ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 852

“ฉันได้ฆ่าล้างตระกูลหลินกับตระกูลโถ้ป๋าไปแล้ว” เฉินเกอพูดอย่างเรียบเฉย ราวกับว่ากำลังพูดถึงเรื่องธรรมดาทั่วไป

“ห๊า?” ไป๋เสี่ยวเฟยอึ้งไปในทันที

“มันเป็นผลกรรมที่พวกเขาต้องได้รับอยู่แล้ว ข่าวนี้ฉันคิดว่าคงได้แพร่กระจายไปทั่วประเทศหนานเยว่แล้วล่ะ ฉันคิดว่าหลี่กั๋วจุนไม่มีทางปล่อยเราไปง่ายๆหรอก ดังนั้นวิลล่าแห่งนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว ฉันจะพาพวกนายไปจากที่นี่ ถือโอกาสตามหาท่านซินแสกุ่ยและคนของตำหนักสวนหยางแกงค์ดากอน”

เฉินเกอถอนหายใจ หลังจากที่เขาฆ่าล้างตระกูลหลินกับตระกูลโถ้ป๋าแล้ว เขาได้สำรวจทั้งภายในและภายนอกของบ้านแล้ว แต่ก็ไม่พบร่องรอยหรือเบาะแสใดๆเลย

“ไม่มีปัญหาหรอก” ไป๋เสี่ยวเฟยตกลงโดยที่ไม่พูดอะไรเลย

“สองสามวันนี้ภารกิจของนายก็คือคุ้มกันเหลียงลู่ให้ปลอดภัย เรื่องยุ่งยากอย่างอื่นฉันจะช่วยนายจัดการเอง”

เฉินเกอส่ายหัวแล้วพูด ตอนนี้แล้วเขายังไม่รู้ว่าพวกท่านซินแสกุ่ยจะปลอดภัยหรือไม่ แม้ว่าหลินตงหยวนจะเคยพูดว่า เพื่อนของตัวเองนั้นไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่กลับหาตัวไม่เจอในบ้านตระกูลหลิน

นั่นก็หมายความว่าหลินตงหยวนเจอกับท่านซินแสกุ่ยเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น แต่หลังจากที่เจอแล้วเกิดอะไรขึ้น เขานั้นไม่รู้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินเกอก็กำหมัดแน่น

หากไม่มีความช่วยเหลือของท่านซินแสกุ่ย ตัวเขาเองนั้นไม่มีทางที่หาที่อยู่ของคนในครอบครัวได้อย่างแน่นอน และก็คงจะหาตำแหน่งที่แน่ชัดของเกาะโยวหลงในเมืองหนานหยางไม่เจอด้วย

หากว่าท่านซินแสกุ่ยเกิดอุบัติเหตุจริงๆ ทำให้แผนการตามหาคนในครอบครัวของตัวเองต้องหยุดชะงักหรือล้มเหลว งั้นเขาต้องให้ประเทศหนานเยว่ชดใช้อย่างสาสม อย่างน้อย คนในหน่วยรบจะไม่สามารถมีชีวิตรอด

“ฉันเข้าใจแล้วเฉินเกอ ฉันไม่มีทางที่จะเป็นตัวถ่วงของนาย” ไป๋เสี่ยวเฟยพยักหน้า เขารู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ของเฉินเกอลำบากขนาดไหน คนในประเทศหนานเยว่ต่างก็จ้องมองเขาอยู่ ถึงขนาดที่สามารถจะฆ่าเขาทุกเมื่อ

“อืม กินข้าวเถอะ” เฉินเกอยังสูบบุหรี่ไม่หมดมวน ดันหมูตุ๋นน้ำแดงที่อยู่ตรงหน้าไปไว้ข้างโต๊ะ เตรียมไว้จะเอาไปให้เหลียงลู่

แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาจะไม่ค่อยถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้ แต่ไม่ว่ายังไง ก็ไม่ควรให้เธอต้องมาลำบากใจ

หลังจากกินข้าวเสร็จ เฉินเกอก็เดินไปตากลมที่ลานสวน อาศัยพลังวิชาของตัวเอง แม้ว่าจะไม่เปิดประตูก็สามารถใช้สัมผัสรู้ว่าข้างนอกเป็นคนอะไร และสามารถได้ยินบทสนทนาของคนพวกนั้นด้วย

“แกระ!”

ทันใดนั้น ประตูวิลล่าก็ถูกผลักออก

ก็มีเงาสีดำเงาหนึ่งเดินเข้ามา

เฉินเกอไม่ได้ขยับตัว และสีหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย

“คุณเฉิน” เงาดำได้เดินเข้ามาถึงตรงหน้าของเฉินเกอ อาศัยแสงไฟทำให้เขามองเห็นอย่างชัดเจนว่า เป็นผู้นำทีมนักฆ่าที่เขาเคยพบในร้านอาหารมาก่อน

“หืม? คนในครอบครัวของนายช่วยออกมาแล้วหรอ?” เฉินเกอเงยหน้ามองไปทางเขา ก่อนที่เข้าจะเข้าใกล้วิลล่านี้ เฉินเกอก็สัมผัสมันได้แล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้แปลกใจอะไร

“ฝากไว้ที่เพื่อนแล้ว ในหน่วยรบรู้การเคลื่อนไหวของผมแล้ว ดังนั้นพรุ่งนี้ผมจะไปจากที่นี่แต่เช้าเลย การมาที่นี่เพราะเห็นว่าคุณเฉินเคยไว้ชีวิตผมมาก่อน ผมจึงมาส่งข่าวให้คุณ” เฉินฉีกล่าวด้วยลมหายใจที่หอบ

“ข่าวอะไร?” เฉินเกอเลิกคิ้วถาม

“ข่าวเกี่ยวกับเพื่อนของคุณ” เฉินฉีมองไปทางเฉินเกอ แล้วกล่าว “ตอนที่ผมกำลังช่วยคนในครอบครัวนั้น ภรรยาผมพูดกับผมว่าช่วงนี้บังเอิญเห็นว่ามีคนเข้าออกคุกใต้ดิน”

“คุกใต้ดิน? มันอยู่ตรงไหน?” เฉินเกอไม่เคยได้ยินสถานที่นี้มาก่อน

“ตำแหน่งมันอยู่ห่างจากหลังหน่วยรบสิบกิโลเมตร มันถูกใช้เป็นสถานที่ที่กักขังบุคคลสำคัญที่ให้คนเห็นไม่ได้ เพื่อนของคุณ อาจอยู่ตรงนั้น”