ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 865

“เป็นไปได้ไง.........” หลี่กั๋วจุนสายตาล่องลอย ปากยังคงพูดคำนี้อย่างซ้ำๆ

เขาไม่สามารถเข้าใจได้เลย ทำไมตัวเองถึงไม่สามารถแทงทะลุแผ่นหลังของเฉินเกอได้ด้วยมีดที่รวบรวมพลังฝ่าเสินเอาไว้ มันคือสิ่งที่เหลือเชื่อสำหรับเขา ถึงขั้นที่ยอมรับมันไม่ได้เลย

“ตอนนี้แกเป็นคนรนหาที่เองนะ” เฉินเกอเผยรอยยิ้มที่เย็นยะเยือกออกมา ใช้มือเพียงข้างเดียวกดไว้ไปที่หัวของหลี่กั๋วจุน แล้วออกแรงกดลงไป

พริบตาเดียว พลังเจินชี่ที่บริสุทธิ์ก็ถูกถ่ายลงไปในหัวของเขา

“ฉันอยู่ที่ไหน?” หลี่กั๋วจุนเดิมทียังมีสายตาที่หวาดกลัว แต่แล้วมันได้เปลี่ยนไปในทันที ตามมาด้วยพฤติกรรมของเขาก็เปลี่ยนไปจนน่าแปลกใจ ถึงขนาดที่จำเฉินเกอไม่ได้

ภายใต้การโจมตีของพลังเจินชี่ที่บริสุทธิ์ หลี่กั่วจุนได้กลายเป็นคนปัญญาอ่อนไปโดยสมบูรณ์

“ไปให้พ้น” เห็นแก่ที่หลี่กั๋วจุนเป็นผู้นำของประเทศ เฉินเกอไม่ได้ลงมือฆ่าเขา แต่ทำให้เขากลายเป็นคนปัญญาอ่อน ในทางกลับกันมันเป็นเรื่องที่เจ็บปวดยิ่งกว่า

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หลี่กั๋วจุนจะจำเรื่องในอดีตไม่ได้เลยแม้แต่เรื่องเดียว

เมื่อถูกเฉินเกอดุแบบนี้ หลี่กั๋วจุนก็ตกใจจนตัวสะดุ้ง เขารีบลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปในป่า อีกทั้งยังกรีดร้องขณะที่วิ่ง ไม่นานเขาก็ได้หายเข้าไปในป่าลึก แต่ยังคงได้ยินเสียงกรีดร้องที่เหมือนคนปัญญาอ่อนอยู่

“ผู้นำที่สง่าผ่าเผยของประเทศหนานเยว่ ถึงกับต้องมามีสภาพเช่นนี้”

ท่านซินแสกุ่ยส่ายหัว แม้ว่าเขาจะถูกขังเข้าไปในคุกใต้ดินเพราะฝีมือของหลี่กั๋วจุน แต่เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจด้วยความหดหู่

“ไม่ฆ่าเขา ก็ถือว่าปรานีมากแล้ว”

“บอกให้ศิษย์ของตำหนักสวนหยางทุกคน จัดการทหารของประเทศหนานเยว่ที่เฝ้าอยู่ตรงนี้ให้หมด จากนั้นก็ตามหาภาพไห่ซิน!”

เฉินเกอยิ้มจางๆ โบกมือแล้วกล่าว

เมื่อกี้ตอนที่ประมือกับหลี่กั๋วจุน อย่ามองว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ได้เปิดเผยข้อมูล แต่เฉินเกอสัมผัสได้อย่างเลือนรางว่าภาพไห่ซินอยู่ที่ไหน อย่างไรเสียความแข็งแกร่งของหลี่กั๋วจุนนั้นเพิ่มขึ้นมาจนน่าแปลกใจ คาดว่าสถานที่ที่เขาเพิ่มความแข็งแกร่ง มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นสถานที่ที่เก็บภาพไห่ซิน

แต่ก็ไม่มีอะไรที่แน่นอน นี่ก็เป็นเพียงข้อสันนิษฐานของเฉินเกอเท่านั้น

ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำก็คือ ต้องรู้ให้ได้ว่าหลี่กั๋วจุนนั้นไปเพิ่มความแข็งแกร่งของร่างกายที่ไหน

ขณะที่เฉินเกอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ศิษย์สิบกว่าคนของตำหนักสวนหยางก็ได้บุกไปนอกป่านานแล้ว ด้านนอกของป่าดังมาด้วยเสียงต่อสู้ที่รุนแรง แต่ไม่ถึงยี่สิบนาที ก็มีศิษย์กลับมาถึงตรงหน้าของเฉินเกอ

“เจ้าสำนัก คนที่อยู่ด้านนอกถูกจัดการหมดแล้ว เราจะไปจากที่นี่กันหรือยัง?” เมื่อเห็นเฉินเกอยืนหลับตาครุ่นคิดอยู่ตรงที่เดิม ศิษย์คนนั้นก็ไม่กล้าพูดจาเสียงดัง ทำได้เพียงกระซิบถาม

“จับคนที่รู้ความลับมาได้มั้ย?” เฉินเกอลืมตาขึ้นอย่างเงียบๆ

“มีคนขี้ขลาดอยู่คนหนึ่ง ตอนที่เรากำลังต่อสู้กันนั้น เขาก็เข้าไปหลบใต้ท้องรถโดนตรง เขาบอกว่าตัวเองนั้นเป็นคนขับรถของหลี่กั๋วจุน คาดว่าน่าจะเป็นลูกน้องที่ติดตามหลี่กั๋วจุน ดังนั้นจึงไม่ได้ฆ่า ไม่แน่อาจจะได้เบาะแสบางอย่างจากปากของเขา” ศิษย์คนนี้ส่ายหัวแล้วพูด

“ทำได้ไม่เลว ไปดูกันหน่อย” เฉินเกอตบไหล่เขาด้วยความชื่นชม จากนั้นก้าวเท้าเดินไปทิศทางด้านนอก

สิบนาทีต่อมา ไป๋เสี่ยวเฟยนำตัวคนขับมาถึงตรงหน้าของเฉินเกอ

“แกเป็นคนขับของหลี่กั๋วจุน?” เฉินเกอมองสำรวจเขา แล้วถามอย่างเรียบเฉย