ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 864

“แม่งเอ๊ย!”

หลี่กั๋วจุนทั้งอับอายทั้งโกรธ ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยถูกคนอื่นตบหน้า แม้ว่าพลังฝ่าเสินจะค่อยๆ หายไปจากร่างกายของเขา แต่เขาก็ยังมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง

จู่ๆก็ถูกเฉินเกอตบหน้า ทำให้เขาไม่สามารถยอมรับมันได้เลย

กุมจมูกที่มีเลือดออก ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที จ้องมองเฉินเกอด้วยความโกรธ

“ฉันไม่รู้ว่าแกไปยืมพลังนี้มาจากไหน แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพึ่งพาวิธีสกปรกเหล่านี้เพื่อเอาชนะฉัน” เฉินเกอไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ตอบสนอง ก็ชกไปอีกครั้ง ชกเข้าที่หน้าอกของหลี่กั๋วจุนโดยตรง

หมัดนี้ เฉินเกอออกแรงอย่างเต็มกำลัง

“พุช!”

หลี่กั๋วจุนเบิกตากว้าง เลือดสดก็ได้พ่นออกมาจากปาก

หน้าอกของเขาถูกเฉินเกอชกจนเป็นรอยโบ๋ แม้ว่าภายนอกจะมองไม่เห็นความต่างมากนัก แต่ว่ากระดูกได้หักไปนานแล้ว กระดูกที่หักได้แทงไปที่อวัยวะภายใน

หากไม่ใช่เพราะในร่างกายยังมีพลังฝ่าเสินหลงเหลืออยู่ หมัดเมื่อกี้ เพียงพอที่จะปลิดชีวิตของเขาแล้ว

“เฉินเกอ นี่มันอยู่ในประเทศหนานเยว่ของฉันนะ นายอย่าคิดจะมีชีวิตรอดออกไป” หลี่กั๋วจุนที่กุมหน้าอกเอาไว้ ตามด้วยพลังฝ่าเสินที่ค่อยๆหายไป เขาสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เพิ่มมากขึ้นของหน้าอก แม้กระทั่งหายใจยังลำบาก

“ฉันเคยให้โอกาสแกแล้ว ให้แกปล่อยคนออกมาอย่างปลอดภัย แล้วเอาภาพไห่ซินมายืมให้ฉันใช่ก่อน แกไม่ยอมเอง แล้วยังจะส่งสามตระกูลใหญ่มาขัดขวางฉัน วันนี้ที่มันมาถึงขั้นนี้ เป็นเพราะแกทำตัวเองทั้งนั้น” เฉินเกอยิ้มเยาะ สองสามก้าวก็เดินมาถึงตรงหน้าของหลี่กั๋วจุน มือไปกระชากคอเสื้อของเขาเอาไว้ ยกตัวของเขาขึ้นมาโดยตรง

หลี่กั๋วจุนหน้าดำคร่ำเครียด “ภาพไห่ซินเป็นสมบัติล้ำค่าของประเทศหนานเยว่ หากให้แกง่ายๆ แล้วประเทศหนานเยว่ของเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”

“ตอนนี้คนฉันก็ได้ช่วยออกมาแล้ว ภาพไห่ซินฉันก็จะหามันเอง เหลือแกไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”

เฉินเกอไม่ได้สนใจคำพูดของหลี่กั๋วจุนเลย เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด ฝ่ามือก็ได้ไปกดอยู่บนลำคอของหลี่กั๋วจุน ออกแรงเล็กน้อย หลี่กั๋วจุนก็ดิ้นทุรนทุราย แต่การดิ้นของเขา ทำให้แรงของเฉินเกอยิ่งเพิ่มขึ้น ทำให้เขาหายใจลำบาท ถึงขั้นมีความรู้สึกว่าขาข้างหนึ่งได้ก้าวลงไปในนรกแล้ว

“เฉินเกอ”

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ท่านซินแสกุ่ยก็รีบวิ่งเข้ามา

เริ่มตั้งแต่เฉินเกอทำร้ายหลี่กั๋วจุนจนบาดเจ็บ ความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัยในใจเขาก็ได้หายไปแล้ว

ท่านซินแสกุ่ยรู้ว่าภัยอันตรายที่เฉินเกอเจอทั้งหมด ก็คือความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นมาอย่างกะทันหันของหลี่กั๋วจุน แต่เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะกำจัดภัยอันตรายได้ง่ายดายเช่นนี้

“ทำไมเหรอ?” เฉินเกอถามด้วยเสียงต่ำ

“เขาเป็นถึงผู้นำของประเทศหนานเยว่นะ ถ้าหากนายฆ่าเขาล่ะก็ มันจะนำพาความยุ่งยากมาให้นายไม่น้อยเลย ฉันว่านายควรไว้ชีวิตเขา”

ท่านซินแสกุ่ยมองหลี่กั๋วจุน คำพูดของเขานั้นพูดในสถานการณ์ที่เป็นประโยชน์ต่อเฉินเกอทั้งหมด

อย่ามองว่าก่อนหน้านั้นเฉินเกอฆ่าล้างสามตระกูลใหญ่ แต่สุดท้ายแล้ว เรื่องเหล่านั้นมันเพียงเป็นเรื่องของโลกผู้ฝึกตน แม้ว่าจะมีการสอบสวน แต่ก็ไม่มีทางที่จะมาถึงเฉินเกอ แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นผู้นำของประเทศหนานเยว่ เป็นคนที่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง เป็นผู้นำสูงสุดของประเทศ

ท่านซินแสกุ่ยยังคิดได้ ขอเพียงเฉินเกอลงมือฆ่าหลี่กั๋วจุน หากจะบอกว่าจะมีเรื่องยุ่งยากตามมาอย่างไม่สิ้นสุด ยังถือเป็นเรื่องเบา

“ไว้ชีวิตแก?”

เฉินเกอขมวดคิ้ว มองไปทางหลี่กั๋วจุน

เขาครุ่นคิดเรื่องนี้มาโดยตลอด แต่ตอนนี้มันได้ออกมาจากปากของท่านซินแสกุ่ย เฉินเกอก็หวั่นไหวบ้าง อย่างไรเสียเขาแค่ต้องการภาพไห่ซิน จากนั้นไปตามหาเกาะโยวหลง เพื่อช่วยคนในครอบครัวที่อยู่ตรงนั้น