ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 784

เมื่อได้ยินคำถามของชายผู้นี้ หลงเฟยเฟยก็เหลือบไปมอง แล้วพูดอย่างเฉยเมย “เป็นแค่เพื่อนธรรมดาที่ฉันรู้จักบนเรือน่ะ เลยตามเรามาร่วมงานเลี้ยงด้วย พาเขาเปิดหูเปิดตาน่ะ!”

สำหรับคำพูดของหลงเฟยเฟย เฉินเกอก็ไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจ อย่างไรเสียเธอก็เป็นเพียงสาวน้อยที่อายุยี่สิบกว่าปี ยังอ่อนประสบการณ์ ก็เหมือนคนแปลกหน้าที่มารวมตัวกันโดยบังเอิญเท่านั้น

เถียนเสี่ยวฝางที่อยู่ด้านข้าง ใบหน้ามีร่องรอยของความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย รีบอธิบายกับเฉินเกอ “พี่ชาย เพื่อนของผมเป็นคนตรง เวลาพูดอาจจะล่วงเกินพี่ พี่อย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะ!”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อย ทำมือปฏิเสธ เพื่อแสดงว่าตัวเองนั้นไม่ได้ถือสา

หลงเฟยเฟยเห็นเพื่อนของตัวเองช่วยตัวเองพูดแก้ตัว กลับขึงตาใส่เฉินเกอ

เฉินเกอยังคงยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ได้เถียงกับพวกเขาที่โลกแคบและด้อยประสบการณ์

หากว่าหลงเฟยเฟยที่อยู่ตรงหน้ารู้ว่า คุณปู่ของตัวเธอเองนั้นพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเอาใจเฉินเกอ

แต่ตัวเองที่อยู่ตรงนี้กลับดูแคลนเฉินเกอ ก็ไม่รู้ว่าหลงเฟยเฟยจะทำหน้าอย่างไร

เวลานี้สายตาของกลุ่มวัยรุ่น มาหยุดอยู่บนร่างของเฉินเกอ

“ในเมื่อเป็นแค่เพื่อนธรรมดา ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องให้เขาไปด้วย ดูการแต่งตัวเขาที่ซอมซ่อขนาดนี้ เหมือนพวกยาจกเลย!”

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังพูดคำพูดนี้ ใบหน้ายังมีร่องรอยของความรังเกียจอีกด้วย

สายตาที่มองเฉินเกอ ราวกับว่ากำลังมองขอทานคนหนึ่ง

หลงเฟยเฟยที่อยู่ด้านข้าง ยังมีเถียนเสี่ยวฝาง เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ก็อึ้งกันไปเลย

ใครก็คิดไม่ถึง เขาจะกล้าว่าเฉินเกอแบบนี้

แม้แต่เฉินเกอเอง ก็อึ้งไปเหมือนกัน

เขากับคนผู้นี้ไม่ได้มีความโกรธแค้นกัน ทำไมถึงได้พูดจาเหยียบหยามเขาเช่นนี้

เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่บนร่างกายของเขา แม้ว่าจะไม่ใช่เสื้อผ้าที่หรูหรา แต่มันก็สะอาดสะอ้าน

ครั้งนี้กลับถูกคนวิจารณ์อย่างสาดเสียเทเสีย ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ

เฉินเกอในตอนนี้ สายตาได้ไปหยุดอยู่บนร่างของชายหนุ่มคนนั้น แล้วเอ่ยปากพูด “นายมันจะแน่สักแค่ไหนเชียว? งานเลี้ยงนี้บ้านนายเป็นคนจัดเหรอ?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเฉินเกอ ทำให้ชายหนุ่มคนนี้ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น

เขาคิดไม่ถึง เฉินเกอที่อยู่ตรงหน้า แค่พูดไม่ถูกใจไม่กี่คำ ก็กล้าต่อว่าเขาอย่างเสียงดัง

อีกทั้งยังพูดภายใต้สายตาที่จ้องมองอยู่ของทุกคน ใช้คำพูดที่รุนแรงกับเขา ทำให้เขารู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย

“ไอ้หนุ่มเอ๊ย ก็ไม่รู้จักดูเงาหัวตัวเองเลยนะ ดูเสื้อผ้าที่นายใส่สิ ต้องรู้ว่าคนที่สามารถมาร่วมงานเลี้ยงได้ ล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงทางสังคม หากให้นายมั่วเข้าไปด้วยล่ะก็ ไม่เท่ากับเป็นการลดระดับของงานเลี้ยงเหรอ!”

“อีกอย่างคนอย่างนาย หากมีนิสัยอะไรที่ไม่ดี หรือลักเล็กขโมยน้อย มันจะยิ่งทำให้พวกเราขายหน้า!”

เมื่อชายหนุ่มพูดคำพูดนี้จบ เขานั้นภูมิใจมาก

ขณะนี้ เขาได้ประเมินค่าเฉินเกออย่างคนไร้ราคา และถึงกับบอกเป็นนัยว่าเฉินเกอนั้นเป็นขโมย

และการกระทำเช่นนี้ของชายหนุ่ม ทำให้เหล่าคุณชายคุณหนูที่อยู่โดยรอบ ก็รายล้อมเข้ามา

สายตาต่างก็มาหยุดอยู่บนร่างของเฉินเกอ ลูกเศรษฐีบางส่วน ถึงขนาดเอามือกอดอก ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังรอดูเรื่องสนุกๆ อยู่

เฉินเกอในเวลานี้ สายตาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ได้ไปหยุดอยู่บนร่างของชายหนุ่ม

“แส่มันให้น้อยๆ หน่อย มิเช่นนั้น นายเจอดีแน่!”

เมื่อเห็นคนมากมายรายล้อมเข้ามา น้ำเสียงของชายหนุ่มยิ่งเฉียบขาดกว่าเดิม

“ไอ้บ้านนอกอย่างแกเหรอ จะทำอะไรฉันได้?”

เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เป็นเช่นนี้ เฉินเกอหัวเราะแล้ว

วินาทีต่อมา เขาได้ยื่นมือออกไปอย่างกะทันหัน ตบออกไปโดยตรง

ฝ่ามือได้ตบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม ชายหนุ่มคนนี้ยังไม่ทันที่จะรู้สึกตัว คนทั้งคนก็ได้ลอยออกไปแล้ว

กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

กำลังของเฉินเกอ ควบคุมได้ดีมาทีเดียว หนุ่มคนนี้เพียงแค่คางหลุด ฟันร่วงไปไม่กี่ซี่ นอกจากนี้ก็ไม่ได้มีอาการบาดเจ็บที่รุนแรงอย่างอื่น

อย่างไรก็ตามการที่ถูกเฉินเกอตบจนลอยออกไป ภายใต้สายตาที่เบิกกว้างของผู้คน มันทำให้ชายหนุ่มคนนี้มีความคิดที่อยากจะตายแล้ว

ต่อหน้าผู้คน ได้เสียศักดิ์ศรีไปโดยสิ้นเชิง