ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 857

ลู่เฉิงคุนจึงรีบพาคนมาที่นี่ เมื่อเห็นสภาพการณ์ของโกดัง ใจเขาก็เย็นวาบในทันที

“ท่านรอง นี่มัน.........” คนที่เขาพามาด้วยล้วนยืนตะลึงอยู่กับที่

“หัวหน้าทีมคนนั้นล่ะ ตรงนี้มีหัวหน้าไม่ใช่หรอ?!” ลู่เฉิงคุนก็ลนลานขึ้นมาแล้ว ไปเรียกตัวเขามาสอบถามสถานการณ์หน่อย เฉินเกอแค่คนเดียว จะฆ่าคนตั้งมากมายนี้ได้อย่างไรกัน?!”

“ท่านรอง หัวหน้าทีมก็อยู่ตรงหน้าของคุณ”

ลูกน้องหลายคนก็ได้ช่วยกันพยุงร่างของหัวหน้าทีมขึ้นมา เมื่อเห็นลำคอของเขายังไหลอยู่ด้วยเลือดนั้น ก็รีบพูดขึ้นมาทันที “ท่านรองครับ เขาถูกเชือดคอ แต่เลือดยังไม่หยุดไหล ร่างกายก็ยังไม่แข็งและยังอุ่นอยู่ สามารถสันนิษฐานได้ว่าพวกเฉินเกอยังไปได้ไม่ไกลอย่างแน่นอน!”

“ฉันไม่ได้ตาบอด สามารถดูออก!” ลู่เฉิงคุนด่าไปหนึ่งคำ

“พวกแกเข้าไปข้างในเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ก่อน เพื่อดูว่าคนของท่านผู้นำยังขังอยู่ข้างในหรือเปล่า และให้ติดต่อแผนกจราจรด้วย ให้พวกเขาตรวจสอบกล้องวงจรและติดตามต่อไป ไม่ว่ายังไงก็ต้องตามหาเส้นทางที่เฉินเกอไปให้ได้!”

ทหารชั้นผู้น้อยที่ยืนอยู่ข้างกายของลู่เฉิงคุนสั่งการ เขาเป็นหัวหน้าที่ดูแลเกี่ยวกับนักโทษ แม้ว่าเรื่องนี้เป็นเพราะลู่เฉิงคุนที่ดื่มจนเมาแล้วถูกเฉินเกอจี้ตัว ทำให้เขาบอกตำแหน่งของคุกใต้ดินและยังให้ใบผ่านด้วย

แต่ทหารที่ลาดตระเวนอยู่ตรงนี้ เป็นลูกน้องของเขา เมื่อเกิดเรื่อง เข้าไม่เพียงแต่ไม่ได้ประโยชน์ อย่าว่าแต่งผลประประโยชน์เลย สุดท้ายอาจจะถูกปลด ดีไม่ดี อาจจะต้องถูกขังด้วย

“ครับ!”

เมื่อได้ยินคำสั่งของเขา ทหารสิบกว่าคนรับคำสั่งแล้วก็บุกเข้าไปในโกดัง

เมื่อเปิดทางเข้าคุกใต้ดิน พวกเขากระโดดลงไปโดยไม่คิดอะไรเลย

ข้างในโกดัง ลู่เฉิงคุยจุดบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวน มือที่สั่นกำลังสูบบุหรี่ ถึงตอนนี้แล้วเขายังไม่เข้าใจว่าเมื่อคืนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆถึงได้เกิดสถานการณ์เช่นนี้

เกือบครึ่งชั่วโมงผ่านไป บุหรี่ที่ลู่เฉิงคุนเอามาเกือบจะสูบหมดซองแล้ว ตรงหน้าโขมงไปด้วยควัน ตัวเขาเองยังคงสูบอย่างต่อเนื่องไม่มีท่าทีที่จะหยุด

“ท่านรอง นักโทษที่ท่านผู้นำสั่งให้คุมขัง ไม่อยู่แล้วครับ”

ทหารนายหนึ่งวิ่งออกมาจากในโกดัง หลังจากที่ยืนตัวตรงตรงหน้าของลู่เฉิงคุนแล้ว ก็รีบรายงานทันที

“อะไรนะ?!” มือที่หนีบบุหรี่ของลู่เฉิงคุนสั่นไปหนึ่งที รีบบุกเข้าไปในโกดัง เดินไปได้สองก้าว เขาก็เซไปหนึ่งที

“ท่านรอง!”

เมื่อเห็นแบบนี้ ทหารที่อยู่ข้างๆหลายคนก็รีบเข้าไปพยุงเขา

“ไม่ว่ายังไงก็ต้องจับเฉินเกอกับคนพวกนั้นกลับมาให้ได้ กระจายคำสั่งของฉันออกไป ในหน่วยรบของเราไม่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งอะไร ใครก็ตามที่สามารถจับตัวพวกมันมาได้ ฉันจะให้เงินรางวัลห้าแสนดอร์ล่า!” ยืนไปครู่หนึ่ง หายใจหอบไปครู่หนึ่ง ลู่เฉิงคุนจึงกัดฟันพูดขึ้น

“แล้วต้องรายงานสถานการณ์ตรงนี้ให้ท่านผู้นำมั้ย?” ทหารชั้นผู้น้อยถามขึ้น

“ไม่รายงานได้มั้ยล่ะ สั่งให้คนเฝ้าอยู่ตรงนี้ จัดการศพพวกนี้ให้เรียบร้อย นายไปพบท่านผู้นำกับฉัน ไม่ว่ายังไง ก็ต้องหาตัวเฉินเกอให้เจอ!” ลู่เฉิงคุนส่ายหัว เรื่องแบบนี้เขาจะไม่รายงานได้อย่างไร ในใจความหวังที่จะพบเบาะแสของเฉินเกอ อย่าทำให้เขาต้องซวยเลย

นอกจากเขากับทหารชั้นผู้น้อยแล้ว คนที่มากับเขาทั้งหมดต้องเฝ้าอยู่ที่โกดัง ศพเหล่านั้นให้กองไว้ด้านข้างก่อน หลังจากที่เคลียร์เรื่องจบแล้วค่อยจัดการ ลู่เฉิงคุนกับเขาก็ขับรถกลับไปที่หน่วยรบ