ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 649

บทที่ 649 ในความลับ

“นาย!”

หวังเสี่ยวเหม่ยโมโหแทบกระอักเลือด

คนคนนี้ ไม่มีเหตุผลสักนิด!

“ที่รักที่รัก! คุณไม่เป็นไรนะ?”

หวังเสี่ยวเหม่ยเหลือบมองเฉินเกอและหม่าเสี่ยวหนานด้วยสายตาตักเตือน แล้วรีบวิ่งไปหาชายวัยกลางคน

ปากของเขาเต็มไปด้วยเลือดในขณะนี้

แต่เฉินเกอลงมือไม่หนัก เขายังมีสติ

“โทรหาประธานหวู เร็วเข้า! อย่าให้ไอ้หมอนี่หนีไปได้! ฉันจะฆ่าเขา!”

ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างโหดเหี้ยม

หวังเสี่ยวเหม่ยมองไปที่หม่าเสี่ยวหนานและเฉินเกอด้วยความโกรธ: “พวกแกจบเห่แน่ อย่าคิดหนี!”

พูดจบก็เริ่มโทร

“คนที่ถูกต่อยคนนี้ คือประธานจางสินะ? ประธานจางของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ต้าหัว?”

ขณะนี้ ผู้คนโดยรอบกำลังซุบซิบพูดคุยกัน

“จะไม่ใช่ได้ยังไง ประธานจางเป็นคนเหี้ยมโหด มีส่วนร่วมในการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ ทั้งทุจริตและสุจริต และประธานจางยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของประธานหวู่ นี่ๆๆ ก็แค่ตีนักเรียนจนๆ คนหนึ่ง ชายหนุ่มคนนี้คุ้มเหรอ กล้าลงมือกับประธานจาง?”

“เชรดแม่ จบเห่แล้ว คราวนี้ต้องรับผิดชอบถึงผลที่ตามมาจริงๆ แล้ว!”

ผู้คนรอบข้างต่างถอนหายใจ

บ้างมีความเห็นอกเห็นใจ บ้างก็มีความคิดที่จะรับชมความสนุกตื่นเต้น

และในไม่ช้า การสนทนาโดยรอบก็เงียบลงมาก

เพราะคนวัยกลางคน กำลังเดินมุ่งตรงมาที่นี่พร้อมกับลูกน้องหลายคน

ทุกคนรู้จักชายวัยกลางคนคนนี้อยู่แล้ว เขาก็คือหวูต้าหรง

อสังหาริมทรัพย์รายใหญ่!

“เกิดอะไรขึ้น?”

หลังจากหวูต้าหรงเดินมา ส่งเสียงเย็นชา

โดยเฉพาะเมื่อเห็นประธานจางกลายเป็นแบบนั้น ทำให้เขาอับอายขายขี้หน้า

ที่นี่ ยังมีคนที่ไม่ไว้หน้าตัวเองด้วยงั้นเหรอ?

รนหาที่ตาย!

หวังเสี่ยวเหม่ยรีบอธิบายเรื่องนี้อย่างเกินความจริง

จากนั้นเธอก็กอดอกหัวเราะเยาะและเดินไปหาหม่าเสี่ยวหนาน

“หม่าเสี่ยวหนาน เมื่อกี้เธอยังพูดอย่างชอบธรรมอยู่ไม่ใช่เหรอ? ดีนี่ ตอนนี้เธอโกรธให้ฉันดูอีกสิ ให้ฉันสัมผัสความเก่งกาจของเธอสิ?”

หวังเสี่ยวเหม่ยมองไปที่หม่าเสี่ยวหนานอย่างได้ใจ

“ยังมีแกและแก พวกแกจบเห่แน่ ที่อยู่ของบ้านพวกแก สักพักถูกตรวจสอบออกมาแล้ว จะทำให้ครอบครัวของพวกแกทั้งหมดตายรึเปล่ายังไม่รู้?”

หวังเสี่ยวเหม่ยกล่าวอย่างเย็นชา

ราวกับจะบอกทุกคนอีกครั้ง เห็นหรือยัง นี่คือชะตากรรมของการทำให้เธอขุ่นเคือง

ส่วนเด็กชายกลัวมากจนขาสั่น

โดยเฉพาะ หวังเสี่ยวเหม่ยที่ไม่เพียงแต่หาเรื่องเขา แม้แต่ครอบครัวของเขาก็ยังไม่เว้น

จึงกลัวยิ่งขึ้นไปอีก

“โอเค กล้าทำร้ายคนในที่ของฉัน? เบื่อชีวิตแล้วรึไง!”

และหวูต้าหรงได้ยินการสนทนาของผู้คนรอบข้าง ใบหน้าประกายความโกรธ

“เธอตีนักเรียนของฉันก่อน!”

หม่าเสี่ยวหนานตอบโต้อย่างรวดเร็ว

หวูต้าหรงคงไม่ฟังความจากหวังเสี่ยวเหม่ยข้างเดียวหรอกหน่า? ต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ เขาจะไม่พูดด้วยเหตุผลเลยเหรอ?

“ตีนักเรียน? ตีนักเรียนคนไหน?”

หวูต้าหรงกล่าวอย่างเย็นชา

จากนั้นสายตาก็มองไปที่เด็กชายที่ถูกตี

เพี๊ยะ!

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนคาดไม่ถึงก็คือ

หวูต้าหรงไม่เพียงแค่ไม่เข้าใจ ยังยกมือขึ้นยกมุมปากแล้วตบเข้าที่หน้าของนักเรียนชายอย่างหนักหน่วง

คราวนี้ ตีหนักขึ้น ทำให้เด็กชายล้มลงกับพื้นทันที

“ตีแบบนี้น่ะเหรอ?”

หวูต้าหรงมองไปที่หม่าเสี่ยวหนานด้วยรอยยิ้มเย็นชาและถาม

“คุณ! คุณ!”

หม่าเสี่ยวหนานโกรธจนหน้าซีด

“หึ วันนี้ฉันเป็นเจ้าภาพจัดงาน ฉันก็ไม่รำคาญที่จะทำให้พวกแกอึดอัดใจ แต่พวกแกกล้าที่ใช้ความรุนแรงในที่ของฉัน ไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่ เอาอย่างงี้ เรียกคนที่บ้านของพวกแกมาให้หมด คุกเข่าตรงหน้าน้องชายฉัน อ้อนวอนขออภัยจากเขา ฉันถึงจะปล่อยพวกแกไป” หวูต้าหรงกล่าวอย่างเย็นชา

“ประธานหวู่หวูต้าหรงนี่เป็นคนจอมเผด็จการจริงๆ เลย เมื่อเกิดเรื่องขึ้น ไม่เคยพุ่งเป้าไปที่ตัวบุคคลคนหนึ่ง แต่พุ่งเข้าหาคนทั้งครอบครัว โหดร้ายจริงๆ!”

“คนพวกนี้ ต้องจบเห่แล้ว!”

ทุกคนกล่าว.