ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 614

บทที่ 614 เฉินเกอค้นพบ

เฉินเกอรู้นิสัยของหม่าเสี่ยวหนานดี เธอสามารถแก้ไขปัญหาได้ด้วยตัวเอง ถึงแม้จะแก้ไขไม่ได้ ก็จะไม่ไปขอร้องคนอื่นอย่างง่ายๆ

ยิ่งไปกว่านั้น เงินก้อนที่ตัวเองให้เธอไปนั้น เธอก็รู้สึกละอายใจอยู่แล้ว

ดังนั้นเมื่อเกิดเรื่อง ยิ่งไม่มีทางที่จะไปหาหลี่เจิ้นกั๋ว

เจ้าเด็กโง่คนนี้

เฉินเกอขับรถ พาหม่าเสี่ยวหนานมาถึงโรงเรียนมัธยม

จอดรถไว้หน้าประตู ทั้งสองคนได้เดินเข้าไป

“สวัสดีค่ะคุณครูหม่า!”

และในเวลานี้ นักเรียนหญิงคนหนึ่งที่สะพายกระเป๋ายังไม่ได้กลับบ้าน บังเอิญเจอกับหม่าเสี่ยวหนานเข้า

เธอน่าจะเป็นนักเรียนของหม่าเสี่ยวหนาน

สวมใส่ชุดนักเรียนที่สะอาดสะอ้าน มองออก สวยใช้ได้เลย เพียงแต่บนใบหน้านั้นไม่มีความมั่นใจเลย

สนทนากับผู้อื่น ยังไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้น

อีกอย่างกระเป๋าที่สะพาย ค่อนข้างที่จะเก่า

“เมิ่งซี เธอยังไม่กลับบ้านเหรอ?”

หม่าเสี่ยวหนานถามอย่างห่วงใย

และเมิ่งซีนั้นยิ่งก้มหน้าลงไปอีก

“คุณครูคะ หนู.......หนูถูกครูใหญ่กักตัวไว้ค่ะ เมื่อวันก่อนคุณครูอยู่ที่โรงเรียน ไม่ได้จากไปไหนเลย พวกเขาบอกว่า มันเป็นหลักฐานชิ้นหนึ่ง ขอโทษด้วยค่ะ หนูรู้ว่าเงินก้อนนั้นครูไม่ได้เอาไปอย่างแน่นอน!”

เมิ่งซีขอบตาแดง พูดถึงตอนสุดท้าย เสียงที่พูดเหมือนเสียงกัดของยุง

หม่าเสี่ยวหนานยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด: “ไม่เป็นไรเมิ่งซีที่เธอพูดมันเป็นความจริง ครูไม่โทษหนู ช่วงนี้ผลการเรียนของหนูไม่ค่อยคงที่ จะสอบเอ็นทรานซ์แล้ว เธอต้องปรับสภาพจิตใจให้ดี เอาพลังทั้งหมดมาทุ่มเทกับการสอบ เย็นมากแล้ว รีบกลับบ้านเถอะ!”

หม่าเสี่ยวหนานลูบหัวของเธอ

เมิ่งซีพยักหน้า จากนั้นก็เดินออกไปจากโรงเรียน

และเวลานี้ เฉินเกอถอนสายตาออกจากร่างของเธอ เพียงแต่ไม่มีคนสังเกตเห็น สายกตาของเฉินเกอเป็นประกายแวววาว

“เธอเป็นนักเรียนที่เรียบร้อยที่สุดในห้อง และเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนมาก เลิกเรียนแล้วฉันก็เลยอยู่ต่อเพื่อติวให้เธอ เธอขยันมาก เพียงแต่ว่าตั้งแต่เดือนที่แล้วเป็นต้นมา ดูเธอไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ มีผลกระทบต่อการเรียนของเธอ

เวลานี้หม่าเสี่ยวหนานพูดด้วยความกังวลเล็กน้อย

“อันที่จริงเราไม่ควรที่จะสนใจแต่เรื่องการเรียนของเธอเท่านั้น หากเด็กนักเรียนคนนี้ไม่เลว คนที่เป็นครู ก็ต้องใส่ใจชีวิตความเป็นอยู่ของเธอด้วย เช่นว่าเธออาจจะมีเรื่องที่ไม่สามารถที่จะพูดได้? หรือทางบ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

เฉินเกอมองไปที่เสี่ยวหนานแล้วพูดอย่างยิ้มๆ

“นายเคยทำวิจัยเกี่ยวกับอาชีพครูเหรอ?”

หม่าเสี่ยวหนานถามอย่างยิ้มๆ

“แน่นอน ฉันยังเคยเป็นครูสอนชีววิทยามาช่วงหนึ่ง เป็นประเภทที่อ่านตามหนังสือ!”

“ปัดโธ่เอ๊ย!”

หม่าเสี่ยวหนานถูกเขาอำจนขำ

ทั้งสองคนก็ได้เดินมาถึงห้องครูใหญ่แล้ว

ยังไม่ได้เดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังพูดกับครูใหญ่

“ต้องเป็นเธอแน่นอน คุณตำรวจ ฉันว่าพวกคุณไม่ต้องตรวจสอบแล้ว ฉันกล้าใช้ตำแหน่งของฉันมารับประกัน นอกจากเธอ ไม่มีทางเป็นคนอื่น และตอนนี้ พยานบุคคลก็มีแล้ว และพยานวัตถุ ก็คือบ้านที่เธอเพิ่งจะซื้อมาใหม่ ฉันถึงว่าล่ะ ก่อนหน้านั้นหม่าเสี่ยวหนานทำไมถึงกล้าทุ่มเงินเยอะขนาดนี้ในการซื้อบ้าน ฉันดูแล้ว เธอน่าจะวางแผนกับเงินสองแสนนี้นานแล้ว มันคือแผนการที่เธอวางไว้อย่างละเอียด!”

“พวกคุณไม่ต้องตรวจสอบแล้ว จับตัวไปโดยตรง สมควรโดนขังก็ขังเลย สมควรยิงเป้าก็ยิงเลย!”

“ครูหยางเยี่ยน ขอความกรุณาเงียบด้วย พวกเราต้องดูตามหลักฐาน!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองนายมองหยางเยี่ยนอย่างหมดคำพูด

และในเวลานี้ เฉินเกอกับหม่าเสี่ยวหนานได้เข้ามาที่ห้องครูใหญ่แล้ว

หยางเยี่ยนคนนี้ มองดูแล้วอายุประมาณยี่สิบกว่าปี ฟังจากหม่าเสี่ยวหนานเล่า พวกเธอทั้งสองเข้ามาทำงานที่โรงเรียนพร้อมกัน

เพียงแต่หม่าเสี่ยวหนานนั้นก็สอบเข้ามาอย่างเป็นทางการ

แต่หยางเยี่ยนนั้น อาศัยบารมีของสามี

ตอนที่เข้ามาใหม่ก็ได้รับความไว้วางใจไม่น้อย

แต่เวลานานเข้า ใครมีความสามารถแค่มองก็รู้

ดังนั้นหัวหน้าจึงยินดีที่จะมอบภารกิจที่สำคัญให้หม่าเสี่ยวหนานที่มีความสามารถมากกว่า