ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 752

บทที่ 752 อย่างนั้นฉันจะออกโรงแล้ว

และในขณะที่ยังไม่มีใครมีปฏิกิริยาตอบกลับ

ตูม! 

ทันใดนั้นก็เกิดการระเบิดที่รุนแรงขึ้น และเห็นว่ากรงเหล็กที่ทำจากเหล็กกล้ากลับถูกทำลายลงจนกระจัดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและพุ่งออกไปยังรอบๆ 

รอบๆ เวทีต่อสู้ ชิ้นส่วนกำลังพุ่งกระจายออกไปอย่างดุเดือดและทรงพลังเสียยิ่งกว่ากระสุน

ในขณะเดียวกันมันก็มาพร้อมกับฝุ่น

ในพริบตา พื้นดินและท้องฟ้าพลันเปลี่ยนแปลงราวกับว่าก็พื้นที่ทั้งหมดกำลังจะถูกทำลายลง

"อ๊า!” 

เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังขึ้น

ฝูงชนกระจัดกระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง

หลังจากฝุ่นละอองตกลงมา ในที่สุด วัวตัวใหญ่ตัวหนึ่งก็ค่อยๆ เดินออกมาจากกรงอย่างช้าๆ 

ทุกย่างก้าวล้วนทำให้ต้องตกตะลึง มันก้าวเดินไม่ช้าไม่เร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาของมันที่เป็นสีขาว 

ด้านหลังของมันยังมีวัวตัวเล็กเดินตามมาอีกหลายตัว

“มอ!” 

เสียงร้องดังสนั่นสั่นไหวขึ้นมา

คนรอบด้านล้วนกำลังตกใจหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

ไม่มีใครกล้าที่จะขยับ

รวมทั้งว่านเสว่เองก็กำลังมองภาพตรงหน้าอย่างประหลาดใจ

ไม่กล้าขยับนั่นเป็นเพราะ หากเกิดการเคลื่อนไหวขึ้น คงไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่า ตนเองจะไม่กลายไปเป็นเป้าหมายแรกของการโจมตี

“ลุงไป๋ ... ”

ในใจของว่านเสว่รู้สึกกังวล

ในขณะเดียวกันเธอก็มองไปที่หลี่เส้าจงซึ่งกำลังนั่งเงียบๆ อยู่ด้านหนึ่ง

เขายังคงหลับตาอยู่เช่นเดิม

สถานการณ์ตรงหน้านี้ เขาไม่เห็นงั้นหรือ? 

ไม่

เขาเห็นแล้ว ทำไมจึงจะไม่เห็นกัน 

แต่ว่า ท่าทีของเขาชัดเจนอย่างยิ่ง สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เป็นพวกมดปลวกเท่านั้น ก็แค่มดตัวนี้ออกจะโตขึ้นมาสักหน่อย และมันก็เป็นเพียงแค่เรื่องขบขันของมดปลวกเล็กๆ กลุ่มหนึ่ง! 

น่าหัวเราะ ช่างน่าหัวเราะเสียจริง! 

หลี่เส้าจงคิดอยู่ในใจ: ทำไมเรื่องไร้สาระแบบนี้ถึงได้ปรากฏในโลกอยู่เสมอ?

"คุณชายหลี่ สัตว์ประหลาดตัวนี้ทำร้ายผู้คนแล้ว! "

ว่านเสว่เห็นว่าเขาไม่ได้ขยับ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือน

อีกทั้งยังคาดหวังจากเขาเป็นอย่างยิ่ง

ชื่อของหลี่เส้าจง เห็นได้ชัดว่าคนทั่วไปหลายคนเองก็เคยได้บนอินเทอร์เน็ต

จากนั้น จึงค่อยๆ เคลื่อนไปทางด้านหลังของหลี่เส้าจง

นี่เป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุดอย่างเห็นได้ชัด

หลี่เส้าจงอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะขึ้นมา

“มอ!!!” 

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ปีศาจวัวเขาขาวก็เงยหน้าขึ้นและคำราม

เท้าหน้าของมันยกขึ้น

ท่าทางของมันราวกับกำลังดูยั่วยุ

เห็นได้ชัดว่า ก่อนหน้านี้มันถูกจับมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่เมื่อดูในตอนนี้ ดูเหมือนจะมีสาเหตุบางอย่าง มันเริ่มเอ่ยร้องตะโกน รอให้มนุษย์ตรงหน้าปรากฏตัวอีกครั้ง

เขาต้องการแก้แค้น เพื่อกู้คืนหน้าตาที่เสียไปกลับมา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีใครขยับ มันจึงยิ่งโกรธ

"อาจารย์ ทำอย่างไรดี? "

เฉินเปียวเปียวเองก็กลัวเช่นกัน เธอมองไปที่เฉินเกออย่างรีบร้อน

ในขณะที่เฉินเกอกำลังจะเอ่ยตอบ

“สัตว์ร้าย อย่าได้หยิ่งผยอง!” 

และมีเสียงระเบิดดังขึ้น

จากนั้น ก็เห็นเป็นเงาร่างหนึ่งกระโดดตรงไปยังพื้นที่โล่ง

เขาบินไปในอากาศ

จนทำให้คนในสนามเองก็ตื่นเต้นตกใจขึ้นมาเช่นกัน

“แม่เจ้า มีคนบินได้อยู่จริงๆ!” 

"นั่นสิ หรือว่าคนผู้นี้จะเป็นผู้ฝึกตนอย่างที่ในตำนานเขาเล่ากัน?” 

มีบางคนร้องอุทานขึ้นด้วยความประหลาดใจ

ในสนาม มีชายชราในวัยหกสิบเศษ รูปร่างผอมราวกับกิ่งไม้ แต่กลับสูงส่งดั่งเซียน

ทันทีที่เขาปรากฏตัว เฉินเกอเองก็พบว่า บนตัวเขา มีกลิ่นอายของผู้ฝึกตนอันแข็งแกร่ง

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้ฝึกตน

“มอ!” 

เมื่อปีศาจวัวเห็นว่ามีคนปรากฏตัวขึ้น มันก็เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

จากนั้นจึงพุ่งเข้าโจมตีผู้สูงอายุโดยตรง

"หึ อีกเดี๋ยวฉํนจะเอาสัตว์ร้ายอย่างเจ้าไปหั่นเป็นเนื้อวัวแล้วกินซะ! "