งแต่พบเธอครั้งแรก เฉินเกอรู้สึกว่าเธอมีดวงตาที่คล้ายกับมู่หาน

ความใกล้ชิดตามธรรมชาติแบบนี้ทำให้เฉินเกอไม่ยอมปล่อยมือจากเธอ

ต่อให้เป็นคนแปลกหน้า เฉินเกอก็ไม่สามารถปล่อยไปโดยไม่เหลียวแลได้

เมื่อมองดูเธอในตอนนี้ที่มีน้ำตาไหลรินและใบหน้าแดงของเธอ

ก๊าซพิษสีเขียวยังคงถูกปล่อยเข้ามาในปริมาณที่มากขึ้น

“เธอทำวิชากลั้นหายใจไม่เป็นเหรอ?”

เฉินเกอถามขึ้น

กู่หยูเซียว พยักหน้าหงึก ๆ

“งั้นก็แย่ล่ะ เธอควรจะต้องมีชีวิตรอดออกไปก่อน อย่าโทษฉันเลยนะ!”

เฉินเกอสูดหายใจเข้าลึก ก๊าซพิษถูกเขาทำให้บริสุทธิ์โดยอัตโนมัติ จากนั้นเขาก็เล็งไปที่ปากของ กู่หยูเซียว และจูบเธอ

กู่หยูเซียว เบิกตาโพลงและอยากจะต่อต้าน เธอตัวสั่นแต่ไร้เรี่ยวแรง

แบบนี้เพื่อเป็นการทำให้กู่หยูเซียว มีอากาศหายใจต่อไปเรื่อย ๆ ทั้งสองจึงเดินออกมาด้านนอก

เฉินเกออยากจะดูว่าสุดท้ายแล้วเป็นฝีมือใครกันแน่ที่ปล่อยก๊าซผิดจากข้างนอกนี่

ไม่น่าใช่พุ่งเป้าไปที่กู่หยูเซียว แต่เป็นตัวเขาเอง และถ้าหากว่าปีนออกไปจากด้านบน เฉินเกอก็ไม่รู้ว่าเส้นทางนั้นอยู่ที่ไหน!

“หึท่านอาหมิง ปล่อยไปเสียเยอะเลย เกรงว่าเฉินเกอคนนี้ผู้มีพลังเทพ คงจะออกมาไม่ได้แล้วสิ!”

เด็กหนุ่มแห่งตระกูลหมิง ยิ้มอยู่ในหลังเขา

ปากถ้ำถูกปิดลงแล้ว

เหลือเพียงที่ที่เอาไว้ปล่อยก๊าซพิษ

“แน่นอนว่า หมอกพิษพันปี ต่อให้เขาเป็นเทพต้าโล๋ว ก็หนียาก!”

ชายวัยกลางคนพูดพร้อมกับหันหลังให้ทางเข้าถ้ำมีเงื่อนงำบนใบหน้าของเขาในขณะนี้

“อยากจะเข้าไปดูจริง ๆ ว่าป่านนี้เฉินเกอคนนี้คงจะเละไปแล้วมั้ง!”

ชายหนุ่มรุ่นน้องหัวเราะขึ้น

“อยากตายรึไง นี่ก๊าซพิษโดนแค่นิดเดียว เนื้อก็ยุ่ยแล้ว พวกเธอรู้ไหม หมอกพิษพันปี ของ ตระกูลหมิง ของพวกเรานั้นมีที่มาจากอะไร?”

ชายวัยกลางคนพูดอย่างภาคภูมิใจ

ขณะนี้เหมือนอาจารย์กำลังสอนนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่รอรับคำสั่งสอน

“ไม่รู้ท่านอาหมิง เล่าให้ฟังหน่อย!”

“ได้ ฉันจะเล่าให้พวกเธอฟัง...”

ท่านอาหมิง กระแอมในลำคอรู้สึกมีความสุข แต่ในขณะนี้เด็ก ๆ ทุกคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเบิกตากว้าง

เหมือนกับกำลังได้เห็นภาพที่สุดแสนจะน่ากลัว ทุกคนต่างพากันกลืนน้ำลาย ใบหน้าซีดขาว

“พวกแกเป็นอะไรน่ะ? กลัวอะไรกัน?”

ชายวัยกลางคนหัวเราะขึ้น

“ท่านอาหมิง...ขะ...ข้างหลังคุณ!”

กลุ่มชายหนุ่มชี้มือชี้ไม้และพูดขึ้นด้วยความกลัว

“ขอทางหน่อย!”

โดยไม่รอให้ชายวัยกลางคนได้ตอบโต้ เฉินเกอที่อุ้ม กู่หยูเซียว อยู่แล้วเตะอุปกรณ์สเปรย์ที่ทางเข้าของหลุม

เขาตบไหล่ชายวัยกลางคนที่อยู่ที่ปากถ้ำ