ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 689

บทที่ 689 ในที่สุดคุณก็ปรากฎตัว

“นี่เป็นไปได้ยังไง？”ต้วนเฟยตะลึง

“ผมบอกแล้ว ว่าของพวกนี้ที่อยู่ต่อหน้าผมมันก็เป็นแค่ของเล่นเท่านั้น คนพวกนี้ที่อยู่ต่อหน้าผมก็เป็นเพียงแค่ตุ๊กตา ! คุณไม่ควรจะใจร้อนขนาดนี้เลย ทำร้ายเพื่อนของผม นี่คุณรนหาที่ตายเอง！”เฉินเกอพูดพลันยิ้มอย่างเรียบเฉย

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะเก่งกาจขนาดนี้ พวกเราทุกคนจัดการมัน ฆ่าเขาซะ！”ต้วนเฟยกัดฟันพูดด้วยความเกลียดชัง ที่คนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้ได้！

ในตอนนี้บอดี้การ์ดหลายสิบคนก็รับรู้ได้ถึงความเสี่ยง ซึ่งความอันตรายนี้ทำให้พวกเขานิ่งทื่อ อย่างกับมีหนามตำอยู่บนหลัง เหมือนว่าชีวิตของตัวเองพร้อมจะตายเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เพราะความหวังในการมีชีวิตรอด จึงทำให้บอดี้การ์ดกลุ่มนี้หยิบกริชออกมาด้วยพลังในการสังหาร พุ่งตรงมายังเฉินเกอ

“ไอ้สวะ！”พูดไปก็เห็นเฉินเกอตวัดมือจนคนเกือบสิบถูกขอบเขตพลังลมปราญณ์จัดการ จนเลือดพุ่งออกมา แล้วลอยออกไป พร้อมจัดการทุกคนที่อยู่บริเวณลานนั้นจนเกลื่อนกราดไปหมด ส่วนที่เหลือสิบกว่าคนก็อึ้ง และตกใจจนรีบวางมือ

“พี่ใหญ่！”กริชในมือของหัวหน้าชายวัยกลางคนคนเมื่อกี้นี้ก็ตกไปยังพื้น

พลืบ!

ทันทีที่กริชของเขาตกสู่พื้น สิบกว่าคนที่เหลือก็ทิ้งมีดที่อยู่ในมือลงบนพื้นไป แล้วเฉินเกอก็เอามือทั้งสองไขว้หลังเอาไว้โดยไม่ทำอะไร

“ถอย ทุกคนถอยให้หมด！”

ชายวัยกลางคนกลืนน้ำลายอย่างหนัก เขารับรู้ได้ถึงรังสีสังหาร กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องเผชิญกับความเป็นความตาย แต่เขาไม่เคยรู้สึกว่าสัญญาณแห่งความตายมันจะชัดเจนขนาดนี้มาก่อน แม้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะไม่ได้ทำอะไร แต่เขาเชื่อได้เลยว่าไม่ว่าจะเป็นกริชที่อยู่ในมือ หรือปืนที่อยู่บนพื้น ในสายตาของเขาคนนั้นแล้วมันเป็นดั่งของเล่นจริงๆ และพวกเขาก็คงจะเป็นแค่ตุ๊กตาเท่านั้น

คนนับสิบเดินถอยออกไปด้านข้างทันที

“พวกคุณฉลาดมาก ดังนั้นเป็นเพราะพวกคุณฉลาด เลยไม่ต้องมาตายเหมือนกับคนโง่สองคนนี้ พวกคุณไปได้แล้ว！”เฉินเกอพูดด้วยรอยยิ้มอันเรียบเฉย

“ขอบคุณพี่ใหญ่ พวกเรากลับ！”ชายวัยกลางคนโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งและจากไปพร้อมกับคนของเขา

ส่วนซีเหมินหยู่และต้วนเฟยก็ต่างพากันยืนนิ่ง

“พี่ต้วนเฟย พวกเราจะทำอย่างไรดี？”

ซีเหมินหยู่ตกใจจนเสียงสั่น

“หื้ม เฉินเกอ นายอย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ซะ นายก็รู้ทักษะของฉันดีนี่ เพียงแค่มีดเดียวเธอก็ตายได้แล้ว！”

ต้วนเฟยชักกริชออกมาพร้อมกับจี้มันไว้ที่คอของสุ่ยเสีย

“คุณมั่นใจขนาดนั้นเชียว ที่จริงเมื่อกี้ผมกะว่าจะปล่อยให้พวกคุณหนีไปแล้วนะ แต่ในเมื่อคุณอยากจะเล่นกับผม ผมก็จะให้คุณตายอย่างทรมาน！”เฉินเกอพูดพลันเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว

“นาย！”ใจของต้วนเฟยถึงกับหล่นวูบ เมื่อกี้ เมื่อกี้นี้เขาสามารถหนีรอดได้ ？

“นายอย่ามาเล่นแง่ ฉันรู้ว่านายเป็นคนรักษาสัจจะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะปล่อยผู้หญิงคนนี้ แล้วนายก็ปล่อยฉันไปซะ？”

ต้วนเฟยพูดอย่างตื่นตระหนก

“ปล่อย？คุณไม่มีโอกาสนั้นแล้ว！”เฉินเกอส่ายหน้า

ทันทีที่พูดจบ เฉินเกอก็ดีดนิ้วแล้วพลังก็พุ่งออกไป ตรงเข้ากับแขนของต้วนเฟยอย่างจัง ทันใดนั้นเลือดก็ไหลออกมาแล้วแขนของเขาก็ลดลงมา

“นาย！ทำไมนายถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้ นายมันเป็นปีศาจ！”ต้วนเฟยเริ่มคลั่ง

เขาโง่จริงๆ เฉินเกอพูดถูก ถ้าเกิดตัวเองไม่มาหาเรื่อง ตั้งใจฝึกฝนให้วิทยายุทธก้าวหน้า ซึ่งในอนาคตอันใกล้ด้วยความสามารถของตัวเอง ก็อาจจะได้เป็นนายกสมาคมงานประลองวิทยายุทธก็เป็นได้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้ว！ตัวเองดันไปหาเรื่องกับคนที่เขาไม่มีวันต่อกรได้

ต้วนเฟยต้องการที่จะดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยการกุมแขนของตัวเองไว้ แล้วพยายามที่จะหนีข้ามกำแพงไปอย่างสุดชีวิต

แต่อย่างที่เฉินเกอกล่าว เขาถูกตัดสินประหารชีวิตแล้ว

เพียงชี้นิ้วครั้งเดียว เลือดสดๆก็พุ่งออกมาจากปากของต้วนเฟย แล้วตกลงกระแทกกับพื้นดิน

“อ๊า！”ซีเหมินหยู่กำผมของเธอด้วยความตกใจ